Η Ηριάννα, οι φίλοι του μνημονίου με το «ανθρώπινο πρόσωπο» και οι «άριστοι» σε αναμονή

17:11 19/7/2017 - Πηγή: Huffington Post Greece

Η υπόθεση της Ηριάννας που κυριαρχεί στη δημόσια συζήτηση -και ορθώς κυριαρχεί- συμπυκνώνει όλες τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα που χαρακτηρίζουν την ελληνική κοινωνία σήμερα.

Υπάρχει ένα δυναμικό ρεύμα συμπαράστασης στην Ηριάννα. Αυτό από μόνο του είναι σημαντικό, καθώς πρόκειται για μια εξωφρενική καταδίκη πάνω στην οποία αναγκαζόμαστε να σκεφτούμε και να συζητήσουμε για θέματα, όπως η δικαιοσύνη, η χρήση του DNA ως ενοχοποιητικού στοιχείου, η αντιτρομοκρατική νομοθεσία. Δυστυχώς, όμως, η συζήτηση για το πολιτικό επίπεδο

(«επαγγελματίες δικαιωματίες», «αριστεριστές», «αναρχικοί») ή για το μορφωτικό επίπεδο («άσχετοι», «δίχως επαρκή κατάρτιση») όσων συμπαραστέκονται ή συμμετέχουν είναι εκ του πονηρού. Γιατί αντί να σταθούμε στην ουσία, εμπλεκόμαστε με όσους προσπαθούν να μετατρέψουν την υπόθεση σε μια νέα ιδεολογική αντιπαράθεση με στόχο την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Ασφαλώς, ακόμη περισσότερο εκ του πονηρού είναι η παρέμβαση στελεχών της κυβέρνησης, όπως αυτή του Δημήτρη Τζανακόπουλου, ο οποίος μετά την απόρριψη της αίτησης αναστολής της ποινής, έσπευσε να δηλώσει ότι η απόφαση «καταγράφεται στο "μαύρο βιβλίο" της ελληνικής Δικαιοσύνης». Η συμψηφιστική λογική του κυβερνητικού εκπροσώπου επιχειρεί να εντάξει την δήλωση συμπαράστασης στο πλαίσιο της υφιστάμενης διαμάχης της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου με τη δικαιοσύνη. Με σκοπό να συμπεριληφθεί στο «μαύρο βιβλίο» της δικαιοσύνης, το οποίο με όρεξη ανθολογεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Στη πολιτική αντιπαράθεση προστέθηκαν τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας και οι σπασμένες βιτρίνες στην Ερμού, προσφέροντας την ευκαιρία στη Νέα Δημοκρατία να βγει από την αμηχανία για την υπόθεση της Ηριάννας και να εκδώσει μια ανακοίνωση καταδίκης για τα επεισόδια.

Το μηδενιστικό, ακτιβιστικό, μίσος ενάντια στους καταστηματάρχες του κέντρου από τις ομάδες κουκουλοφόρων που τα έσπασαν τεκμηριώνει ότι ο ακτιβισμός τους εξυπηρετεί όλους εκείνους -τους οποίους συναντάμε σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα- και οι οποίοι βολεύονται να αντιπολιτεύονται φορείς του μίσους και όχι φορείς της αλλαγής. Οι κουκουλοφόροι που τα σπάνε λειτουργούν διαχρονικά ως μια χρήσιμη βαλβίδα εκτόνωσης που βοηθάει το κράτος, το παρακράτος αλλά και τους βολεμένους ακτιβιστές να συντηρούν τις πελατείες τους.

Οι κουκουλοφόροι που τα σπάνε λειτουργούν διαχρονικά ως μια χρήσιμη βαλβίδα εκτόνωσης που βοηθάει το κράτος, το παρακράτος αλλά και τους βολεμένους ακτιβιστές να συντηρούν τις πελατείες τους.

Ωστόσο, στο σημείο αυτό οφείλουμε να διαπιστώσουμε μια μεγάλη παραδοξότητα. Τα τελευταία χρόνια της κρίσης ο αναρχικός χώρος στην Ελλάδα παρουσιάζεται ποσοτικά πιο δυναμικός, υποκαθιστώντας το κράτος σε πολλές περιπτώσεις συμπαράστασης σε πρόσφυγες και μετανάστες. Παίρνει πρωτοβουλίες για εναλλακτικές δομές αλληλεγγύης και έχει ενεργή παρουσία ενάντια στη δράση νεοναζί ομάδων. Δεν είναι, όμως, σαφές αν πρόκειται για τον ίδιο χώρο ή για κάποιες μειοψηφίες μέσα σε αυτόν, οι οποίες ζουν σε μια φούσκα παρόμοια με εκείνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αλλά και της αντιπολίτευσης.

Εκείνο που φαίνεται σαφές είναι ότι όσοι έσπασαν τις βιτρίνες των καταστημάτων ενεργούν με ιδεοληψίες και πρακτικές περασμένων δεκαετιών, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες στη χώρα έχουν αλλάξει οριστικά. Το Μεταπολιτευτικό κράτος που πιθανόν κάποτε πολεμούσαν έχει ισοπεδωθεί πλέον εκ των έσω. Χρεοκόπησε. Οι αριστεριστές και οι ρεφορμιστές διανοούμενοι των αμφιθεάτρων βρίσκονται στην εξουσία και την ασκούν με φαινομενική αμφιθυμία: αφενός υποτίθεται ότι κυβερνούν, εφαρμόζοντας το μνημόνιο με το «ανθρώπινο πρόσωπο» και αφετέρου, βυθισμένοι σε μια αντιφατική και αδιέξοδη κατάσταση, κατανοούν ότι έχουν εξελιχθεί σε μια ιδιότυπη ελίτ, η οποία στερείται οποιασδήποτε πολιτικής και οικονομικής αυτονομίας. Οι σύντροφοι που έμεναν στο Κολωνάκι και έπιναν καφέ στα Εξάρχεια, τώρα πίνουν και τον καφέ τους στο Κολωνάκι.

Οι σύντροφοι που έμεναν στο Κολωνάκι και έπιναν καφέ στα Εξάρχεια, τώρα πίνουν και τον καφέ τους στο Κολωνάκι.

Η συζήτηση για την υπόθεση της Ηριάννας, πέρα από την προφανή σημασία της, αποκάλυψε με αναπάντεχο τρόπο τον πολιτικό χυλό που έχει απλωθεί στη χώρα αλλά και τον ταχυδακτυλουργικό τρόπο με τον οποίο αυτός επιστρατεύεται για τη «χρήση αφηγήσεων» για κάθε χρήση. Οι οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις του παρελθόντος έχουν ισοπεδωθεί και στη θέση τους εξαπλώνεται μια συλλογική απολιτική, αντιπατριωτική και ασπόνδυλη ιδιοσυγκρασία που λειτουργεί σαν εκκρεμές. Τη μια στιγμή αγκαλιάζει τους φορείς του μνημονίου με το «ανθρώπινο πρόσωπο» και την άλλη προπαγανδίζει τους φορείς του μνημονίου των «αρίστων» που θα μας απελευθερώσουν από την κατάρα της Μεταπολίτευσης. Στο μεταξύ το ξεχαρβάλωμα συνεχίζεται.