Η ιστορία της Ρόζα Μορένο που έχασε τα χέρια της «φτιάχνοντας τηλεοράσεις που δεν μπορούσε να αγοράσει»

21:59 14/6/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

H Ρόζα Μορένο είναι από το Μεξικό. Έχει 8 παιδιά, 6 από τα οποία μένουν ακόμη μαζί της και, άρα, εξαρτώνται οικονομικά από αυτήν. Εργαζόταν για την εταιρία HD Electronics, η οποία παράγει τις τηλεοράσεις τελευταίας γενιάς (flat screen) για την LG.

Το ωρομίσθιο της άγγιζε περίπου το 1,50 δολάριο. Κι αυτό, όμως, το εισόδημα της χάθηκε, όταν το 2011 τραυματίστηκε σοβαρά σε ένα εργατικό ατύχημα, που τις κόστισε και τα δύο της χέρια, από τους καρπούς και κάτω.

«Οι τραυματισμένοι εργάτες σαν εμένα, δεν ζητούν πολλά, από τα δισεκατομμύρια που οι εταιρίες βγάζουν από την εργασία μας. Θέλουμε, απλώς, αρκετά για να μπορούμε να φροντίσουμε τις οικογένειες μας», σημειώνει η ίδια και διηγείται την ιστορία της στη βρετανική Guardian.

Το κείμενο της έχει τον τίτλο: Όταν έχασα τα χέρια μου, φτιάχνοντας οθόνες τηλεοράσεων που δεν μπορούσα να αγοράσω, κανείς δεν ήθελε να με βοηθήσει.

Να πως περιγράφει η ίδια την ιστορία της:

Στις 11 Φεβρουαρίου, του 2011, έχασα και τα δύο μου χέρια.

Βρισκόμουν σε μια ολονύκτια βάρδια στη δουλειά μου, στη Ρεϋνόσα του Μεξικό,όπου έκοβα μέταλλα, που θα χρησιμοποιούνταν στην συναρμολόγηση τηλεοράσεων με επίπεδη οθόνη. Δούλευα στο συνηθισμένο μου πόστο και το αφεντικό μας πίεζε.
«Θέλω να δουλέψετε πιο γρήγορα, γιατί χρειαζόμαστε αυτό το υλικό επειγόντως», έλεγε.

Μετακινήθηκα στο Μηχάνημα 19, που μπορεί να σχίσει και να κόψει το μέταλλο και χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις και τα δύο σου χέρια για να το λειτουργήσεις. Είναι βαρύ, ζυγίζει τουλάχιστον έναν τόνο, ίσως και δύο, και σε κανέναν δεν αρέσει να δουλεύει εκεί γιατί είναι υπερβολικά δύσκολο. Οι υπόλοιποι πάντα φαίνονταν να το αναθέτουν σε εμένα.

Άρχισα να δουλεύω κατά τις 11 το βράδυ. Κατά τις 2 ή τις 2:30, τοποθετούσα μέταλλο μέσα στη Μηχάνημα 19. Τα χέρια μου βρίσκονταν ουσιαστικά εντός της μηχανής, αφού έπρεπε να σπρώξω το μέταλλο μέχρι να φτάσει στο σημείο που έπρεπε. Και τότε ήταν που τα έπιασε η μηχανή.

Ούρλιαξα. Όλοι γύρω μου φώναζαν και έκλαιγαν. Η γυναικεία πτέρυγα στον τομέα συναρμολόγησης σταμάτησε, αλλά οι άνδρες έλαβαν την εντολή να συνεχίσουν να δουλεύουν.

Εν τω μεταξύ, είχα κολλήσει. Κανείς δεν μπορούσε να ξεκολλήσει τα χέρια μου από το μηχάνημα. Παρέμειναν παγιδευμένα για 10 λεπτά, να συνθλίβονται από το μηχάνημα.

Τελικά, κάποιοι άλλοι εργάτες κατάφεραν με έναν αυτοσχέδιο τρόπο να σηκώσουν λίγο το μηχάνημα, αρκετά ώστε να καταφέρω να πάρω τα χέρια μου.

Με πήγαν στο νοσοκομείο, με ένα κομμάτι από τη μηχάνημα να έχει «κολλήσει» στο χέρι μου. Οι γιατροί ήταν έκπληκτοι όταν έφτασα έτσι. Θυμάμαι να λέω ‘Βγάλτε το. Βγάλτε το κομμάτι’. Αλλά δεν ήθελαν.

Τα χέρια μου είχαν γίνει τελείες ευθεία, σαν τορτίγια, παραμορφωμένα και έπρεπε να ακρωτηριαστούν και τα δύο. Έχασα το δεξί μου χέρι από τον καρπό και κάτω και το αριστερό από λίγο πιο ψηλά. Δεν ήξερα πως θα μπορούσα να εργαστώ ποτέ ξανά.
Αμέσως, άρχισα να ανησυχώ για τα παιδιά μου. Έχω έξι παιδιά στο σπίτι, που ήταν από 9 έως 17 χρονών όταν συνέβη το ατύχημα, και είμαι και μητέρα και πατέρας για αυτά. Πως θα μπορούσα να τα φροντίσω τώρα;

Δουλεύοντας έξι ημέρες την εβδομάδα, έβγαζα 5.200 πέσος τον μήνα (300 ευρώ). Χωρίς τα χέρια μου, ήξερα πως δεν θα μπορούσα να έβγαζα τόσο πολλά.

Μετά από πέντε ημέρες στο ξενοδοχείο, πήρα εξιτήριο. Αλλά δεν πήγα αμέσως στο σπίτι. Πήγα απευθείας στο εργοστάσιο στο οποίο εργαζόμουν, για την HD Electronics. Ζήτησα να δω τον διευθυντή. Μου πρόσφερε 50.000 πέσος (2.883 ευρώ).
«Έχασα και τα δύο μου χέρια», είπα. «Πως θα επιβιώσει η οικογένεια μου με 50.000 πέσος;».

«Αυτή είναι η προσφορά μας», είπε. «Σταμάτα να το κάνεις τόσο μεγάλο θέμα και παρ’ τα. Τελικά, πήρα περίπου 14.400 δολάρια, σε έναν χρηματικό συμβιβασμό, σύμφωνα με την μεξικανική εργατική νομοθεσία, που αντιστοιχεί σε περίπου 75% των μισθών δύο χρόνων, για το κάθε χέρι. Αλλά, ήξερα πως έπρεπε να κάνω κάτι καλύτερο για την οικογένεια μου. Οπότε κοίταξα πέρα από τα σύνορα, στο Τέξας, όπου ο πρώην εργοδότης μου εδρεύει.

Βρήκα έναν δικηγόρο με ένα ωραίο γραφείο, σε ένα ωραίο σημείο της πόλης. Ήμουν σίγουρη πως θα με βοηθούσε. Αντιθέτως, είπε: «Πήγαινε μέχρι τη γέφυρα, βγάλε ένα ποτήρι (σ.σ. για να ζητιανέψεις) και οι άνθρωποι θα σε βοηθήσουν».
Ήμουν συντετριμμένη.

Τότε ήταν που αποφάσισα να πω την ιστορία μου στην τηλεόραση. Αυτό με οδήγησε στον Εντ Κρούεγκερ, έναν συνταξιούχο πρώην υπουργό, που υποσχέθηκε να μου βρει τον κατάλληλο δικηγόρο. Ο δικηγόρος αυτός ήταν ο Σκοτ Χέντλερ, της νομικής εταιρίας Hendler Lyons Florens, στο Ώστιν, του Τέξας. Αν και δεν μπορούσα να τον πληρώσω, με βοήθησε να καταθέσω μια αγωγή εναντίον της LG Electronics, στην οποία ανήκε το εργοστάσιο στο οποίο δούλευα.

Επιτέλους, 18 μήνες μετά το ατύχημα, ήλπιζα.
Έπειτα, ο δικαστής της υπόθεσης μου, την άφησε κατά τόπο, δήθεν για τεχνικούς λόγους, λέγοντας πως η εταιρία δεν είχε ειδοποιηθεί όπως θα έπρεπε. Δεν μου δόθηκε καν η ευκαιρία να απαντήσω.

Έχουν περάσει τέσσερα χρόνια από όταν έχασα τα χέρια μου. Έχω πρόβλημα, με το να πληρώνω την υποθήκη μου και αναρωτιέμαι: μήπως είχε δίκιο ο πρώτος δικηγόρος; Θα καταλήξω σε μία γέφυρα, με ένα ποτήρι μπροστά μου;

Εύχομαι διαρκώς κάποιος, με μια συμπονετική καρδιά, να μπορούσε να με βοηθήσει να πάρω προσθετικά χέρια που είναι ευέλικτα, ώστε να μπορέσω να κάνω και εγώ πραγματικά κάτι. Γιατί, αυτή τη στιγμή, δεν μπορώ να κάνω και πολλά.

Μπορώ να κάνω κάποια μικροπράγματα και να μετακινήσω κάποια πράγματα, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα για μένα. Δεν μπορώ να κάνω ένα ντουζ. Η οικογένεια μου επιβιώνει με αυτό το μικρό επίδομα αναπηρίας που μου έχει παραχωρήσει η κυβέρνηση, την καλοσύνη φίλων και επειδή η μεγαλύτερη κόρη μου τώρα δουλεύει αντί να συνεχίζει την εκπαίδευση της.

Έχω δουλέψει στα εργοστάσια για το περισσότερο μέρος της ζωής μου. Ξέρω πως δεν είμαι ο πρώτος άνθρωπος που τραυματίζεται. Αλλά πρέπει να γίνουν περισσότερα, για να βοηθηθούν οι εργάτες που φτιάχνουν τα προϊόντα που τόσο πολλοί άνθρωποι αγοράζουν.

Δεν ζητάμε καν για ένα ελάχιστο μερίδιο από τα δισεκατομμύρια που βγάζουν αυτές οι εταιρίες. Ζητάμε μόνο αρκετά για να μπορούμε να φροντίσουμε τις οικογένειες μας και, όταν είμαστε τραυματισμένοι, να μπορούμε να φροντίσουμε τους εαυτούς μας, επίσης.

Είναι μεγάλη μου τιμή που μου ζητήθηκε από τη Κοινή Δικαιοσύνη (Public Justice), μια υπέροχη νομική οργάνωση που μάχεται για λογαριασμό εργατών όπως και εγώ, να μοιραστώ την ιστορία μου. Και είμαι κολακευμένη που επέλεξαν εμένα για να λάβω το Βραβείο Εξάλειψης της Αδικίας (Illuminating Injustice Award).

Αυτό είναι ακριβώς αυτό που ελπίζω να κάνω: να ρίξω φως στις ιστορίες των εργατών, σαν εμένα, ώστε οι άνθρωποι που αγοράζουν τα προϊόντα που φτιάχνουμε, να μπορούν να καταλάβουν λίγα πράγματα και για τις ζωές μας, επίσης.

Ελπίζω κάποιος, κάπου, θα ακούσει ή διαβάσει την ιστορία μου και θα βοηθήσει να αποτρεπεί αυτό από το να συμβεί ξανά. Επειδή, ενώ τα χέρια μου έχουν «φύγει», η αδικία παραμένει.

Η Ρόζα Μορένο αναμένεται να βραβευτεί στις 13 Ιουλίου, στο Μόντρεαλ, ενώ καθώς υπολογίζεται πως για τα προσθετικά μέλη θα μπορούσε να χρειαστεί περίπου 20.000 δολάρια, για κάθε χέρι, στο Διαδίκτυο είναι δυνατό να συνδράμει κανείς, στη σελίδα The Rosa Moreno Fund, ώστε να υποστηρίξει τον σκοπό της.

Και, φυσικά, το πλέον σημαντικό ζήτημα που προκύπτει και θα έπρεπε να θέσουμε όλοι στον εαυτό μας είναι: κάτω από ποιες συνθήκες δημιουργήθηκαν τα προϊόντα και αγαθά που εμείς απολαμβάνουμε; Είναι, ίσως, μια παράμετρος που θα πρέπει να λαμβάνει κανείς υπ’ όψιν- αυτό ζητάει και η Μορένο.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.