Η παλίνδρομη κίνηση ενός εκκρεμούς ανάμεσα στην πραγματική ζωή και τη μυθοπλασία

12:24 23/4/2021 - Πηγή: Huffington Post Greece

Από το οπισθόφυλλο:

Ένας άβγαλτος έφηβος, ένας πρώην γιάπης, ένα τζάνκι, ένας παραβατικός, μια γυναίκα του υποκόσμου κι ένας συγγραφέας. Ανάμεσά τους μια κοπέλα που τους δένει με αόρατα νήματα. Ένα κορίτσι που έχει γεννηθεί με ταλέντο στην αγάπη. Ξέρει να εθίζει τους άλλους σ’ αυτήν. Να τους κάνει συνένοχους στην πιο βαθιά της επιθυμία.

«Μην ανησυχείτε με τις παύσεις μου. Πιστέψτε με. Περίμενα να μιλήσω γι αυτήν μια ολόκληρη ζωή»

Ένα μυθιστόρημα αναζήτησης. Μια ιστορία για ένα κορίτσι που μεγάλωσε με σκοπό να γίνει μια μέρα ηρωίδα σε βιβλίο. Ίσως είναι και το μόνο που χρειάζεται

να γνωρίζει ο αναγνώστης για την ώρα.

***

Διαβάζοντας το συγκεκριμένο βιβλίο, μου δημιουργήθηκε η αίσθηση της παλίνδρομης κίνησης ενός εκκρεμούς ανάμεσα στην πραγματική ζωή και τη μυθοπλασία.

Ο κεντρικός του άξονας δομείται μεταξύ δυο γραμμών σαφώς ορισμένων, οι οποίες άλλες φορές μοιάζουν να κινούνται παράλληλα η μία με την άλλη κι άλλες δίνουν την εντύπωση πως τέμνονται.

Ο Ανδρέας Μεντάς ως ο συγγραφέας και η Ζέλντα ως το κορίτσι - έμπνευση, ακουμπούν εναλλάξ ή συγχρόνως πάνω τους. Άλλες φορές οι πορείες τους είναι κοινές, άλλες αντίθετες και άλλες δεν συναντώνται καν.

Πρόκειται για δύο εκ πρώτης διαφορετικές προσωπικότητες, οι οποίες όμως επιλέγουν να προφυλάξουν τα τρωτά τους σημεία κρύβοντας τα πίσω από μια αποστασιοποίηση που για τον καθένα παίρνει διαφορετική μορφή και γίνεται εμφανής κυρίως στον τρόπο που επιλέγουν να σχετιστούν με τους άλλους.

Ο μεν αντιμετωπίζει τις σχέσεις του όπως ένας επηρμένος συγγραφέας τους αναγνώστες του. Με την βεβαιότητα δηλαδή πως εκείνοι θα πρέπει να αρκούνται σε όσα αποφασίζει να τους δώσει κάθε φορά. Η δε βρίσκεται σε μια μόνιμη φυγή προκειμένου να μην έρθει ποτέ αντιμέτωπη με την απομυθοποίηση που επιφέρει η φυσιολογική τριβή με την καθημερινότητα.

Ο Μεντάς μοιάζει να ζει τη ζωή ενός μυθιστορηματικού συγγραφέα και η Ζέλντα τη ζωή μιας μυθιστορηματικής ηρωίδας.

Το ποιος καθοδηγεί ποιον είναι μια σκυτάλη που αλλάζει συχνά χέρια μέσα στο κείμενο.

Αυτό που γίνεται σαφές είναι πως και οι δύο είναι κατασκευασμένοι έτσι ώστε να βρίσκονται συνεχώς φυλακισμένοι στα δικά τους σκηνικά ή τα σκηνικά του άλλου, όπως αυτά στήνονται σε κάθε κεφάλαιο.

Ο εγκλωβισμός τους μοιάζει άλλες φορές να είναι μια εξ ανάγκης επιλογή και άλλες απόλυτα συνειδητή.

Οι ισορροπίες είναι λεπτές και διαταράσσονται εναλλάξ με αριστοτεχνικό τρόπο χωρίς όμως να καταρρέουν. Τα ερωτηματικά που δημιουργούνται είναι πολλά και πολύ εύστοχα τοποθετημένα μέσα στη ροή της πλοκής.

Ο Μεντάς και η Ζέλντα είναι πραγματικά ή φανταστικά πρόσωπα;

Πρόκειται για το ίδιο άτομο που αλλάζει σταδιακά τη στάση του απέναντι στη ζωή ή για δύο διαφορετικές μεταξύ τους ιδιοσυγκρασίες που βρίσκονται σε μια αέναη πάλη μεταξύ τους για το ποια θα επικρατήσει;

Μήπως όλο αυτό αφορά στην επιτακτική ανάγκη του ενός ή και των δύο να ανταλλάξουν τις ενδεχομένως μικρές τους διαστάσεις με τις ιλουστρασιόν ενός μυθιστορηματικού ήρωα;

Είναι άραγε το μοναδικό κίνητρο του Μεντά το να δώσει μεγάλο ειδικό βάρος στη Ζέλντα προκειμένου να πουλήσει ακριβά στο αδημονούν κοινό του το επόμενό του μυθιστόρημα;

Είναι η Ζέλντα τόσο ξεχωριστή ή απλώς πρόκειται για μια απόλυτα συνηθισμένη γυναίκα που ζει όπως ζει μόνο και μόνο για να πείσει πως η ζωή της αξίζει να γίνει μυθιστόρημα;

Αν το σκεφτεί κανείς, κατά τη διάρκεια της ζωής μας, όλοι έχουμε βρεθεί αρκετές φορές μετέωροι ανάμεσα σε δίπολα.

Το πιο συνηθισμένο εξ αυτών είναι η διάσταση μεταξύ αυτού που πραγματικά είμαστε και αυτού που θα θέλαμε να είμαστε, με την έννοια ενός απαστράπτοντος φαίνεσθαι.

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μετατοπίζουμε συχνά το κέντρο βάρους μας προς τον ένα ή τον άλλο πόλο, αναλόγως των επικρατουσών συνθηκών αλλά και των προτεραιοτήτων που τίθενται κάθε φορά ως προς το προσδοκώμενο αποτέλεσμα.

Η συχνότητα αυτής της παλινδρόμησης μεταξύ των πόλων αυτών καθορίζει τελικά την ιδιοσυγκρασία μας.

Θεωρώ εδώ πως η επιλογή να γίνει όλο το παιχνίδι ανάμεσα σε συγγραφέα και ήρωα - έμπνευση είναι εξαιρετικά καίρια, λόγω του παράγοντα της ματαιοδοξίας που υπεισέρχεται στην εξίσωση, ειδικά στη σημερινή εποχή που δυστυχώς αυτό έχει μπει για τα καλά και στο συγγραφικό κόσμο με ό,τι συνέπειες φέρει στο κατόπι του.

Να σημειώσω πως οι σχετικές αναφορές σε αρκετά σημεία του κειμένου με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη.

Εν κατακλείδι, το κείμενο ρέει αβίαστα, μέσα από λυτές και στοχευμένες περιγραφές που προσωπικά αγαπώ ιδιαίτερα.

Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον εγχείρημα, που στη δική μου οπτική έχει κερδίσει το στοίχημά του, αν θεωρήσουμε πως αυτό είναι όχι μόνο να εγείρει ερωτηματικά αλλά και να βάλει τον αναγνώστη στη διαδικασία να τα απαντήσει στον ίδιο του τον εαυτό και μέσα από τα δικά του βιώματα.

ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΤΕΚ. Ακρίβος: Ο Καραϊσκάκης ήταν άγγελος, επειδή απλούστατα πέρασε από το καμίνι του διαβόλουΜα γιατί να διαβάσουμε ένα βιβλίο σήμερα