Η Βιρτζίνια Γουλφ στην Πλατεία Βικτωρίας

07:36 8/3/2016 - Πηγή: Huffington Post Greece

Η Βιρτζίνια Γουλφ βρέθηκε στην Πλατεία Βικτωρίας. 8 Μαρτίου του 2016. Ημέρα της Γυναίκας. Αργά το απόγευμα κι ήταν ακόμα φως. Είδε τους τυλιγμένους σε κουβέρτες πρόσφυγες δίπλα σε κάδους απορριμμάτων που ξεχείλιζαν με τη μυρωδιά του σάπιου και του νεκρού. Περιπλανήθηκε ανάμεσα σε υπνόσακους, απλωμένα στα δένδρα ρούχα, πλαστικές σακούλες με αποφάγια, πετάμενες φλούδες πορτοκαλιών, πάνες, πατημένα παπούτσια. Συνάντησε γυναίκες με απλανές βλέμμα και μωρά που δεν ήξερες αν κοιμόντουσαν, εξαντλημένα από

μια βαριά κι ανίατη αρρώστια ή αν για λίγο, ξαποσταίναν και ηρεμούσαν στην αγκαλιά της μητέρας τους. Κι αντίκρισε άνδρες με μάτια που καίνε να καπνίζουν και να μιλούν ψιθυριστά κι έμφοβες οικογένειες να σέρνουν από ένα παιδικό καρότσι γεμάτο με χαρτόκουτα, πάνες, τάπερ και άλλα απροσδιορίστου χρήσεως αντικείμενα.

Η Βιρτζίνια Γουλφ δυσφορεί. Θλίβεται έως δακρύων. Πόσο αντί - ανθρώπινα είναι τα πράγματα. Και πάλι. Και ξανά. Μια δίνη, ένας ίλιγγος την πλημμυρίζει. Προς τι η επιστροφή της στη γη; Προς τι η αφύπνιση της επιθυμίας της για ζωή; Μήπως ο θάνατος δεν είναι πιο συνεπής με την αθλιότητα της ζωής; Θέλει να φύγει. Να επιστρέψει. Εκεί που ήταν να είναι. Eυτυχής μέσα στην ανυπαρξία της. Δεν την προκάλεσε αδίκως την ανυπαρξία της. Όμως εκείνη ακριβώς τη στιγμή μια γυναίκα κλέβει την προσοχή της. Είναι νέα. Μόλις 30 χρονών, ίσως και λιγότερο. Κάθεται χάμω, στο κέντρο της πλατείας, κάτω από ένα δένδρο, τυλιγμένη μέσα σε μια κόκκινη κουβέρτα, με τα χέρια της ελεύθερα. Κάτι κάνει... με κάτι καταπιάνεται... και αυτό το κάτι την κάνει να είναι άλλη, αλλιώς. Αυτό το κάτι φωτίζει το βλέμμα της και μια παράξενη ενάργεια διαχέεται στο σημείο που βρίσκεται.

Η Βιρτζινια Γουλφ με απορία την πλησιάζει. Η άγνωστη γυναίκα είναι σκυμμένη πάνω από ένα τετράδιο. Κρατά ένα μολύβι. Κάτι γράφει. Με αφοσίωση. Με εμμονή. Η Βιρτζίνια Γουλφ σκύβει πάνω της... δε μπορεί να διακρίνει... δεν καταλαβαίνει τα αραβικά σύμβολα. Η γυναίκα είναι απορροφημένη στο κείμενο της. Διστακτικά, συλλογισμένα, μουτζουρώνοντας, διαγράφοντας, σβήνοντας, κλείνοντας κάποιες φορές για λίγο τα μάτια της, κι έπειτα ρίχνοντας επίμονες ματιές γύρω της, γράφει... το βλέμμα της φωτιά. Αίφνης η Βιρτζίνια Γουλφ καταλαβαίνει. Δεν είναι εμπόδιο η ξένη γλώσσα. Δεν της χρειάζεται μεταφραστής. Η μετάφραση ετσι κι αλλιώς είναι μέσα της. Στην κοιλιά, στο λαιμό, στα σπλάχνα της. Από παιδί κουβαλούσε στο σώμα της και μέσα στο μυαλό της τα μεταφραστικά της εργαλεία. Έτσι λοιπόν και τώρα αντιλαμβάνεται πέρα ως πέρα ότι η άγνωστη γυναίκα στην πολύπαθη πλατεία της πολύπαθης χώρας περιγράφει τη σκηνή που ζει. Αποτυπώνει στο χαρτί την ιστορία της. Γράφοντας αφήνει το ίχνος της. Το καταθέτει μαζί με το ίχνος αυτού τούτου του δειλινού της 8ης του Μαρτίου στην Πλατεία Βικτωρίας στην Ελλάδα του 2016. Το συμβάν διασώζεται. Δεν θα χαθεί.

Η άγνωστη γυναίκα μπορεί. Όλα είναι δυνατόν τώρα να συμβούν. «Μα ναι..έκανα λάθος», μονολογεί η Βιρτζίνια. «Μια γυναίκα για να γράψει δεν χρειάζεται να έχει εκατό λίρες το χρόνο και ένα δικό της δωμάτιο».* Έπειτα κάτι που έμοιαζε με χαμόγελο γλίστρησε πάνω σε αυτό που κάποτε ήταν το πρόσωπο της.

*Αναφορά στο δοκιμιο της Βιρτζίνιας Γούλφ "Α room of one' s own" που δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 1929 και λειτούργησε ως φεμινιστικό μανιφέστο και ορόσημα στο θέμα της γυναικείας χειραφέτησης. Η συγγραφέας υποστηρίζει ότι μια γυναίκα για να γράψει χρειάζεται να έχει χρήματα και ένα δικό της δωμάτιο.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.