«Κλυδωνίζεται, αλλά δεν βυθίζεται»

06:17 8/7/2024 - Πηγή: Huffington Post Greece

Γαλλικές εκλογές

Εν τέλει η τακτική της ”υγειονομικής ζώνης” τελεσφόρησε στην Γαλλία, και οι ψηφοφόροι ανταποκρίθηκαν στην συνεννόηση μεταξύ Μακρονιστών, και Νέου Λαϊκού Μετώπου, για την κάθοδο κοινά υποστηριζόμενων υποψηφίων στον 2ο γύρο των κοινοβουλευτικών εκλογών.

Ένα βιαστικό συμπέρασμα θα ήταν πως το ρίσκο που πήρε ο Εμμάνουελ Μακρόν να προκηρύξει πρόωρες εκλογές, του βγήκε, μάλιστα με το μικρότερο δυνατό κόστος ―μπορεί η δική του κεντρώα

παράταξη σε μια πιθανή κυβερνητική συμμαχία να είναι ο εταίρος με τις λιγότερες έδρες.

Όμως μια πολιτική απόφαση κι ένα ρίσκο σε αυτό το επίπεδο, δεν κρίνεται από τις εκλογές, αλλά από την διακυβέρνηση που θα ακολουθήσει.

Κάποια άλλη επιφανειακή σύγκριση μπορεί να αφορά στην Δημοκρατία της Βαϊμάρης και στις μεγάλες συμμαχίες της, που εν τέλει δεν τελεσφόρησαν. Αυτά όμως είναι για τους ρέκτες της πολιτικής ιστορίας, και βέβαια η Λεπέν δεν είναι... Χίτλερ.

Οι ρέκτες της λογοτεχνίας, πάλι, θα βρουν αναλογίες μεταξύ του αποτελέσματος και της ”Υποταγής” του Μισέλ Ουελμπέκ. Πιο εύστοχο στο ότι η σύμπραξη αυτή εν τέλει χρησιμοποίησε κυνικά τον ισλαμοαριστερισμό του Μελανσόνώστε να κατισχύσει. Μένει να αποδειχθεί, όμως, αν αυτό ήταν μόνο για τις εκλογές και αν ενόψει των συνεννοήσεων για την συγκρότηση κυβέρνησης το Νέο Λαϊκό Μέτωπο θα διαλυθεί, με τους υπόλοιπους να συμπράττουν με τον Μακρόν.

Και πάλι όμως, αλλού είναι το πρόβλημα. Ότι το σημερινό αποτέλεσμα είναι προϊόν μιας προσθετικής αφύσικης αν λάβει κανείς υπόψη του τις θέσεις και το πρόγραμμα διακυβέρνησης του εκάστοτε εταίρου.

Πύρρειος νίκη, λοιπόν; Κάτι βαθύτερο. Η ετερόκλητη συγκόλληση που κέρδισε τις εκλογές μαρτυράει ακριβώς ότι το εκλογικό σώμα πλέον είναι κατακερματισμένο σε υποσύνολα ασυμφιλίωτα μεταξύ τους όχι μόνον πολιτικά, αλλά και αξιακά και πολιτισμικά.

Και αυτό πλέον δημιουργεί ένα εγγενές πρόβλημα κυβερνησιμότητας στην Αγγλία, την Γαλλία, ενδεχομένως και στις ΗΠΑ.

Ο πικρός καρπός της πολυπολιτισμικότητας είναι ακριβώς αυτό, ότι εκείνο που λέγαμε κάποτε λαό διασπάται σε επιμέρους φυλές, woke, ισλαμικές, νατιβιστικές.

Και αυτό το πρόβλημα ήρθε για να μείνει. Που φαίνεται; Στη σχετική ισορροπία που διέπει τον διαμοιρασμό των ποσοστών, και την αδυναμία συγκρότησης καθαρών πλειοψηφιών ή μετωπικών πλειοψηφιών συγκροτημένων στην βάση σαφών και ορατών συναινέσεων.

Κάτι που προκαλεί όμως μια ενδημική πολιτική αστάθεια στην διακυβέρνηση, η οποία στους καιρούς που ζούμε, θα βρει την αντανάκλασή της στο χαμήλωμα της Ευρώπης.

Πέραν των εκλογικών αποτελεσμάτων, λοιπόν, το πρόβλημα είναι αυτός ο ιδιότυπος πολιτικός φυλετισμός, η πολυδιάσπαση του εκλογικού σώματος στις διάφορες ”φυλές”. Ένα προϊόν του κατακερματισμού της κοινωνίας σε επιμέρους κόσμους, μάλλον ασυμφιλίωτους.

Ως προς αυτό ο εκλογικός αιφνιδιασμός του Μακρόν, μπορεί να λειτούργησε -μάλλον εκβιαστικά― αλλά αυτό δεν συνιστά απάντηση. Είναι παυσίπονο.

*Ο τίτλος του άρθρου είναι η μετάφραση του λατινικού μότο του Παρισιού «Fluctuat nec mergitur»