Μήπως έχουμε «καεί» από την δουλειά και δεν το γνωρίζουμε ακόμη

13:41 23/1/2023 - Πηγή: Huffington Post Greece

. 

«Φεύγω γιατί με έναν τόσο προνομιακό ρόλο έρχεται η ευθύνη – η ευθύνη να ξέρεις πότε είσαι το κατάλληλο άτομο για να ηγηθείς και επίσης πότε δεν είσαι», είπε. «Ξέρω τι χρειάζεται αυτή η δουλειά. Και ξέρω ότι δεν έχω πια αρκετό απόθεμα (ενέργειας) τανκ για να αποδώσω».

Η πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας, Τζασίντα Άρντερν ανακοίνωσε ότι δεν θα διεκδικήσει επανεκλογή και θα ολοκληρώσει τη θητεία της το αργότερο στις 7 Φεβρουαρίου 2023. Σε ηλικία 37 ετών, η Άρντερν έγινε η νεότερη γυναίκα επικεφαλής της κυβέρνησης στον κόσμο και είναι μια παγκοσμίως δημοφιλής προσωπικότητα. Επαινέθηκε διεθνώς

για τον υποδειγματικό τρόπο που χειρίστηκε την διπλή ένοπλη επίθεση σε δυο μουσουλμανικά τεμένη στο Κράιστσερτς το 2019 κατά την οποία σκοτώθηκαν 51 άτομα και τραυματίστηκαν 40, καθώς επίσης και για το πώς οδήγησε τη χώρα της να βρεθεί με ένα από το χαμηλότερο αριθμό θανάτων κατά την διάρκεια της πανδημίας του κορονοϊού. 

«Είμαι άνθρωπος, οι πολιτικοί είναι άνθρωποι. Δίνουμε ό,τι μπορούμε για όσο μπορούμε. Και τότε είναι η ώρα. Και για μένα, είναι καιρός», είπε, προσθέτοντας αργότερα, «Ανυπομονώ να περάσω ξανά χρόνο με την οικογένειά μου - αναμφισβήτητα, είναι αυτοί που έχουν θυσιάσει τα περισσότερα από όλους μας».

Μέρος της εγκατάλειψης μιας δουλειάς λόγω εξουθένωσης σημαίνει να επιλέξουμε τι είναι πιο σημαντικό για εσάς εκτός από μια δουλειά. Στην ομιλία της η Αρντερν, σημείωσε ότι ανυπομονούσε να είναι εκεί για την κόρη της, Νένε, όταν ξεκινούσε το σχολείο και είπε στον σύντροφό της ενώπιον του κοινού: «Ας παντρευτούμε επιτέλους».

Οι ηγέτες «είναι υποχρεωμένοι σε μεγάλο βαθμό σε πολλούς ανθρώπους, αντιμετωπίζουν μεγάλη δημόσια κριτική και νομίζω ότι οι άνθρωποι ξεχνούν ότι υπάρχει ένας άνθρωπος πίσω από αυτό το, σε έντονο βαθμό, δημόσιο πρόσωπο», δηλώνει η Λωρήν Απιο, ψυχολόγος, εκτελεστική προπονήτρια και σύμβουλος που ειδικεύεται στην ψυχική υγεία στο εργασία.

«Δεν γνωρίζω την Τζασίντα ούτε κατά ελάχιστο, δεν μπορώ να κάνω εικασίες για την ψυχική της υγεία, αλλά μπορώ να πω ότι η διοίκηση μιας χώρας είναι μια δουλειά με έντονη πίεση».
Πολύ λίγοι από εμάς θα αντιμετωπίσουμε τι πιέσεις συνεπάγεται να βρίσκεται κανείς στο τιμόνι μιας χώρας, αλλά το να βιώνουμε εξάντληση στην εργασία, ακόμη και για μια δουλειά που αγαπάμε, είναι πολύ συνηθισμένο.

Εδώ είναι τα σημάδια ότι μπορεί να μην έχετε πλέον «αρκετό απόθεμα ενέργειας για να συνεχίσουμε να δουλεύουμε και τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό.

Το σώμα και το μυαλό μας θα μας πουν πότε  μας λείπει απόθεμα για να κάνουμε τη δουλειά μας. Ας μην αγνοούμε τα προειδοποιητικά σημάδια. 

Τα πρώιμα σημάδια εξουθένωσης μπορεί να τα αισθανόμαστε σαν μια κακή διάθεση που δεν θα φύγει.

«Τα πρώιμα σημάδια μπορεί να περιλαμβάνουν μια αίσθηση τρόμου, ευερεθιστότητα και/ή ταραχή, δυσκολία εστίασης σε απαραίτητες εργασίες και μυαλό που ”περιπλανιέται” σε όλες τις άλλες δραστηριότητες που θα προτιμούσαμε να κάναμε», λέει ο Ράιαν Χόους, κλινικός ψυχολόγος με έδρα την  Πασαντίνα της Καλιφόρνια. «Αυτά δείχνουν μειωμένη ενέργεια και πάθος για τη δουλειά. Όταν η επαγγελματική εξουθένωση είναι πιο προχωρημένη, οι άνθρωποι μπορεί να αρχίσουν να κάνουν σημαντικά λάθη, να έχουν μια αύξηση στις διαπροσωπικές συγκρούσεις και να παρατηρήσουν σωματικά σημάδια στρες».

Ο Χόους αναφέρει ότι προτού σκεφτούμε να παραιτηθούμε, ας βεβαιωθούμε ότι η εργασία είναι η πηγή αυτών των συναισθημάτων. «Μερικοί μπορεί να αισθάνονται ”καμένοι” στη δουλειά επειδή έχουν μια υποκείμενη ασθένεια, υποσιτίζονται, έχουν διαταραχή ύπνου ή βιώνουν υψηλό επίπεδο άγχους εκτός γραφείου, για παράδειγμα», αναφέρειε.

Αλλά αν διαπιστώσουμε ότι η επαγγελματική εξουθένωση σχετίζεται με την εργασία, καλό είναι να το αντιμετωπίσουμε προτού αυτά τα συναισθήματα οδηγήσουν σε σωματικά συμπτώματα. Τότε είναι που η επαγγελματική εξουθένωση μπορεί να επηρεάσει το ανοσοποιητικό μας σύστημα και τον τρόπο λειτουργίας του σώματός μας, είπε η Κάθεριν Πέρεζ, ψυχοθεραπεύτρια με έδρα την Καλιφόρνια. Ως αποτέλεσμα, μπορεί να αρρωστήσουμε περισσότερο από το συνηθισμένο, να παρουσιάσουμε θολή όραση, κόπωση και γαστρεντερικά προβλήματα όπως δυσκοιλιότητα, διάρροια, φούσκωμα και στομαχικές διαταραχές, λέει χαρακτηριστικά. 

«Αυτά τα σωματικά συμπτώματα μπορεί να κάνουν τους ανθρώπους εξαιρετικά άβολο και επώδυνο να συνεχίσουν να είναι λειτουργικοί στο χώρο εργασίας», λέει η Πέρεζ.

Ένα σημαντικό προειδοποιητικό σημάδι ότι η διακοπή μπορεί να είναι η καλύτερη επιλογή σας είναι όταν σταματήσουμε να βρίσκουμε χαρά στην καθημερινή μας ζωή, δηλώνει η στρατηγός καριέρας Ανα Γκένερ.

«Όταν μια δουλειά απαιτεί τόσο πολύ από τον χρόνο και την ενέργειά μας, μας αφήνει εξαντλημένους, δεν μπορείς να περνάς ποιοτικό χρόνο με τους φίλους και την οικογένειά σου», είπε. «Όταν δεν βρίσκουμε χαρά στις καθημερινές δραστηριότητες και δεν μπορούμε να φροντίσουμε τον εαυτό μας, είναι ώρα να φύγουμε.

«Όταν δουλεύω με ανθρώπους που φτάνουν σε εκείνο το σημείο που αποφασίζουν: ”Απλώς δεν μπορώ να το κάνω άλλο”, είναι συχνά αυτό το αίσθημα παραίτησης», λέεη η Απιο. «Αυτό δεν μου αξίζει. Αυτό έχει γίνει τόσο άσχημο και δεν υπάρχουν αρκετά καλά πράγματα που με κρατούν εδώ ή επηρεάζει πραγματικά σημαντικούς τομείς της ζωής, τη σχέση μας, την ανατροφή των παιδιών μας. Αυτά είναι στην πραγματικότητα τα όσα σπρώχνουν τους ανθρώπους να διαβούν τον Ρουβίκωνα

Αν δεν μπορούμε (ή δεν θέλουμε) να φύγουμε ακόμα, υπάρχουν στρατηγικές που μπορούν να μειώσουν την επιρροή της δουλειάς πάνω μας. 

Η Άρντερν μπορεί να παραιτήθηκε, αλλά πολλοί από εμάς μπορεί να βρεθούμε σε καταστάσεις όπου δεν είμαστε σε θέση να υποβάλουμε την άμεση παραίτησή μας. Αν αυτή είναι η περίπτωσή μας, , υπάρχουν ακόμη στρατηγικές για να το αντιμετωπίσετε στο μεταξύ:

Ας προσδιορίσουμε ποιο κομμάτι της εργασίας είναι πιο αγχώδες κι ας ζητήσουμε αλλαγήΑς μιλήσουμε για τον αγώνα μας με φίλους που εμπιστευόμαστεΑς «χτίσουμε» τις οικονομίες μας ώστε να μπορούμε να αποχωρήσουμε νωρίτεραΑς εκμεταλλευθούμε ό,τι προσφέρει η εταιρεία μας που μας δίνουν, έστω και μικρής διάρκειας, ανακούφισηΑς γνωρίζουμε ότι η δουλειά μας πληρώνει αλλά δεν είναι ο «ιδιοκτήτης» μας