Ο Καρκίνος των «μεμέ»

12:51 20/10/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Με τον καρκίνο του μαστού γνωρίζομαι από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Τον άκουγα μέσα στο σπίτι, τον έβλεπα σε φωτογραφίες, δεν ήταν ποτέ ταμπού να μιλήσουμε για αυτό, λες και ήταν κρύωμα, ή κάποια γρίπη. Όταν ήμουν τεσσάρων ετών γνώριζα ελάχιστα για τον εαυτό μου, ανάμεσα σε αυτά όμως ήταν, πως ο μπαμπάς είναι «γιατρός για τα μεμέ».

Είμαι τυχερή γιατί καμία φίλη μου ή συγγενής μου δεν έχει νοσήσει από καρκίνο του μαστού, και λέω τυχερή γιατί το ποσοστό που νοσεί είναι μία στις οχτώ γυναίκες παγκοσμίως. Είμαι τυχερή, γιατί έχω γνωρίσει survivors που επιβεβαιώνουν ότι ο καρκίνος

του μαστού μπορεί να είναι ιάσιμος αν διαγνωσθεί εγκαίρως και με τη σημερινή τεχνολογία, μόνο αισιόδοξες θα πρέπει να είναι οι γυναίκες. Αυτά όμως έχουν χιλιογραφεί και εγώ είμαι απλά η κόρη του γιατρού, όχι γιατρός, οπότε θα σας μιλήσω για ένα δικό μου, διαφορετικό θέμα.

Στην εφηβεία το στήθος μου μεγάλωσε απότομα, μεγάλωσε πολύ και πολύ απότομα. Σαν κορίτσι λοιπόν, πολλές φορές άκουσα ακραία σεξιστικά σχόλια σε ηλικία 14, 15, 16 ετών. Ποτέ δεν είχα τέλειο σώμα, η μύτη μου είναι κάπως γαμψή, όμως τίποτε από αυτά δεν με ένοιαζε, παρά μόνο ότι έχω ένα μεγάλο στήθος που με έκανε στόχο ενοχλητικών βλεμμάτων στην παραλία, στη γυμναστική, στο δρόμο, παντού. Αργότερα το μεγάλο στήθος έγινε κάτι που ζήλευαν άλλες γυναίκες, εκείνες που είχαν πολύ μικρό στήθος και εγώ επέμενα ότι είναι κατάρα και να μην το ζηλεύουν, ενόσω εγώ περίμενα να γίνω 21 ετών για να κάνω επιτέλους αφαιρετική στήθους να ξεμπερδεύω. Ο «γιατρός για τα μεμέ» δεν συμφωνούσε. «Θα κάνεις ό,τι θες, αλλά άσε με να σου δείξω μερικές φωτογραφίες...».

Τελικά είδα πολλές φωτογραφίες. Τα αποτελέσματα των επεμβάσεων ήταν πολύ καλά σε γυναίκες μετά από ογκοπλαστική, δηλαδή, γυναίκες που μπήκαν στο χειρουργείο για να αφαιρέσουν τμήμα του μαστού λόγω του καρκίνου τους και παράλληλα έκαναν επανορθωτική επέμβαση. Τα αποτελέσματα ήταν μέτρια έως καλά, σε γυναίκες με ολική μαστεκτομή, που υποβλήθηκαν σε επεμβάσεις αποκατάστασης, ώστε να αποκτήσουν ξανά μαστούς με ενθέματα σιλικόνης. Τα αποτελέσματα ήταν όμως κακά, σε γυναίκες που απλώς έκαναν μια επέμβαση αφαιρετικής, επειδή βίωσαν ρατσισμό κι ένιωσαν κόμπλεξ για το μεγάλο στήθος τους. Πολύ απλά, γιατί τα σημάδια του χειρουργείου, ναι επιδέχονται βελτίωση όμως όχι, δεν εξαφανίζονται ποτέ, βρίσκονται για πάντα εκεί, σε ένα στήθος που δεν νόσησε ποτέ (ή μάλλον όχι σε ένα, αλλά σε δύο!).

Δεν έκανα την επέμβαση. Έχω μεγάλο στήθος...και έχω τις ίδιες πιθανότητες να νοσήσω με μια γυναίκα με μεσαίο ή μικρό στήθος, το μέγεθος δεν παίζει κανένα ρόλο. Δεν επιτρέπω σε καμία πωλήτρια να με φέρει σε δύσκολη θέση επειδή δεν έχει νούμερο για εμένα. Στη γυμναστική φοράω κατάλληλα ρούχα για το στήθος μου, κάνω υπερηχογράφημα μαστών κάθε χρόνο όπως θα έπρεπε να κάνουν όλες οι γυναίκες (έως ότου φτάσουμε την ηλικία της μαστογραφίας) κι έχω έναν άντρα που αγαπά το στήθος μου το ίδιο πολύ με τα υπόλοιπα μέρη του σώματός μου, γιατί μόνο ένας τέτοιος άνδρας αξίζει να με έχει.

Η προσωπική μου άποψη πλέον, είναι πως θα πρέπει να αποφεύγουμε τα χειρουργεία εάν δεν υπάρχει ιατρικός λόγος για να τα κάνουμε και να δίνουμε περισσότερη βάση στους προληπτικούς ελέγχους από ό,τι στον καθρέπτη μας. Μικρά, μεσαία, μεγάλα, όποιο μέγεθος, σχήμα, ελάττωμα νομίζουμε ότι έχουν, σημασία έχει να είμαστε υγιείς.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.