Ο τρόμος δεν ξεθυμαίνει στο remake

15:37 21/11/2017 - Πηγή: Huffington Post Greece

Μπορεί ένα "sequel" να προσφέρει τις ίδιες συγκινήσεις με την αρχική ταινία; Είναι ένα ρητορικό ερώτημα που λειτουργεί περισσότερο ως έναυσμα για ζωηρή κουβέντα σε κάποια παρέα συνεφίλ. Ενοείται ότι η απάντηση είναι θετική - η κινηματογραφική παραγωγή έχει δώσει τέτοια δείγματα, καθώς πολλά sequel αποδεικνύονται εξαιρετικά, ίσως και καλύτερα από τα "πρωτότυπα" φιλμ. Όταν πρόκειται βέβαια για ταινίες τρόμου, κινηματογραφικό είδος που βασίζεται στην έκπληξη, την αγωνία και την ανατριχίλα,

τα πράγματα δυσκολεύουν. Εκεί όμως που νομίζει κανείς ότι το αρχικό θέμα εξαντλήθηκε, έρχονται sequel, όπως για παράδειγμα το Saw II, που προβλήθηκε πρόσφατα από την Cosmote TV, μπολιάζουν με μια νέα διάσταση την αρχική ιδέα και γίνονται αυτόνομες κινηματογραφικές απολαύσεις.

Aliens (1986)

Το Aliens (Άλιενς: η επιστροφή) σε σενάριο και σκηνοθεσία James Cameron βασίστηκε στο Alien (Άλιεν : ο επιβάτης του διαστήματος) ,το κλασικό φιλμ επιστημονικής φαντασίας και τρόμου του Ridley Scott. Ο Cameron βάζει την Ellen Ripley (Sigourney Weaver) να επιστρέψει στον εχθρικό πλανήτη LV 426 και στηρίζει τη ταινία του στην καταιγιστική δράση. Η ατμόσφαιρα τρόμου της ταινίας του Scott υποκαθίσταται από εξουθενωτικούς ρυθμούς και αναμετρήσεις που κόβουν την ανάσα. Επίλεκτοι πεζοναύτες εναντίον εξωγήινων τεράτων σε μάχη μέχρι τελικής πτώσεως. Το Aliens θα μπορούσε να σταθεί αυτόνομα χωρίς την ύπαρξη του πρώτου φιλμ και πολλοί το θεωρούν την καλύτερη ταινία του Cameron, ενός σκηνοθέτη που έχει δημιουργήσει blockbuster όπως ο Τιτανικός και το Άβαταρ.

Dawn of the Dead (1978)

Το Night of the Living Dead (Η νύχτα των ζωντανών νεκρών) του 1968 ήταν ένα ορόσημο για τη φιλμογραφία των ζόμπι και μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών. Οι νεκροζώντανοι επιτίθενται στους ζωντανούς που οχυρώνονται σε ένα σπίτι και πρέπει να συνεργαστούν για να επιβιώσουν. Αίμα, αγωνία και αλληγορικοί συμβολισμοί χαρακτηρίζουν και το το ριμέικ της, Dawn of the Dead (Ζόμπι, το ξύπνημα των νεκρών), που ακολούθησε δέκα χρόνια αργότερα. Το θέμα παραμένει ίδιο, αλλά η κλίμακα έχει μεγαλώσει. Η μαζική υστερία απέναντι στα ζόμπι και το σκηνικό δράσης που είναι ένα εμπορικό κέντρο παραπέμπουν στην αιχμηρή ματιά του George Romero (που είχε σκηνοθετήσει και το πρώτο φιλμ) πάνω στον άκρατο καταναλωτισμό. Απέναντι στην υπέρτατη απειλή του αφανισμού, ακόμη κι ο ναός του shopping εμφανίζεται ανίσχυρος να προστατέψει τους πιστούς του.

Friday the 13th: The Final Chapter (1987)

Πρόκειται για την τέταρτη συνέχεια του Παρασκευή και 13, στην οποία ο μανιακός Jason ανασταίνεται και διψά ξανά για αίμα. Τα αποτροπιαστικά εγκλήματα διαδέχονται το ένα το άλλο, ο 12χρονος Τόμι ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τον αιμοσταγή δολοφόνο και η τελική σκηνή της καταδίωξης επιφυλάσσει ρίγη τρόμου στο θεατή. Σε ένα θέμα που έδωσε μια ατέλειωτη σειρά από sequels, πολλοί θεωρούν ότι το Friday the 13th: The Final Chapter είναι το πιο ισορροπημένο φιλμ, με σωστές δόσεις τρόμου, αίματος και ανατριχίλας. Σύμφωνα με την ίδια άποψη, αυτό θα ήταν ένα ιδανικό φινάλε για τη σειρά. Όμως πώς να αντισταθείς στον πειρασμό για λίγο ακόμη αίμα