Όαση ελπίδας στο κέντρο της Βιέννης: Το βραβευμένο ξενοδοχείο που απασχολεί πρόσφυγες από 18 χώρες

12:31 10/5/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Βιέννη, Αυστρία, πρώτοι μήνες του 2015.

Σε μία από τις πιο κεντρικές γειτονιές της πρωτεύουσας της μικρής όσο και ιδιαίτερης αυτής χώρας της Κεντρικής Ευρώπης, ένα νέο ξενοδοχείο έχει κάνει την εμφάνιση του και, όσο περνάει ο καιρός, εδραιώνει την παρουσία του όλο και πιο αποφασιστικά. Διακρίνεται, μεταξύ άλλων, για την ρετρό-ντιζάιν διακόσμηση του, τις προσιτές του τιμές σε σχέση με την ποιότητα της εξυπηρέτησης και των υπηρεσιών που προσφέρει,

και φυσικά την πλεονεκτική του θέση, καθώς βρίσκεται σε ελάχιστη απόφαση από το φημισμένο πάρκο Πράτερ.

Ωστόσο, ο ο λόγος που όχι μόνο τα τοπικά και εγχώρια βλέμματα, αλλά και κείνα ανθρώπων από άλλες γωνιές του πλανήτη, έγκυρων Μέσων και οργανώσεων είναι επικεντρωμένα εδώ- στο Magdas Hotel της Βιέννης- δεν έχει να κάνει απλώς με την άρτια λειτουργία του ξενοδοχείου. Περισσότερο έχει να κάνει με το γεγονός πως εδώ, μεταξύ των Άλπεων κάτι ειλικρινά πρωτόγνωρο έχει δημιουργηθεί: μια πραγματική όαση ελπίδας και ανθρωπιάς.

«Το ξενοδοχείο άνοιξε μόλις τον Φεβρουάριο», σημειώνει o Κλάους Σβέρτνερ, γραμματέας της Caritas Austria, μιας Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης που δραστηριοποιείται στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η οποία και βρίσκεται πίσω από την ιδέα, πραγμάτωση και εποπτεία της γενικότερης λειτουργίας του ξενοδοχείου. «Από τα 26 άτομα που απασχολούνται στο ξενοδοχείο αυτή την στιγμή, μόλις τα 5 είναι επαγγελματίες της εστίασης- έχουν όμως υψηλή εμπειρία. Με τον τρόπο αυτό, βοηθούν και καθοδηγούν από την πλευρά τους και τα υπόλοιπα 21 άτομα που εργάζονται στο ξενοδοχείο».

Ποιοί είναι όμως οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, αν δεν είναι και κείνοι επαγγελματίες του κλάδου;

«Είναι πρόσφυγες», εξηγεί στη HuffPost Greece ο Κλάους Σβέρτνερ, «όλοι τους. Το ξενοδοχείο λειτουργεί με τη συνεργασία ατόμων από 18 διαφορετικές χώρες. Από τη Νιγηρία, τη Γουινέα και τη Γουινέα-Μπισάου λίγο πιο δίπλα, στο Μαρόκο και το Μάλι, τη Δημοκρατία του Κονγκό, τη Γκάνα και την Συρία ή την Ινδία. Από το Ιράκ και το Ιράν, από το Αφγανιστάν, την Αλγερία και την Κολομβία. Από την Ρωσία και την Ολλανδία, την Πολωνία και την Αυστρία, φυσικά».

Συνολικά, οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου μιλούν περισσότερες από 24 γλώσσες. Άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη, από διαφορετικά κοινωνικά, οικονομικά, θρησκευτικά και πολιτισμικά περιβάλλοντα, με ένα κοινό: την αίσθηση της ξενιτιάς. Την επίγνωση πως κάποτε, πήραν την μεγάλη απόφαση, και την απόφαση αυτή την κάνανε πράξη. Και, για τους δικούς του λόγους ο καθένας, κατάφερε ή αναγκάστηκε να βρεθεί μακριά από τον τόπο του, με κύρια μπαγκάζια τις ελπίδες του και έναν σκοπό: ένα αύριο καλύτερο απ' το σήμερα.

Άτομα κάθε ηλικίας, εκτός των άλλων. Ο νεαρότερος εργαζόμενος του ξενοδοχείου είναι μόλις 17 ετών, ενώ ο μεγαλύτερος έχει κλείσει τα 58. «Η μέση ηλικία των εργαζομένων του ξενοδοχείου βρίσκεται περίπου στα 36 χρόνια», λέει ο γραμματέας της αυστριακής οργάνωσης. Μας αναφέρει δύο παραδείγματα.

«Κοιτάξτε, ας πούμε, τον Μαλίντ», μας λέει. «Ο Μαλίντ είναι ένας Γιαζίντι, από το Ιράκ». Η εθνοτική και θρησκευτική κοινότητα από την οποία κατάγεται, κουρδικών καταβολών, αποτελεί μία τις σημαντικότερες μειονότητες της επαρχίας της Νινευή, στο βόρειο Ιράκ.«Πριν από τρία χρόνια, ο Μαλίντ άφησε τον τόπο του και, διασχίζοντας την Τουρκία έφτασε στην Ευρώπη, καταλήγοντας στην Αυστρία. Είναι 25 χρονών, λέει, και έχει χάσει την μισή του ζωή. Τώρα έχει μια δουλειά στο ξενοδοχείο, εργάζεται στο μπαρ, προσπαθεί να ξεκινήσει μια νέα ζωή». Χτίζει σιγά-σιγά, ονειρεύεται, ελπίζει. Και χαμογελά συχνότερα.

«Ή, για παράδειγμα, ο Ντίνις. Είναι από τη Γουινέα-Μπισάου». Μία χώρα μικρή, στη Δυτική Αφρική, πορτογαλική αποικία παλαιότερα. Σήμερα, με το 30% του πληθυσμού να επιβιώνει υποσιτιζόμενο, η χώρα είναι γνωστή για την πολιτική αταξία που επικρατεί, τις διαρκείς αναταραχές, τις εντάσεις, τα πραξικοπήματα και για την λειτουργία της ως διαμετακομιστικού σταθμού: από εδώ περνάνε τα ναρκωτικά της Λατινικής Αμερικής, πριν μας έρθουν στην Ευρώπη. «Αυτή τη χώρα άφησε πίσω του ο Ντίνις, λόγω της πολιτικής του ενασχόλησης.