Οι συντάκτες της HuffPost θυμούνται: Το καλύτερο Χριστουγεννιάτικο δώρο της ζωής μου

12:35 25/12/2019 - Πηγή: Huffington Post Greece

Δώρα που πήραμε ως πιτσιρίκια και δεν θα ξεχάσουμε όσα χρόνια κι αν περάσουν, αλλά και πολύτιμες στιγμές με τους αγαπημένους μας.

Καλά Χριστούγεννα!

Αντώνης Φουρλής

Χωρίς δεύτερη σκέψη: οι ομορφότερες αναμνήσεις που μοιράζομαι και θα μοιράζομαι με την οικογένειά μου, είναι τα χριστουγεννιάτικα ταξίδια μας σε χιονισμένα βουνά. Ηταν λεπτά, ώρες και ημέρες που απόλαυσα πάντοτε περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή της μέχρι τώρα ζωής μου, γιατί ήταν μόνο διασκέδαση-παιχνίδι-διαδρομές που μοιραζόμασταν, μηδενίζοντας τον χρόνο και τις διαφορές ηλικίας. Από την ώρα που αρχίζαμε

να γεμίζουμε τις βαλίτσες μας, μέχρι να ξαναβάλω το κλειδί στην πόρτα επιστρέφοντας. Απλώς ανεκτίμητα ταξίδια. Και πιθανότατα, μία από τις καλύτερες επενδύσεις της ζωής μου.

Γκέλη Βούρβουλη

Το καλύτερο δώρο της ζωής μου είναι τα ίδια τα Χριστούγεννα. Να συνεχίσουν να έρχονται και να είμαι σε θέση να τα απολαμβάνω με την ψυχή μου. Κάθε χρόνο.

Ειρήνη Ορφανίδου

Το καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο της ζωής μου ήταν τα πρώτα Χριστούγεννα με την κόρη μου που ήταν μόλις τριών μηνών. Μπορεί να μην έμοιαζαν ακριβώς με Χριστούγεννα -να μην είχαν ούτε νυχτερινές εξόδους, ούτε πολύωρα εορταστικά τραπέζια με συγγενείς και φίλους, ούτε πάρτι, ατελείωτες βόλτες και τεμπέλικα πρωινά (που ξεκινούσαν αργά το μεσημέρι)- αλλά ήταν ο ορισμός των Χριστουγέννων. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι ίσως τελικά τα Χριστούγεννα είναι πραγματικά η γιορτή της Αγάπης. Ανεξαρτήτως σχέσης -ποιόν αγαπάς, ποιός σ’ αγαπάει, από πού ήρθε και πού πάει. Δυό μάτια που γελάνε και μια ζεστή αγκαλιά!

Κατερίνα Λυμπεροπούλου

Δεν πιστεύω ότι ήταν το καλύτερο, σίγουρα, όμως, κανένα άλλο δώρο δεν έκανε εντυπωσιακότερη εγγραφή στα μάτια της παιδικής μου ψυχής. ΄Ηταν, θυμάμαι, Χριστούγεννα, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’70 που βρέθηκα στο θρυλικό γραφείο του εκδότη της «Απογευματινής» επί της οδού Φειδίου, Νάσου Μπότση, κρατώντας σφιχτά το χέρι του πατέρα μου, διευθυντή τότε του αθλητικού τμήματος της εφημερίδας. Σ’ αυτό το γραφείο ο Μπότσης μου χάρισε την πιο όμορφη, πολυτελή και παραμυθένια κούκλα που είχα ποτέ. Η Αλεξάνδρα είχε κατάξανθα μπουκλωτά μαλλιά, γαλανά μάτια, στιλπνό πρόσωπο και ένα υπέροχο μπορντό βελούδινο φόρεμα. ΄Ηταν σίγουρα μια πανάκριβη κούκλα. Πολύ αργότερα, ωστόσο, συνειδητοποίησα μια άλλη διάσταση της αξίας του δώρου αυτού. Κάνοντας αυτή την κίνηση στο παιδί του υπαλλήλου του, ο πανίσχυρος εκδότης της εποχής – αρκεί να συνειδητοποιήσει κανείς ότι στη δεκαετία του ’70 οι εφημερίδες ήταν το κυρίαρχο μέσο διάχυσης ειδήσεων της εποχής με την «Απογευματινή» να φθάνει στο, απίστευτο για τα σημερινά δεδομένα, νούμερο των 272. 031 φύλλων τον καλύτερο κυκλοφοριακά μήνα της ιστορίας της το 1974 – απέδειξε ότι ήταν και ΄Ανθρωπος. Κι αυτό νομίζω ότι θα μπορούσε να δώσει ένα παράδειγμα στο συνάφι μου ανεξαρτήτως βαθμίδας. Και οπωσδήποτε ανεξαρτήτως συνθηκών δεδομένου του ότι σήμερα το επάγγελμα του δημοσιογράφου εξακολουθεί να βιώνει μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις στην ιστορία του. Αλλά κάποια πράγματα θα πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτα.

Δημοσθένης Γκαβέας

Το καλύτερο δώρο της ζωής μου ήταν, είναι και θα είναι η αγκαλιά της γυναίκας μου και της κόρης μου.

Κωνσταντίνος Γεωργόπουλος

Έχω τη χαρά να έχω λάβει πολλά δώρα στη ζωή μου και να έχω προσφέρει επίσης. Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι όταν ήμουν 14 ετών, όταν ήμουν δηλαδή παθιασμένος με το μπάσκετ, το video game «NBA Live 2004» ήταν κάτι το ονειρικό για εμένα. Όταν μου το προσέφερε η οικογένειά μου, ένιωσα μια τεράστια χαρά! Αλλά και πιο παλιά, παιχνίδια της Playmobil και της Fischer Price, με είχαν ενθουσιάσει και θυμάμαι να παίζω ώρες με αυτά.

Μεγαλώνοντας βέβαια, αντιλήφθηκα ότι το πιο σημαντικό δώρο που όλοι λαμβάνουμε είναι η ίδια η εορτή των Χριστουγέννων και η ελπίδα που αυτή γεννά. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια φοβάμαι ότι γιορτάζουμε περισσότερο τα «Δωρούγεννα», παρά τα Χριστούγεννα. Ας εστιάσουμε λίγο καλύτερα στην αλήθεια των Χριστουγέννων.

Αγγελική Κουγιάννου

Αν και πολύ προσωπικό (δεν το ανέβασα καν στα social όπως κάνουν πολλοί) αλλά πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο δώρο Χριστουγέννων από το περσινό: παραμονή Χριστουγέννων, σε νέο σπίτι, ένα όμορφο μπλε κουτάκι που είχε μέσα ένα ακόμα πιο όμορφο δαχτυλίδι, συνοδευόμενο από μια υπόσχεση αγάπης μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Κώστας Μαυραγάνης

Το Sega Game Gear που μου πήραν οι γονείς μου εκείνη την Πρωτοχρονιά που ήμουν...Τετάρτη ή Πέμπτη Δημοτικού (ή μήπως ήταν Τρίτη; Τέλος πάντων, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1990).

Πραγματικά, έγινε ολόκληρη «maskirovka» από τη μητέρα και τον πατέρα μου για το θέμα: Τους είχα «φάει» βλέπετε στη γκρίνια (ήταν η χρυσή εποχή των Sega και Nintendo, βλέπαμε τα γραφικά των παιχνιδιών εκείνων και τρελαινόμασταν!), αλλά συναντούσα «τοίχο». Ως αποτέλεσμα ήρθε η Πρωτοχρονιά και ήμουν απόλυτα και αμετάκλητα χαλασμένος, καθώς ήμουν βέβαιος πως αντί για Game Gear θα έπαιρνα ως δώρο κάτι απόλυτα βαρετό και ξενέρωτο (ίσως , ίσως...ακόμα και τίποτα ΡΟΥΧΑ!!!). Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν μου έδωσαν ένα κουτί με περιτύλιγμα δώρου το οποίο άνοιξα (με ξενερωμένες κινήσεις, προφανώς) και βρέθηκα...με ένα Game Gear στα χέρια.

Maskirovka, όχι αστεία. Συγκαλυμμένη επιχείρηση. Καθοδήγηση, παραπλάνηση, απόλυτος αιφνιδιασμός. Εκ των υστέρων, θυμάμαι σε κάποια φάση τη μάνα μου να μιλάει στο τηλέφωνο και να με ρωτάει εάν υπάρχει «Sega Game System», και να αναρωτιέμαι γιατί με ρωτάει κάτι τέτοιο- αλλά ήμουν ήδη βέβαιος πως είχα ήδη «φάει άκυρο», οπότε το σενάριο να με ρωτάει για να μου το πάρουν, αν και πέρασε προς στιγμήν από το μυαλό μου, απορρίφθηκε άμεσα ως «πολύ καλό για να είναι αληθινό».

Έλα που τελικά...δεν ήταν. Μαμά, μπαμπά, ευχαριστώ!

Κατερίνα Πρίφτη

Το καλύτερο δώρο που έχω λάβει δεν είναι ακριβώς το καλύτερο. Υπό τη έννοια ότι δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό. Από εκείνα τα δώρα που ανοίγεις και μένεις άφωνος ή χοροπηδάς από τη χαρά σου. Εξελίχθηκε στο καλύτερο δώρο που έχω λάβει με το πέρασμα των χρόνων και το δέσιμο μου με αυτό.

Πρόκειται για μια πανέμορφη (στα μάτια μου) κούκλα, που την είχαν ονομάσει Λίνα- όπως και την φίλη της μητέρας μου που μού την είχε κάνει δώρο. Με συνόδευε παντού για πολλά χρόνια, με περίμενε στο σπίτι να της αλλάξω ρούχα (που της είχε φτιάξει η γιαγιά μου) και να την «ταϊσω» ή να την πάω βόλτα.

Κατά τα άλλα τα πιο αγαπημένα δώρα για μένα ήταν πάντα τα παιχνίδια (όποιος ενίσχυε την συλλογή μου από στρατιωτικά, αυτοκινητάκια και φυσικά Playmobil είχε κέρδισε μια θέση στην παιδική μου καρδιά). Προσφορές Playmobil και δώρα σχετικά με το Star Wars είναι πάντα δεκτά!

Κυριακή Αξιώτη

Παραμονές Χριστουγέννων 1993. Είμαι μόλις τεσσάρων ετών και με τα δύο μου μεγαλύτερα αδέρφια ακούμε -ως συνήθως- τις ιστορίες του παππού στο οικογενειακό τραπέζι. Όλα κυλούν κανονικά μέχρι που οι γονείς μου μας ανακοινώνουν πως είναι η ώρα για το φετινό δώρο των γιορτών. Ένα ακόμα αδερφάκι θα έμπαινε στην οικογένεια. Σήμερα, 26 περίπου χρόνια μετά, με το νέο τότε μέλος της οικογένειας να μου ρίχνει δύο κεφάλια, ακόμα δεν μπορώ να περιγράψω την ευτυχία που με πλημμύρισε. 26 χρόνια μετά πιστεύω ακόμα πως τα αδέρφια μου είναι το πολυτιμότερο δώρο στη ζωή μου.

Σωτήρης Βαλάρης

Πρωτοχρονιά του 2000, ετών 3. Στην τηλεόραση είχε τον τελικό του Big Brother. Η νέα χιλιετία ήρθε παρέα με τον «Τσάκα» και το μούσι του, τον πρώτο νικητή ριάλιτι σόου της ελληνικής τηλεόρασης. Πραγματικά, ήμουν τριών και θυμάμαι ακόμα εκείνο το δίδυμο φωτιά: Πρόδρομος – Τσάκας. Anyway, πηγαίνει 00:00 η ώρα και βγαίνουμε έξω όλοι, πλην του μπαμπά – Άγιου Βασίλη για να βάλει το δώρο κάτω από το τραπέζι. Ήταν ένα δώρο που το θυμάμαι – και λογικά το έχω – μέχρι σήμερα. Ήταν ένα βιολί της Fisher Price, ένα από τα εγχειρήματα της εταιρείας να εντρυφήσει τα παιδιά στη μουσική #not. Είχε κανονικά χορδές, δοξάρι και μπορούσες να καταγράψεις τη μουσική που έπαιζες. Είχε επίσης έτοιμες μουσικούλες, που με το πάτημα ενός κουμπιού, αυτές έπαιζαν αυτόματα και προσποιούσουν ότι της έπαιζες εσύ, λες και ήσουν ξαφνικά ο Νικολό Παγκανίνι. Το εγχείρημα της Fischer Price, όμως, δεν απέφερε καρπούς, πέρα από αυτή την ανάμνηση. Πέρα από «βιολιστής», δεν αξιώθηκα να μάθω άλλο μουσικό όργανο.

Γιάννης Γεωργακόπουλος

Με διαφορά το καλύτερο δώρο που πήρα ποτέ ήταν το Atari 2600. Το έχω ακόμα, εις αρίστην κατάστασιν - καινουργή και όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, παίζω τα αγαπημένα μου Ms. Pac-Man και Phoenix!

Δημήτρης Μπούρας

Το καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο είναι κάθε χρόνο το ίδιο. Το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και η λάμψη στα μάτια του ανιψιού μου (4 ετών τώρα) όταν ανοίγει αυτό το μικρό κάτι που του παίρνω.

Αλεξάνδρα Σκαράκη

Το πολυτιμότερο δώρο είναι οι στιγμές που περνάω κάθε χρόνο με την οικογένειά μου στα εορταστικά τραπέζια: τα γέλια, τα τραγούδια, οι καβγάδες, οι πολύωρες συζητήσεις. Μπορεί κάποιοι να μην βρίσκονται πια κοντά μας, όμως μέσα από τις ιστορίες στο φαγητό, είναι σαν να είμαστε πάλι μαζί.

Όσον αφορά την παιδική μου ηλικία, πάντα με ενθουσίαζαν οι ηλεκτρονικές συσκευές και τα video games. Όπου πήγαινα, κουβαλούσα μαζί μου το Game Boy και το discman, δυο δώρα που μου χάρισαν και δύσκολα αποχωριζόμουν.

Ολγα Παράι

Δεν θα ξεχάσω ποτέ , όταν ο καλός μου θείος μας έφερε σπίτι (εμένα και του αδερφού μου) το Playstation 2. Μπορεί να μην έχω ξανά νιώσει ποτέ τόση χαρά στην ζωή μου. Ξεχνιούνται οι ατελείωτες ώρες παίζοντας GTA, Go Kart και Medal of Honor; Ποτέ.

Και το παιχνίδι που έπαιξα μόνο το demo και ποτέ ολόκληρο. Μου έχει μείνει παιδικό τραύμα! (λογικα θα ταυτιστείτε πολλοί μαζί μου, σας κατανοώ πλήρως).

Αλέξανδρος Κλώσσας

Το καλύτερο Χριστουγεννιάτικο δώρο της ζωής μου είναι το «μαζί και τα επόμενα Χριστούγεννα».

Αννα- Μαρία Σύρου

Το καλύτερο δώρο δεν είναι υλικό. Είναι η στιγμή που καθόμαστε όλοι οι συγγενείς γύρω από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Ο καθένας λέει τα δικά του, γελάμε, διαφωνούμε, τραγουδάμε, και το σημαντικότερο, είμαστε υγιείς και επαναλαμβάνουμε τα ίδια κάθε χρόνο, σαν να μην πέρασε ούτε μια στιγμή.

ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΤΕ.... Πέντε Χρόνια HuffPost: Οι καλύτερες φωτογραφίες του Κόσμου Πέντε Χρόνια HuffPost: Οι καλύτερες φωτογραφίες της Ελλάδας Χριστουγεννιάτικα δέντρα στην πλατεία Συντάγματος: Τι έχουμε δει τα τελευταία 25 χρόνια