Οι υποψήφιοι καλλιτέχνες του βραβείου ΔΕΣΤΕ 2015 μέσα από τα έργα τους

12:17 13/2/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Νέοι Έλληνες δημιουργοί συστήνονται στο ευρύ κοινό μέσα από τα βραβεία ΔΕΣΤΕ, μια σημαντική διάκριση που έχει καταστεί πλέον θεσμός στα εικαστικά πράγματα του τόπου. Οι έξι υποψήφιοι – Ναταλί Γιαξή, Πέτρος Μώρης, Γιάννης Παπαδόπουλος, Άγγελος Πλέσσας, Σωκράτης Σωκράτους, Μαρία Χασάπη - θα παρουσιάσουν τη δουλειά τους σε έκθεση που θα φιλοξενηθεί στους χώρους του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης από τις 28 Μαΐου έως τις 30 Σεπτεμβρίου.

Με το βραβείο θα φύγει μόνο ένας από τους εικαστικούς που κρίνεται από διεθνή, εξαμελή Κριτική

Επιτροπή. Το αποτέλεσμα πρόκειται να ανακοινωθεί κατά τη διάρκεια τελετής στις 7 Σεπτεμβρίου κι ο νικητής θα λάβει το χρηματικό έπαθλο των 10.000 Ευρώ. Η διάκριση εκτινάσσει τη φήμη του καλλιτέχνη, καθώς πίσω από το βραβείο συναντάμε το όνομα του Κύπριου βιομηχάνου και συλλέκτη, Δάκη Ιωάννου, του ανθρώπου που φιγουράρει ανάμεσα στη λίστα των 38 ισχυρών της τέχνης σύμφωνα με τη διεθνή διοργάνωση Frieze Art Fair.

Η ταυτότητα των έξι καλλιτεχνών που διεκδικούν το βραβείο ΔΕΣΤΕ

Άγγελος Πλέσσας

Άγγελος Πλέσσας, MonumenttoSomethingDotCom, 2013

Με την δουλειά του προσπαθεί να μιλήσει για την τρέχουσα εποχή του διαδίκτυου. Ο ίδιος την αποκαλεί διαδικτυακή ψυχογεωγραφία. Ονομάζει τοπωνύμια στο διαδίκτυο και φτιάχνει διαδραστικά πορτρέτα φίλων του ή άλλων εκδοχών του εαυτού του. Η δουλειά του περιστρέφεται γύρω από ζητήματα ελευθερίας του διαδικτύου αλλά και της ανθρώπινης συμπεριφοράς ή προσωπικότητας που μεταλλάσσεται από τα κοινωνικά δίκτυα.

Μαρία Χασάπη

Μαρία Χασάπη, Intermission, 2013. Περφόρμανς στο περίπτερο Κύπρου και Λιθουανίας, 55η Μπιενάλε Βενετίας, Ιταλία, Ιούνιος 2013

Το σώμα των χορευτών προσλαμβάνει έναν παράδοξο γλυπτικό χαρακτήρα καθώς προσπαθεί να εκτελέσει τις συστροφές μιας ιδιαίτερα πλαστικής χορογραφίας. Με τα χρόνια η Χασάπη έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη χορογραφική πρακτική που στρέφεται γύρω από τη σχέση σώματος και εικόνας. Βασικοί άξονές της είναι η γλυπτική απτότητα, η παρατεταμένη διάρκεια και η αισθητική ακρίβεια. Η δουλειά της αποτελεί άσκηση αφαίρεσης, όπου η δύναμή της έγκειται στις εντάσεις που πηγάζουν από τη σχέση ανθρώπινου υποκειμένου και εικαστικού αντικειμένου, από τη σχέση ανάμεσα στην επιτελεστική ιδιότητα του χορευτή (performer) και τη φυσική του οντότητα.

Σωκράτης Σωκράτους

Σωκράτης Σωκράτους, Άτιτλο (από την σειρά Stolen Garden), 2014

Ο Σωκράτης Σωκράτους διαπραγματεύεται τα θέματα της απώλειας, της εκτόπισης και της καταστροφής για να ανατρέψει τις εθνικές και πολιτιστικές ταυτότητες που κατασκευάζονται από τον χειρισμό της συλλογικής συνείδησης. Η πρόθεση του καλλιτέχνη αφορά μία ποιητική και συνάμα πολιτική ενασχόληση με το περιβάλλον του, είτε πρόκειται για μια κοινωνία σε κρίση, όπως αυτή της Αθήνας, όπου και διαμένει, την οποία έχει διερευνήσει σε μία σειρά έργων από τις αρχές του 2000, ή μία γεωγραφική περιοχή σε σύγκρουση, όπως αυτή της Κύπρου, της χώρας καταγωγής του.

Πέτρος Μώρης

Πέτρος Μώρης, Structural Adornment/Inherited Activity, 2013. Άποψη εγκατάστασης

Η καλλιτεχνική πρακτική του Μώρη αναπτύσσεται μέσω της παραγωγής γλυπτικών εγκαταστάσεων και δισδιάστατων έργων, μέσω της συγγραφής κειμένων και της δημιουργίας καλλιτεχνικών εκδόσεων, ενώ ανοίγεται σε διεπιστημονικές συνεργασίες που εμπλέκουν την επιμέλεια και την εκδοτική δραστηριότητα, την αρχιτεκτονική και τον σχεδιασμό.

Ναταλί Γιαξή

Οι Κύπριοι του Met (2014), Μετατροπή ηχητικού κομματιού σε γλυπτό, Λευκό μάρμαρο Θάσου (30X42εκ.), CNC Milling

Η δουλειά της αντικατοπτρίζει το ενδιαφέρον της καλλιτέχνιδας για την καταγραφή του απαρατήρητου, του φευγαλέου και του αυθόρμητου, γεγονός που την οδηγεί σε απρόβλεπτα αρχεία και βιωματικούς χάρτες καθημερινών γεγονότων. Tο Διαδίκτυο είναι μια καθημερινή πηγή έμπνευσης για τη Γιαξή, ενώ η Εννοιολογική Γραφή (conceptual writing) έχει ασκήσει μεγάλη επιρροή στην πρακτική της.

Γιάννης Παπαδόπουλος

Γιάννης Παπαδόπουλος, Η μηχανή που δεν κάνει τίποτα, 2013. Άποψη από την εγκατάσταση στο Μουσείο Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, αίθουσα επιστημονικών οργάνων.

Ο καλλιτέχνης τείνει ν’ ανατέμνει διαφορετικά πεδία των επιστημών-από τα καθαρά μαθηματικά στη γλωσσολογία ή την αρχαιολογία και τoν οπτικό πολιτισμό, έτσι ώστε ν’ αναλύει και ν’ αναδιευθύνει τις λειτουργίες του καλλιτεχνικού αντικειμένου. Σαν αποτέλεσμα, οι πρακτικές του Γιάννη Παπαδόπουλου εξερευνούν μέσω αντικειμένων, εκτυπώσεων ή επιτόπιων παρεμβάσεων, νέες σχέσεις μεταξύ προφανών πολιτισμικών συμβόλων και τοπικών ή περιπτωσιακών συστατικών.