Όσα έμαθα από τα slums στην Ουγκάντα

13:24 1/10/2017 - Πηγή: Huffington Post Greece

Πάντα μου άρεσαν τα παραμύθια. Αυτές οι τρελές ιστορίες με συναρπαστικά ταξίδια, φανταστικούς ήρωες και απίστευτα χαρούμενο τέλος. Ιστορίες μη ρεαλιστικές που άφηναν πάντα μία γλυκιά επίγευση αισιοδοξίας αλλά και μια μελαγχολία γιατί στον κόσμο μας δεν μπορούν να συμβούν. Σε μία τέτοια ιστορία έγινα κομπάρσος αυτό το καλοκαίρι στην Ουγκάντα. Σε μία χώρα που η καθημερινότητα μόνο με παραμύθι δε μοιάζει που κι όμως τα παραμύθια γίνονται πραγματικότητα.

Η Ουγκάντα είναι μια

από τις πιο φτωχές χώρες στον κόσμο, με το 37.8% του πληθυσμού να ζει με λιγότερο από 1.25$ την μέρα. Η φτώχεια διογκώνει τα προβλήματα υγείας, με μεγάλο μέρος του πληθυσμού να μην έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό ή υπηρεσίες υγείας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι το 57% του ενήλικου πληθυσμού είναι φορέας του ιού HIV ενώ το 12.4% του πληθυσμού έχει κάποιου είδους αναπηρία.

Ταυτόχρονα όμως, η Ουγκάντα είναι μία από τις χώρες με τον μεγαλύτερο ρυθμό μείωσης της φτώχειας, και όπως την έζησα εγώ σίγουρα μία από την πιο entrepreneurial χώρες που έχω επισκεφθεί. Κάθε ένας από τους ανθρώπους που γνώρισα προσπαθεί, αγωνίζεται καθημερινά για να μετατρέψει τις δυσκολίες σε ευκαιρίες και να δημιουργήσει αξία για τους συμπολίτες του και για τον εαυτό του.

Σε αυτή τη χώρα συνειδητοποίησα για πρώτη φορά πώς είναι να δημιουργείς κάτι από το τίποτα. Από τις πιο αντίξοες συνθήκες, από slums ή refugee camps, παιδιά ορφανά, παιδιά με αναπηρία, παιδιά με HIV που δημιουργήσαν ένα καλύτερο μέλλον όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά για ολόκληρη τη χώρα τους. Κάθε ένα από τα παιδιά που γνώρισα και μία ιστορία, ένα παραμύθι μάλλον, που μένει ανεξίτηλο στη μνήμη μου.

Η Ruth, που έχασε την αδελφή της και τους δύο γονείς της λόγω HIV, ξεκινήσε το Ask without Shame για να εκπαιδεύσει τον κόσμο έτσι ώστε κανένα άλλο παιδί να μη μεγαλώσει όπως εκείνη. Η Ruth κατόρθωσε να μιλήσει σε 1.000.000 νέους και τιμήθηκε από τη Βασίλισσα της Αγγλίας με το Queen's Young Leaders Award.

Ο Eric, ένα παιδί που γεννήθηκε χωρίς να βλέπει, από μία πολύ φτωχή οικογένεια και είχε το πείσμα να πάει σχολείο κόντρα στους γονείς του, να αριστεύσει ανάμεσα σε παιδιά χωρίς καμία αναπηρία και να τελειώσει το πτυχίο του και το μεταπτυχιακό του στην Ευρώπη παίρνοντας υποτροφοίες. Τώρα, έχει γυρίσει στην χώρα του και αποτελεί πρεσβευτεί των παιδιών με αναπηρία στην Ανατολική Αφρική. Ο Eric αφιερώνει το χρόνο του στoν Μη Κερδοσκοπικό Οργανισμό που έχει ιδρύσει με στόχο να βοηθάει νέους να δημιουργούν βιώσιμες επιχειρήσεις και εθελοντικά συμβάλει σε δράσεις και προγράμματα που πραγματοποιούνται στην Ουγκάντα για παιδιά με αναπηρία.

Η Lilian, μία κοπέλα που έζησε τον βιασμό και έγινε μητέρα στην ηλικία των 13. Μία κοπέλα που αρνήθηκε να παντρευτεί τον βιαστή της, όπως επιβάλει η κοινωνία, εκδιώχθηκε από τους γονείς της και μεγάλωσε μόνη της το παιδί της. Η Lilian επέστρεψε στο σχολείο μαζί με την κόρη της για να αποφοιτήσει, τελείωσε το πτυχίο της σε πανεπιστήμιο στην Ουγκάντα και τώρα εξάγει στην Ευρώπη, την Αυστραλία και την Αμερική χειροποίητα κοσμήματα. Τον χρόνο της μοιράζει μεταξύ της επιχείρησής της και ενός Μη Κερδοσκοπικού Οργανισμού που έχει ιδρύσει με στόχος να βοηθήσει ανήλικες μητέρες να τελειώσουν το σχολείο.

Η Ruth, ο Eric και η Lilian ήταν μόνο κάποιοι από τους νέους που γνώρισα και συνεργάστηκα στην Ουγκάντα. Ήταν κάποιες από τις ιστορίες που άκουσα και με έκαναν να αναρωτηθώ, πως γίνεται αυτά τα παιδιά να βρήκαν τη δύναμη, το κουράγιο, το πείσμα να πάνε κόντρα σε όλους και σε κάθε λογική, να ξεφύγουν από τη φτώχεια και τις δυσκολίες που είχαν να αντιμετωπίσουν και να δημιουργήσουν το δικό τους μέλλον. Πώς γίνεται να τα έκαναν όλα αυτά και όταν τα βρήκαν τα λιγοστά εφόδια για τη ζωή τους να γύρισαν εκεί, εκεί που ξεκίνησαν, για να δημιουργήσουν ένα μέλλον καλύτερο για όλους.

Αυτή η ιστορία, αυτό το παραμύθι που έζησα στην Ουγκάντα μου άφησε την ίδια γλυκιά επίγευση, την αισιοδοξία ότι εάν μπορεί ένας άνθρωπος, ένας λαός να δημιουργήσει κάτι από το τίποτα τότε εμείς πώς γίνεται να μην μπορούμε, που μπροστά τους έχουμε τα πάντα; Μου άφησε όμως και την ίδια μελαγχολία σκεφτόμενη τον κόσμο μας, τον αναπτυγμένο κόσμο που μπορεί να μην ζει χωρίς νερό, χωρίς φαγητό, χωρίς ρεύμα ή σπίτι αλλά καθημερινά τα κοινωνικά προβλήματα γίνονται εντονότερα.

Μήπως πρέπει να ακολουθήσουμε και εμείς το παράδειγμα αυτών των παιδιών; Να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε και να αρχίσουμε να αλλάζουμε; Να αλλάζουμε τον εαυτό μας και να αλλάζουμε τον κόσμο γύρω μας; Γιατί ο κόσμος, μας χρειάζεται: κανείς δεν θα δημιουργήσει τον κόσμο που θέλουμε εμείς να ζήσουμε εάν δεν τον δημιουργήσουμε εμείς!