Όταν τίποτα δεν αλλάζει πραγματικά

11:13 13/7/2017 - Πηγή: Huffington Post Greece

Ο ορισμός της παράνοιας, λέγεται, είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα. Κάπως έτσι έχουμε βρεθεί και εμείς σήμερα σε έναν κόσμο γεμάτο προκλήσεις, προβλήματα που αντί να λύνονται επιδεινώνονται και αυξάνονται, πολιτικούς που μάχονται για μια καρέκλα, και πολίτες που απλά πλέον απαξιούν να ασχοληθούν.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα: ίσως αυτό των διεθνών διασκέψεων για το Κυπριακό που για κάποιο λόγο έπρεπε να λάβουν μέρος σε ελβετικά θέρετρα, γιατί η αλλαγή τοποθεσίας, οι αναμνηστικές φωτογραφίες και τα μαραθώνια δείπνα δήθεν θα άλλαζαν το κλίμα

των συνομιλιών. Για να γίνουν διαπραγματεύσεις που είναι εμφανές εδώ και καιρό - χρόνια - ότι δεν βρίσκουν συγκλίσεις γιατί καμιά μεριά δεν αλλάζει τη στάση και τις θέσεις της. Και λογικό είναι - οι άνθρωποι είμαστε περήφανο είδος και αδυνατούμε να παραδεχτούμε τα λάθη μας ή και να τα διορθώσουμε όταν χρειαστεί. Και όμως μετά από αυτό που έχουν περιγράψει δις πλέον ως «φιάσκο», «ναυάγιο» και «κατάρρευση συνομιλιών», μας ανακοινώθηκε πως θα συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο γιατί «δεν υπάρχει άλλη επιλογή». Μήπως απλά δεν βλέπουμε κάτι άλλο πλέον, τυφλωμένοι από αυτό που τόσο καιρό κάνουμε ίδιο; Μήπως κοροϊδευόμαστε τελικά μεταξύ μας; Ή απλά διαιωνίζουμε τα ίδια για να έχουμε δουλειά να κάνουμε;

Οι πολιτικοί έχουν κι ένα άλλο χαρακτηριστικό: ότι μιλάνε εκ μέρους του λαού και ισχυρίζονται ότι γνωρίζουν τι θέλει ο κόσμος. Επειδή ο λαός δεν μιλάει, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν έχει άποψη. Πολλοί άνθρωποι πλέον δεν αντιδρούν γιατί πολύ απλά βαρέθηκαν. Κουράστηκαν να ασχολούνται με τα ίδια, με προβλήματα και καταστάσεις που στην ουσία δεν αξίζουν το χρόνο και την ενέργειά τους γιατί δεν αλλάζουν πραγματικά όσο κι αν προσπαθεί κανείς και όσα κι αν λέει. Οπότε, ίσως είναι καλύτερα να επικεντρωθούν σε κάτι που έχει μεγαλύτερη σημασία: το πώς να επιβιώσουν όσο καλύτερα μπορούν σε έναν κόσμο που μόνοι μας καταστρέφουμε.

Είναι ευρέως αναγνωρισμένο ότι το κυριότερο πρόβλημα παγκοσμίως σήμερα είναι η έλλειψη (ποιοτικής) πολιτικής ηγεσίας. Ξέρουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση - όπως έχει εξελιχθεί με την ατελείωτη γραφειοκρατία, τις ατέρμονες συζητήσεις, τους περιττούς αξιωματούχους και την αδυναμία ουσιαστικής δράσης - δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των πολιτών. Μας λένε δεν υπάρχει χώρος για εφησυχασμό όταν δεν γίνονται καν ενέργειες που θα επιφέρουν ουσιώδεις και αισθητές αλλαγές στις ζωές εκατομμύριων που ευελπιστούν πως μια Ένωση κρατών μελών θα κάνει τα πράγματα καλύτερα. Δεν είναι μόνο η τρομοκρατία, η μεταναστευτική κρίση, το οικονομικό πρόβλημα, και η έλλειψη ασφάλειας που ανησυχούν πλέον τους πολίτες. Είναι το ότι το μέλλον για όλους εμφανίζεται ζοφερό και δημιουργεί σύννεφα φόβου που όλες οι άλλες «κακές» δυνάμεις βρίσκουν εύκολο να εκμεταλλευτούν.

Όταν τίποτα δεν αλλάζει πραγματικά, στο τέλος αυτό που ίσως θα πρέπει να αναρωτηθούμε είναι γιατί αποδεχόμαστε και αποδεικνύουμε συνεχώς πως τέτοιοι «ηγέτες» μας αξίζουν, τέτοιες κοινωνίες, τέτοιοι θεσμοί και γιατί εν τέλει δεν αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι.