Πιόνια στα δάχτυλα της μοίρας ή κρυμμένοι πίσω από τα δικά μας;

19:09 14/11/2016 - Πηγή: Huffington Post Greece

«Ήταν γραφτό του , «το' χει η μοίρα μου», «παιχνίδια της τύχης είναι αυτά»... Πόσοι δεν ενστερνίστηκαν την πεποίθηση ότι το περιβόητο πεπρωμένο δεν ευθύνεται για προσωπικές αποτυχίες, ότι η μοίρα καθορίζει πλήρως την ύπαρξή τους και κατευθύνει αρχικά τις πράξεις και στη συνέχεια την πορεία της ζωής τους; Πόσοι άλλοι δεν θεώρησαν ότι μια ανώτερη δύναμη υφαρπάζει τις ικανότητες τους, την διάθεση τους για ζωή και τους καθιστά αδύναμους και ανήμπορους; Ότι πάντα κάποιος άλλος είναι υπεύθυνος για τα λάθη, για την κάθε αποτυχία, για τη δυστυχία, για την μη εκπλήρωση στόχων; Αντιστοιχούν όμως οι παραπάνω

αντιλήψεις στην πραγματικότητα; Αποτελεί όντως η τύχη την κινητήρια δύναμη της δραστηριότητας ενός ατόμου ή μήπως η οπτική των πραγμάτων διαφέρει; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ μήπως η στατικότητα της σκέψης, η έλλειψη προβληματισμού και η τυφλή υιοθέτηση μιας ορισμένης νοοτροπίας αποτελεί τη βαθιά ριζωμένη αιτία αυτού του φαινομένου;

Οι άνθρωποι όπως είναι φυσικό βιώνουν στιγμές στη ζωή τους δύσκολες, επικίνδυνες, οριακές... Νομίζουν ότι το τέλος πλησιάζει και ως απόρροια αυτού η πραγματικότητα φαντάζει πιο δυσβάστακτη από ποτέ. Άνθρωποι που έχουν χάσει καιρό τώρα το στοίχημα με τον εαυτό τους, που είδαν τα όνειρά τους να μην επαληθεύονται από την πραγματικότητα , τις επιθυμίες τους να μεταμορφώνονται σε άμορφες σκιές που τους κατατρέχουν στον ύπνο τους τη νύχτα απαιτώντας συνεχώς εξηγήσεις. Δεν άντεξαν τη θέαση του προσώπου της αλήθειας προτιμώντας έτσι να βρουν προσωρινή θαλπωρή στο καταφύγιο της μοίρας τους.

Έτσι επιλέγουν να υιοθετούν πολλές από τις παραπάνω απόψεις προκειμένου να αποποιηθούν ευθύνες, να δικαιολογήσουν καταστάσεις και να αποφύγουν παραγωγικούς προβληματισμούς, παραμένοντας έτσι στο σκοτάδι της απάθειας, της αμάθειας και της αποτελμάτωσης... Και ίσως τα «πρέπει» που δεν είπαν γιατί δεν είχαν το σθένος -η μάλλον νόμιζαν ότι δεν είχαν- ,τα «δε μπορώ» που βροντοφώναξαν, τα δευτερόλεπτα της απραξίας που έγιναν ώρες ατέλειωτες και μέρες ξεχασμένες αυτά να τους στοίχισαν την τωρινή τους ταλαιπωρία και δυστυχία...

Δίνοντας πλέον φανερά και την προσωπική μου τοποθέτηση επί του θέματος, ανέκαθεν πίστευα ότι η μοιρολατρία αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα της προσωπικής βελτίωσης αφενός και κοινωνικής ανόδου αφετέρου. Πάντα οι άνθρωποι είχαν την τάση να αποποιούνται ευθύνες εξαιτίας της αδυναμίας των ιδίων να αντικρίσουν κατάματα την αλήθεια και στη συνέχεια να κληθούν να την αντιμετωπίσουν αβέβαιοι και έντρομοι, μην ξέροντας αν θα υπάρξει ένα χέρι βοήθειας, μια σανίδα σωτηρίας...

Η έννοια της μοιρολατρίας αντικατοπτρίζει ακριβώς το παραπάνω. Μια ψευδαίσθηση λογικής εξήγησης για ένα συμβάν το οποίο δεν έπρεπε να πραγματοποιηθεί. Ουσιαστικά με την άρνηση θέασης της πραγματικότητας τα άτομα παραιτούνται από κάθε προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων τους επιρρίπτοντας τις γενεσιουργούς αιτίες στο πολυφορεμένο και βολικό πρόσχημα της μοίρας. Όπως ο γνωστός Γάλλος συγγραφέας Rolland ισχυρίζεται, μοιρολατρία είναι η δικαιολογία των ψυχών που δεν έχουν θέληση. Είναι όμως αυτή η λύση; Για πόσο θα μπορούμε να υποκρινόμαστε στους ίδιους μας τους εαυτούς ότι τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν;

Πετάξτε από πάνω σας την παθητικότητα και την αδράνεια. Αναλάβετε ευθύνες, πάρτε το φταίξιμο, κατηγορήστε τους εαυτούς σας για αναβλητικότητα. Φωνάξτε φταίω, ζητήστε συγγνώμη, μα πάνω απ' όλα βρείτε το θάρρος να αντικρίσετε την αλήθεια. Σηκωθείτε και ξαναπροσπαθήστε.

Δεν είναι τα χέρια της μοίρας που σας καθοδηγούν. Είναι τα δικά σας!

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.