«Ποιος αλωνίζει στο χωράφι του πατέρα μας ;»

12:30 16/12/2020 - Πηγή: Huffington Post Greece

Αξιότιμε κύριε Πρύτανη,

Θα συμφωνείτε ότι έρχονται στιγμές που η ιστορία επαναλαμβάνεται. Αλλά συνήθως η επανάληψη της ιστορίας δεν είναι ξανά ιστορική στιγμή αλλά μια φάρσα. Δεν περίμενα λοιπόν ότι θα σας απευθύνω το λόγο για το ίδιο ακριβώς θέμα μετά από τόσα χρόνια (Διαβάστε την προηγούμενη ανοιχτή επιστολή- ). Τι μεσολάβησε έκτοτε όμως; Πρύτανης ήσασταν τότε, πρύτανης είστε και τώρα άρα δεν είναι αυτό που άλλαξε. Μήπως δεν υπάρχει πια ασυδοσία της εξουσίας στα Πανεπιστήμια; Μήπως καταργήθηκε η αναξιοκρατία και ο νεποτισμός; Μάλλον όχι. Η Εθνική Αρχή Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΕΘΑΑΕ) στην

πρόσφατη έκθεσή της γράφει πως «οι αιτίες της φυγής των επιστημόνων από την Ελλάδα δεν σχετίζονται μόνο με την οικονομική κρίση. Είναι απόρροια χρόνιων στρεβλώσεων στη λειτουργία της χώρας (π.χ. αναξιοκρατία, διαφθορά, απουσία οράματος και στρατηγικής σε εθνικό επίπεδο, ακατάλληλο παραγωγικό μοντέλο), τροφοδοτούμενων από ένα ακατάλληλο πλαίσιο αξιών»…(https://www.ethnos.gr/ellada/127359_brain-drain-elleipsi-axiokratias-kai-diafthora-diohnoyn-toys-neoys-sto-exoteriko). Σας υπενθυμίζω ότι απευθύναμε προ 4 ετών ένθερμη έκκληση για λογαριασμό των επιστημόνων που έχουν τις δυνατότητες και τα προσόντα να προσφέρουν στον τόπο τους να τους δοθούν οι ευκαιρίες να το πράξουν αντί να τους κλείνουν οι πόρτες κατάμουτρα ώστε να μπαίνουν από το παράθυρο σε δημόσιες θέσεις οι εκλεκτοί από τον κάθε αυλόγυρο. Δύσκολο ειλικρινά να διαχωρίσει κανείς το προσωπικό από το δημόσιο συμφέρον...Για να δανειστώ (με κάποια τροποποίηση) ευρηματικό απόφθεγμα γνωστού εκλιπόντος καθηγητή χειρουργικής «η είσοδος καθηγητή στην Ιατρική Σχολή γίνεται δια της μαιευτικής οδού!», δηλαδή είτε από γάμο είτε από μητρότητα, γεγονός που αποδεικνύεται από τις πολυάριθμες συγγενικές και οικογενειακές σχέσεις των μελών του διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού. Αυτό το λυπηρό φαινόμενο έχει αναγνωριστεί από κυβερνητικούς ιθύνοντες που έχουν κάνει προσπάθειες να το αντιμετωπίσουν. «Η αναβάθμιση των πανεπιστημίων μας περνάει μέσα από την καθιέρωση κουλτούρας αριστείας και αξιοκρατίας στις εκλογές των καθηγητών τους», ανέφερε πρόσφατα ο υφυπουργός Παιδείας.

Καταθέτω την σχετική προσωπική μου εμπειρία που είναι άκρως χαρακτηριστική της κατάστασης και η έμπνευση αυτού του άρθρου. Πάνω από 4 χρόνια πήρε το διοικητικό εφετείο Αθηνών (απόφαση 1429/2020 που έχει ευρέως κοινοποιηθεί) για να αποφασίσει για μια εκλογή που ήταν εξόφθαλμα προαποφασισμένη. Και όχι μόνο ακύρωσε τον διορισμό της ευνοούμενης, αλλά οι δικαστές υπέδειξαν με επιχειρήματα πώς ο αμερόληπτος κριτής σκέφτεται όταν επιλέγει τον καλύτερο υποψήφιο. Δυστυχώς, η πρυτανική αρχή που εκπροσωπείτε τυχαίνει να είναι άμεσα εμπλεκόμενη (διευθυντής κλινικής και μέντορας…). Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα της επανεκλογής; Η επανάληψη της παρωδίας της εκλογικής διαδικασίας. Άραγε η μη συμμόρφωση σε δικαστική απόφαση δείχνει γενναιότητα ή θράσος και περιφρόνηση των θεσμών; Σε όποιο άλλο Πανεπιστήμιο με κανόνες δεοντολογίας, αξιότιμε κύριε Πρύτανη, δεν θα ήσασταν μέλος της επιτροπής εκλογής πόσο μάλλον δεν θα κατευθύνατε τους εκλέκτορες προς την θεμιτή για εσάς κατεύθυνση. Δανείζομαι πάλι από την πρόσφατη συνέντευξη του υφυπουργού Παιδείας: «Οι διοικήσεις των πανεπιστημίων, οι πρυτάνεις, οι κοσμήτορες, έχουν ευθύνη να διαφυλάξουν την αξιοκρατία στις διαδικασίες εκλογής, και θα πρέπει να γνωρίζουν ότι θα αξιολογηθούν γι’ αυτό. Παράλληλα, όμως, με το νέο νομοθετικό πλαίσιο που θα φέρουμε, θα καθιερώσουμε δικλίδες ασφαλείας που θα διαφυλάσσουν την αξιοκρατία. Το θεωρώ από τα πιο σημαντικά σημεία του νέου νόμου». Δεν έχω να συμπληρώσω κάτι ουσιώδες στα εύστοχα λεγόμενα του κυρίου Διγαλάκη παρά μόνο να δηλώσω ότι αυτά θεωρούνται αυτονόητα στα Πανεπιστήμια της Αμερικής στα οποία εργάζομαι τα τελευταία 25 χρόνια.

Αξιότιμε κύριε Δημόπουλε,

Η χώρα μας ελπίζουμε να αποτινάξει κάποτε νοοτροπίες που οδήγησαν σε αδιέξοδα. Τα Πανεπιστήμιά μας είναι δακτυλοδεικτούμενα για τα αμέτρητα παραδείγματα αναξιοκρατίας και οικογενειοκρατίας. Εσείς, αντιπροσωπεύοντας τα τελευταία χρόνια την πρυτανική αρχή αλλά και εμείς οι υπόλοιποι, όταν μένουμε αδιάφοροι και ασυγκίνητοι μπροστά στις παρατυπίες που γίνονται μπροστά στα μάτια μας, είμαστε το ίδιο υπεύθυνοι. Το κακό θριαμβεύει όταν οι καλοί άνθρωποι δεν κάνουν τίποτα (ρήση που αποδίδεται στον Ιρλανδό πολιτικό και φιλόσοφο Edmund Burke). Αλλά πιστεύουμε ότι εν τέλει όλοι μοιραζόμαστε τα καλά και τα κακά, τα σωστά και τα λάθη σε ένα μικρό τόπο με περιορισμένους πόρους που λέγεται Ελλάδα. Γι’ αυτό αισιοδοξούμε ότι επιθυμείτε να πράξετε το σωστό. Κάθε θέση με εξουσία είναι θέση ευθύνης και σε μια δημοκρατία η εξουσία ελέγχεται. Εσείς καλλιεργήσατε το χωράφι του πατέρα σας και δρέψατε καρπούς το οποίο είναι αξιέπαινο. Αλλά η ιδιοκτησία σας έχει όρια έως εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα των άλλων. Αν τελικά συμπορευτείτε με το δίκαιο καλώς θα το κάνετε ώστε να αφήσετε και σε μας ένα κομματάκι γης να το καλλιεργήσουμε.

Μετά τιμής,

Αθανάσιος Αργύρης

Καθηγητής Πανεπιστημίου Τόμας Τζέφερσον, ΗΠΑ

ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΤΕ Η Διαφθορά ως δημοκρατικό δικαίωμα Αποχαιρετισμός στην λογική