Πώς θα γίνουμε Charlie...

16:19 13/1/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Παλίρροια, όταν οι χρηματαγορές ήταν στα πάνω τους, άμπωτις με την οικονομική μας κακοδαιμονία !

Φυσικό επακόλουθο να κλονιστεί το οικοδόμημα της παγκοσμιοποίησης που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητας κάθε μεγαλούπολης απ'αυτές που θαυμάζουμε στα σήριαλ-υπερπαραγωγές!

Ταυτόχρονα απογυμνώθηκε ένα σύγχρονο δράμα βαθύτερο κι από την ψαλίδα που χωρίζει τους έχοντες από τους μη έχοντες.

Αυτό ήταν το ξέσπασμα αρχέγονου μίσους που παρέμενε έγκλειστο στις ψυχές της κάθε είδους μειοψηφίας επί χρόνια,

ώσπου εξερράγη σαν ηφαίστειο και συμπαρέσυρε τα τραγικά του θύματα.

Τι κοινό έχει η ισοπέδωση των δίδυμων πύργων στη Νέα Υόρκη όπου θανατώθηκαν βασανιστικά χιλιάδες ανυποψίαστες ψυχές με την παράλογη εν ψυχρώ δολοφονία 17 αθώων ανθρώπων στο Παρίσι σε γραφεία χιουμοριστικής εφημερίδας και σ'ένα παντοπωλείο? Αλλά και τι κοινό υπάρχει ανάμεσα σε αυτά τα φαινόμενα και το αποτρόπαιο έγκλημα εναντίον ενός ανέμελου κοριτσιού σε πολυσύχναστη ελληνική παραλία κυκλαδίτικου νησιού με χτυπήματα κοτρώνας στο κεφάλι?

Μισαλλοδοξία- Φανατισμός- Άγνοια-Φόβος-Μίσος-Τρόμος-Θάνατος Κοινό είναι το Κακό με τα χίλια του πρόσωπα. Η σύγχρονη Λερναία Υδρα που αντί για φίδια έχει για κεφάλια, τσετσένους αυτονομιστές-ταλιμπάν-αναρχοαυτόνομους -τοπικούς ή ιντερνάσιοναλ- τζιχαντιστές-καμικάζι αυτοκτονίας- κάθε είδους αλλόθρησκες ή ομόθρησκες φανατικές μειοψηφίες. Τρομοκράτες που κάθε λίγο αλλάζουν όνομα και επιζητούν αιωνίως εκδίκηση με το πιο πρωτόγονο ανάθεμα:

If I go down, I'll take you with me.

Ανθρωποι δυστυχισμένοι που πιθανότατα προέρχονται από οποιοδήποτε γεωπολιτικό στίγμα, φυλή ή θρησκεία, παγιδευμένοι σε ένα φαύλο κύκλο. Ταυτίζονται με ομοιοπαθείς τους κι ενώνονται σε τάγματα καταστροφής με εξτρεμιστικές ιδέες για να σπείρουν τη δυστυχία, θρέφοντας την πίκρα τους με πτώματα. Οπως εκείνα τα αηδιαστικά Σαπρόφυτα, που διδαχτήκαμε στη βιολογία. Το χειρότερο είναι ότι μοιάζει αδύνατον για τη συντεταγμένη πολιτεία να οχυρωθεί απέναντι τους.

Συμπεραίνω ότι εκεί όπου έχουν αποτύχει η θρησκεία, η παιδεία, η πρόνοια, η εργασία, στο να τους τιθασεύσουν, δεν θα υπάρχουν άλλα μέσα θεραπείας. Ισως αν αρχίσει να διδάσκεται υποχρεωτικά σε όλα ανεξαιρέτως τα σχολεία του πλανήτη, από σύγχρονους ιεραπόστολους, η Αγάπη?! Εκτός μάθηματος θρησκευτικών όμως! Αντί για το Λό-λα-Ε-χω-ε-να-μή-λο, να μπεί στο παγκόσμιο αλφαβητάρι, το Δε-φο-βά-μαι=δε-μι-σώ=α-νέ-χο-μαι=Αγα-πώ. Με ασκήσεις, τεστ και βαθμούς. Κανονικά.

Στο μεταξύ έχεις και τους άλλους θυμωμένους, που δεν είναι καμικάζι αυτοκτονίας αλλά βρίσκουν καταφύγιο του φόβου τους, στη στρατευμένη-ένστολη-τρομοκρατικού τύπου- δομή, φασιστικών κομμάτων ή μορφωμάτων, που ως μόνο μέσο επικοινωνίας γνωρίζουν τις άναρθρες κραυγές, αλλά και μια άλλη μορφή βίας: την Απειλή Βίας!

Οι Θυμωμένοι τάχουν με την κοινωνία για τα λάθη της και προσδοκούν απ'αυτήν ισόβια πρόνοια, επικαλούμενοι μία διαρκή ανημπόρια.

Βέβαια ξεχνάνε ότι η κοινωνία είμαστε όλοι και το κράτος είναι κάπως σαν το διαχειριστή της πολυκατοικίας. Πέραν της διάστασης απόψεων μεταξύ "φιλελευθερ-ιστών" του ρετιρέ και "λαικ-ιστών" του ισογείου, ο διαχειριστής οφείλει να μεριμνά ώστε να υπάρχει θέρμανση για όλους. Με λίγα λόγια το κράτος- διαχειριστής πρέπει να φροντίζει για παιδεία, πρόνοια υπέρ υγείας ,σύνταξη και άλλα καύσιμα.. Οι Θυμωμένοι όμως πέραν αυτών των παροχών διεκδικούν και Μονιμότητα δημοσίου υπαλλήλου. Ας γνωρίζουν ότι αυτή θα είναι το τέλος τους, δηλαδή το τέλος μας. Στην Ελλάδα όπου δοκιμάστηκε για 100 ολόκληρα χρόνια δεν επέφερε ούτε αποκομματικοποίηση ούτε αποτελεσματικότερη διοίκηση του Δημοσίου,ούτε εξοικονόμηση εσόδων για την κοινωνία ! "Δυστυχώς επτωχεύσαμεν" όπως είχε πει κι ο εμπνευστής της, Χαρίλαος Τρικούπης. Τότε δεν ήταν, που οι κλαυθμοί των μετέπειτα απολυμένων του Δημοσίου, βάφτισαν την πλατεία, Κλαυθμώνος!? Τώρα όμως οι κλαυθμοί έχουν μετατραπεί σε οδυρμούς ανά την Επικράτεια..

..Πάμε όλοι μαζί, με χαρτί και μολύβι, ελευθερία ιδεών, γνώση, οργάνωση, δίκαιο, ανοχή, να διώξουμε το θυμό και το φόβο. Οι δυνατοί δεν χρειάζονται μίσος και βία. Εχετε δει τους αγαθούς γίγαντες ολυμπιονίκες της άρσης βαρών, πόσο ήρεμοι και χαμογελαστοί είναι? Μόνη η συναίσθηση της δύναμης, φέρνει ανοχή έναντι των όποιων "αντιπάλων". Τότε υπάρχει ελπίδα να νοιώσουμε πραγματικά Charlie. Δηλαδή να γίνουμε αλληλέγγυοι.