Πώς θα γίνουμε άνθρωποι;

07:59 15/1/2024 - Πηγή: Huffington Post Greece

Η δολοφονία της Γεωργίας Μουράτη, η γυναικοκτονία της Γεωργίας το βράδυ της Πρωτοχρονιάς στο σπίτι της στη Θεσσαλονίκη, μας έχει συγκλονίσει.

Είναι τραγικό να διαπιστώνεις ότι ένα χέρι που βαφτίζεται «ερωτικό», μπορεί να μεταμορφωθεί με ταχύτητα φωτός σε χέρι ενός αδίστακτου φονιά και είναι ακόμη πιο τραγικό να μαθαίνεις, από τα δημοσιεύματα που κυκλοφορούν ευρέως, πως ένας εγκληματίας με βαρύτατο ποινικό

μητρώο, που έχει καταδικαστεί 4 φορές για ξυλοδαρμό της αδελφής του και του έχει ασκηθεί πρόσφατα δίωξη για τον βιασμό επίσης της αδελφής του, ενώ υπάρχουν σε βάρος του 49 δικογραφίες για βαριά αδικήματα, πως – αυτός ο δημόσιος κίνδυνος – μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερος.

Και αναρωτιέμαι, ο δολοφόνος – σύντροφος και ο συνεργός του δεν έχουν ονοματεπώνυμο; Το ονοματεπώνυμο της νεκρής δημοσιοποιήθηκε από την πρώτη στιγμή. Γιατί όχι και αυτά των δολοφόνων; Γιατί τόση προστασία;

Η ατιμωρησία είναι ένα τεράστιο ζήτημα, που μπορεί να διευκολύνει τα χέρια αιμοσταγών δολοφόνων και πρέπει να αντιμετωπιστεί με δραστικά και άμεσα μέτρα.

Η προστασία των γυναικών που είναι θύματα βίας, είτε αποφασίζουν να κάνουν καταγγελία, είτε όχι, είναι ένα άλλο τεράστιο ζήτημα, που πρέπει να αντιμετωπιστεί επίσης άμεσα και δραστικά από την αστυνομία, τις δημόσιες δομές προστασίας και το κράτος πρόνοιας.

Όμως, πέρα από αυτά για τις αιτίες πρέπει, κυρίως και κατά προτεραιότητα, να μιλήσουμε. Για τις αιτίες και τις ευθύνες του κράτους, του εκπαιδευτικού συστήματος, των φορέων που προωθούν στρεβλά πρότυπα, της οικογένειας και όλης της κοινωνίας. Για τις ευθύνες τις συλλογικές και τις ατομικές. Γιατί μόνο αν κατανοήσουμε τις αιτίες και παραδεχτούμε τα λάθη μας, μπορούμε να βγούμε από το μονοπάτι που μας οδηγεί κατευθείαν στο γκρεμό.

Η υπ’ αριθμόν 1 προτεραιότητα πρέπει να είναι η εκπαίδευση στις βασικές αρχές της ανθρώπινης ύπαρξης. Γιατί, λεγόμαστε μεν άνθρωποι, αλλά δεν ξέρω πόσοι συνειδητοποιούμε τι θα πει να είσαι πραγματικά άνθρωπος.

Πώς γίνεται να εκτρέφουμε μια κοινωνία ανθρώπων χωρίς ηθικούς φραγμούς, μια κοινωνία κοινών δολοφόνων; μια κοινωνία που το χρήμα, η δύναμη και η εξουσία θεοποιούνται και έχουν μεγαλύτερη αξία από την ανθρώπινη ζωή και το σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη; Πόσες φυλακές χωράνε τόσα κτήνη και τι γίνεται αφού εκτίσουν την ποινή τους, αυτοί οι αδίστακτοι δολοφόνοι;

Θυμάμαι την κριτική που άκουγα ευρέως τα προηγούμενα χρόνια από πολέμιους του γυναικείου κινήματος, ότι τάχα είναι ξεπερασμένο, γιατί πλέον η ισότητα έχει κατακτηθεί. Και θυμώνω για την τόσο εύκολη, επιφανειακή και επικίνδυνη θα έλεγα κριτική, γιατί αποσιωπεί τους κινδύνους. Ένα Ζωντανό, αυθόρμητο και νέο γυναικείο κίνημα πρέπει να δημιουργηθεί από τη βάση της κοινωνίας, με καθαρό και χωρίς βαρίδια λόγο για να εμπνεύσει, να ενδυναμώσει, να αγκαλιάσει κάθε γυναίκα για ένα κοινό σκοπό: Μια κοινωνία δίκαιη, ισότιμη και ανθρώπινη για όλους τους πολίτες, χωρίς εξαιρέσεις.

«Κι αν στις πιο σημαντικές κυβερνητικές και δημόσιες θέσεις ευθύνης είχαμε κατά πλειοψηφία συνειδητοποιημένες γυναίκες επικεφαλής»; Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος;

Η χειροποίητη αφίσα της φωτογραφίας, που τράβηξα κατά την πρόσφατη επίσκεψή μου στην περιοδική έκθεση του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης «What if women ruled the world?», χρονολογείται από το 1981. Είναι ένα κάλεσμα για συγκέντρωση και πορεία που διοργάνωνε τότε η Γυναικεία ομάδα πρωτοβουλίας ενάντια στη βία και το βιασμό με αφορμή τον ομαδικό βιασμό μιας γυναίκας στου Φιλοπάππου πριν από 42 χρόνια από 12 «ανθρωποειδή», όπως τους χαρακτηρίζει.

42 χρόνια μετά, τι έχει αλλάξει;

.