Πώς ξαναβρήκα τη ρουτίνα (και το κίνητρό μου)

13:16 5/2/2025 - Πηγή: Huffington Post Greece

Ξέρεις αυτό το συναίσθημα όταν όλα πηγαίνουν ρολόι, αλλά ξαφνικά... μπαμ! Η ρουτίνα εξαφανίζεται, το κίνητρο πάει διακοπές (χωρίς εσένα) και μένεις να κοιτάς το χάος που άφησε πίσω της.

Υπάρχουν αρκετές τέτοιες στιγμές που νιώθω χαμένη, ψάχνω από πού ν’ αρχίσω, και να αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα ποτέ να επιστρέψω στο ”κανονικό”.

Δεν ήταν εύκολο. Το πρώτο βήμα ήταν να αποδεχτώ ότι η ζωή δεν είναι πάντα τέλεια οργανωμένη. Έπρεπε να αφήσω τον εαυτό μου να χαλαρώσει και να συνειδητοποιήσω ότι δεν ήμουν ρομπότ – ήμουν απλά άνθρωπος. Ναι, έχασα τη ρουτίνα μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει

ότι έχασα και την ευκαιρία να κάνω μια νέα αρχή.

Ξεκίνησα με κάτι μικρό. Θυμάμαι εκείνη τη μέρα που αποφάσισα να βγω για έναν περίπατο, μόνο για δέκα λεπτά. Ήταν το πρώτο βήμα, το πρώτο μικρό κομμάτι ενός μεγαλύτερου παζλ. Δεν προσπαθούσα να αλλάξω τα πάντα σε μια μέρα, αλλά να κερδίσω λίγο μομέντουμ. Και αυτό το μικρό βήμα με έκανε να νιώσω ξανά πως έχω τον έλεγχο.

Μετά, σκέφτηκα το ”γιατί” μου. Γιατί χρειαζόμουν τη ρουτίνα μου; Ήταν για την υγεία μου; Για να νιώσω παραγωγικός/ή; Ή μήπως για να βρω χρόνο για εμένα; Ό,τι κι αν ήταν, έπρεπε να το θυμηθώ, να το φέρω ξανά στο μυαλό μου. Αυτό το ”γιατί” ήταν το καύσιμο για να συνεχίσω.

Δεν έφτιαξα ένα τέλειο πλάνο από την αρχή. Ξεκίνησα με ρεαλιστικούς στόχους. Αντί να πιέζω τον εαυτό μου να επιστρέψω στις πέντε προπονήσεις την εβδομάδα, ξεκίνησα με δύο. Ήταν καλύτερο από το τίποτα, και κάθε μέρα που έκανα κάτι μικρό ήταν μια νίκη.

Και όταν χρειαζόμουν ένα παραπάνω κίνητρο, μοιράστηκα τους στόχους μου με φίλους. Υπήρχαν φορές που το να ξέρω ότι κάποιος με στήριζε ή ότι θα ρωτούσε ”πώς πάει” έκανε τη διαφορά.

Υπήρχαν και στιγμές που το σώμα μου και το μυαλό μου δεν συνεργάζονταν. Υπήρχαν μέρες που απλά καθόμουν και ένιωθα πως δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Εκείνες τις στιγμές, το να συγχωρήσω τον εαυτό μου ήταν εξίσου σημαντικό. Δεν είναι η τελειότητα που μετράει, αλλά η συνέπεια και η επιμονή.

Ανακάλυψα επίσης τη σημασία του να γιορτάζω τις μικρές μου νίκες. Ένα μικρό ”μπράβο” στον εαυτό μου για κάθε βήμα που έκανα με βοηθούσε να συνεχίζω. Και κάθε φορά που κοιτούσα πίσω, έβλεπα πως, σιγά-σιγά, έχτιζα ξανά τη ρουτίνα μου.

Στο τέλος, κατάλαβα ότι η ρουτίνα δεν είναι απλώς μια σειρά από συνήθειες. Είναι ένα εργαλείο που μου δίνει ελευθερία, που με βοηθά να οργανώσω τη ζωή μου, να βρω χρόνο για αυτά που μετράνε. Είναι ένας τρόπος να αισθάνομαι δυνατός/ή, ανεξάρτητα από το χάος γύρω μου.

Και τώρα που κοιτάζω πίσω, μπορώ να πω ότι άξιζε τον κόπο να την ξαναχτίσω, βήμα-βήμα. Αν κάποιος μου έλεγε τότε πως θα ξαναβρώ το κίνητρο μου, μπορεί να μην τον πίστευα. Αλλά σήμερα ξέρω πως ακόμα και οι πιο μικρές αλλαγές μπορούν να κάνουν τη μεγαλύτερη διαφορά.