Προς πολιτικά κόμματα και ψηφοφόρους: Η σοφία του συνθήματος «ψωμί, παιδεία, ελευθερία»

11:42 30/11/2016 - Πηγή: Huffington Post Greece

Βρισκόμαστε σε περίοδο διεθνών πολιτικών ζυμώσεων και αλλαγών. Τα κόμματα εξουσίας δυσκολεύονται σήμερα να προστατευτούν από το υφιστάμενο κλειστό σύστημα πολιτικής και χρηματιστηριακής εξουσίας, στο οποίο και ανήκουν. Πρόκειται περί συστήματος που έχει πλέον δείξει τα όριά του, έχοντας δημιουργήσει μια παγκόσμια διαφθορά και βαρβαρότητα. Η παγκόσμια φτώχεια ολοένα και εξαπλώνεται, ενώ ο πλούτος και η εξουσία μαζεύεται σε ολοένα και μικρότερο αριθμό ατόμων και ολιγομελών ομίλων, με περιουσίες μεγαλύτερες του ΑΕΠ αρκετών κρατών. Η αντίδραση

των λαών έχει ήδη ξεκινήσει, έστω αδέξια και αδόκιμα, έστω ενίοτε οδεύοντάς τους, αποπροσανατολισμένους από επιτήδειους του πολιτικού μάρκετινγκ, προς άλλους εφιάλτες.

Σε εξεγέρσεις και συλλαλητήρια ακούγονται φαινομενικά εύληπτα συνθήματα, συχνά όμως κρύβοντας μεγάλες αλήθειες. Είτε αν αυτές οι εξεγέρσεις είναι αυθόρμητες, είτε αν είναι «παρδαλές», γιατί ακόμα και σε αυτές υπάρχει αγνό πάθος - «εφιάλτης ήταν τ' όνειρο, αλήθεια όμως το πάθος», όπως μας λέει ο Σαββόπουλος. Το προαναφερόμενο σύνθημα, «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου του 1973, θα πρέπει να γίνει βάση κάθε σοβαρού πολιτικού προγράμματος, στόχος κάθε κομματικού σχηματισμού, που αξιώνει να διαδραματίσει θετικό ρόλο στη σημερινή χειμαζόμενη Ελλάδα. Ας δούμε τη σημασία του:

«Ψωμί», που σε ένα σοβαρό πολιτικό πρόγραμμα πρέπει να σημαίνει παραγωγή, δηλαδή οικονομική ανάπτυξη. «Παιδεία», που, πάντα σε ένα σοβαρό πολιτικό πρόγραμμα, αναπέμπει πρωτίστως στον Πολιτισμό, με τον Πολιτισμό θεμελιωμένο στη νοηματοδότηση της ζωής μα και στην εξ' αυτής θέσπιση προτεραιοτήτων. Στην Παιδεία περιλαμβάνεται και η εκπαίδευση, για την εξυπηρέτηση της παραγωγής και της ανάπτυξης, η οποία όμως ανάπτυξη δεν αφορά μόνο στην οικονομική μεγέθυνση και ευημερία, δηλαδή δεν εξαρτάται αποκλειστικά από αυτήν. Τέλος «Ελευθερία», που αναφέρεται στην πολιτική οργάνωση των κοινωνιών.

Το «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» είναι το βασικό και απλοποιημένο, δηλαδή συμπυκνωμένο, τρίπτυχο, στο οποίο συνίστανται οι αγωνίες των λαών. Με βάση λοιπόν αυτό το τρίπτυχο, οφείλουν να προτείνουν πρόγραμμα δράσης οι αιτούμενοι την ψήφο μας για να κυβερνήσουν τον τόπο. Το κάνουν; Όχι. Μάλιστα έχουν επί πλέον αποπροσανατολίσει τους λαούς από τις πραγματικές πολιτικές διακυβεύσεις, που εκφράζονται ως συμπερίληψη στο ανωτέρω σύνθημα.

Ας δούμε όμως το πως τα κόμματα, με τα δήθεν προγράμματά τους και με τον καθιερωμένο, πλέον, τρόπο υφαρπαγής της εξουσίας, ιδιαιτέρως στη χώρα μας, αγνοούν, εντέχνως ή αφελώς, τα πραγματικά πολιτικά ζητήματα, που συμπυκνώνονται στο ανωτέρω σύνθημα:

1.Χρόνια μετά την αρχή της προϊούσας οικονομικής κρίσης, πάμπολλα δημοσιεύματα αναφέρονται στην ανάγκη σύνταξης και πρόταξης σαφούς αναπτυξιακού σχεδίου, από την πολιτική ηγεσία της χώρας. Δεν έχει γίνει ακόμα τίποτα. Γιατί βέβαια δεν αποτελεί αναπτυξιακό σχέδιο να λένε πως πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις, γενικώς και αορίστως -μη χάσουμε και καμιά ψήφο συγκεκριμενοποιώντας τις προθέσεις μας - ή ότι θα στηρίξουμε δήθεν τους μικρομεσαίους ή τους μεγαλομεσαίους, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους στρατιωτικούς και τους πωλητές παπλωμάτων -για να θυμηθούμε το «ζητείται ψεύτης» με τον Ηλιόπουλο και το Ζερβό. Δεν εξηγούν το πώς και καταφεύγουν σε χονδροειδέστατα ψέματα, γιατί μόνο «με τα λόγια χτίζεις ανώγια και κατώγια», όπως μας επισημαίνει η σοφή αυτή λαϊκή ρήση.

2.Ως πρόγραμμα Παιδείας προτάσσουν πρόγραμμα Εκπαίδευσης. Πέραν του ότι άλλο Παιδεία άλλο Εκπαίδευση, ακόμα και αυτό είναι αόριστο. Θα διορίσουμε δασκάλους, θα διορίσουμε νηπιαγωγούς, θα εγκαθιδρύσουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια, κ.λ.π., χωρίς να εξηγούν επίσης το πώς και το γιατί. Μετά βεβαίως δεν θα έχουμε αρκετά χρήματα, κ.ο.κ. Ως προς δε τον Πολιτισμό μάλλον ασχετοσύνη, η ποιότητα άλλωστε και τα οράματα του πολιτικού προσωπικού της χώρας δεν υπόσχονται κάτι καλύτερο.

3.Τέλος, ως προς την πολιτική οργάνωση της χώρας, θεωρούν το ζήτημα λυμένο. Δεν συζητούμε περί αυτού, άλλωστε με τις υφιστάμενες δομές και νοοτροπίες εξυπηρετείται απόλυτα το υφιστάμενο κλειστό σύστημα πολιτικής εξουσίας. Από βήματος Βουλής, χαριτωμένες υπήρξαν οι εκατέρωθεν ατάκες των πολιτικών αρχηγών, για τη διάκριση των εξουσιών, αλλά για να την εφαρμόσουμε ούτε λόγος. Η «εκτελεστική εξουσία» έχει απολύτως ταυτιστεί με τη νομοθετική. Η οποία «νομοθετική» ελέγχει ασφυκτικά και τη «δικαστική». Η οποία με τη σειρά της εξαρτάται σχεδόν απολύτως από τον εκάστοτε πρωθυπουργό. Αν κάνουμε τις απαραίτητες επαγωγές θα διαπιστώσουμε το είδος του πολιτεύματός μας.

Ουδεμία διάχυση στην κοινωνία της πολιτικής εξουσίας, που θα πραγματοποιείτο με την απλή και μόνο εφαρμογή του δήθεν ισχύοντος Συντάγματος. Αυτό προβλέπει τη διάκριση των τριών παραπάνω εξουσιών, κάτι που θα αποτελούσε μια πρώτη διάχυση της εξουσίας στον «Δήμο» («δημο-κρατία»). Σήμερα, με σαφέστατη παραβίαση του Συντάγματος, όλες οι εξουσίες αποτελούν προνόμιο μιας πανίσχυρης κλειστής συντεχνίας. Πέραν αυτού, η πολιτική οργάνωση είναι στενά συνδεδεμένη με την οργάνωση της Δημόσιας Διοίκησης. Αλλά και το βασικό, κατά τη γνώμη μας, αναπτυξιακό μας πρόβλημα είναι η δομή της Δημόσιας Διοίκησης. Ουδείς όμως αναφέρεται στην πραγματική της διάσταση, τουλάχιστον με σαφήνεια και δημοσίως. Η όποια δημόσια συζήτηση αφορά μόνο στην εξαγγελία απόλυσης ή μη απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων και σε συζητήσεις περί δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, με τρόπο λανθασμένο και παραπλανητικό. Τα ΜΜΕ συμμετέχουν εμφανώς στη συμπαιγνία, δεν ενδιαφέρονται για την ουσία του ζητήματος, γιατί «δεν πουλάει».

Τα μέχρι τώρα προγράμματα των κομματικών μηχανισμών που διεκδικούν την εξουσία, ιδιαιτέρως αυτά που εναλλάσσονται στην εξουσία, με την ίδια περίπου, αν όχι απολύτως την ίδια, πολιτική πρακτική, είναι απίστευτα φλύαρα, χωρίς να εκφράζουν με σαφήνεια τις βασικές πολιτικές προγραμματικές τους θέσεις ή χωρίς να διανοούνται καν να έχουν πραγματικά πολιτικές θέσεις. Ουδείς τα διαβάζει πριν να ψηφίσει. Οι ψηφοφόροι μένουν σε κάποιες ακαθόριστες έννοιες περί «δεξιάς» και «αριστεράς» -όροι απολύτως δημαγωγικοί και στερούμενοι περιεχομένου, που κατέληξαν να αποτελούν εργαλεία για τις μεγαλύτερες πολιτικές απάτες των τελευταίων δεκαετιών- αλλά και σε ψευδείς εξαγγελίες και υποσχέσεις, προς ικανοποίηση ιδιοτελών προσωπικών ή συντεχνιακών συμφερόντων. Τα οποία μάλιστα ψεύδη φτάσαμε να τα θεωρούμε περίπου φυσιολογικά. Το «ψηφίζω το τάδε κόμμα για να κάνει έστω 10% από αυτά που υποσχέθηκε», ή κάτι τέτοιο, δεχόμαστε δηλαδή ότι κατά 90% ψεύδεται «γιατί όλοι ψέματα λένε», ή το ότι «οι άλλοι απέτυχαν, να δούμε τι θα κάνουν αυτοί», αποτελούν συνήθεις αιτιολογήσεις των ψήφων μας. Από τη στιγμή λοιπόν που αρκούμαστε σε αυτά, τα κόμματα επαναπαύονται σε αυτά, τους εξυπηρετούν. Με τις πραγματικές πολιτικές διακυβεύσεις ουδείς ασχολείται.

Ελπίζουμε οι πολιτικές ηγεσίες κάποια στιγμή, ιδιαιτέρως όταν, καλή ώρα, αυτό επιτάξει η κρισιμότητα της στιγμής, «την ανάγκην να ποιήσουν φιλοτιμίαν». Επειδή μάλλον αδυνατούν προς τούτο οι «μεταχειρισμένες τράπουλες», όπως επεσήμανε ο Παπαχελάς σε άρθρο του στην Καθημερινή, ας ελπίσουμε στην πατριωτική αφύπνιση νεωτέρων (όχι αναγκαστικά ηλικιακά νεωτέρων). Αναφέρομαι σε ζυμώσεις που ήδη συντελούνται.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.