Ψαράκι στην Αίγινα και Yolo

09:39 2/3/2017 - Πηγή: Huffington Post Greece

Μάρτιος 2005. Με βάση τις καταθέσεις μας στις τράπεζες, εκεί επιστρέψαμε. Κι αν υποθέσουμε ότι από τον Δεκέμβριο του 2009, που σημειώθηκε η υπεραπόδοση των καταθέσεων, οι καταθέσεις των Ελλήνων ήταν στα 225 δισεκατομμύρια, σήμερα, με βάση την Τράπεζα της Ελλάδας, βρισκόμαστε στα 119,75 δισεκατομμύρια ευρώ.

Κι επειδή στην Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ

αρέσκονται στους αριθμούς, ας μιλήσουμε με αριθμούς. Οι καταθέσεις τον Δεκέμβριο του 2014 ήταν 165 δισεκατομμύρια ευρώ. Με ήδη 5 χρόνια μνημονίου. Δηλαδή μέσα σε δύο χρόνια ΣΥΡΙΖΑ και σε εποχή Capital Controls έφυγαν 45 δισεκατομμύρια ευρώ. Που δηλαδή να μην είχαμε και Capital Controls...

Αργά αλλά σταθερά βαδίζουμε στο πρώτο στοιχείο καταθέσεων που παρουσιάζει η Τράπεζα της Ελλάδας τον Μάρτιο του 2002. Στα 107 δισεκατομμύρια ευρώ. Γιατί; Διότι απλούστατα αυτό το μείγμα πολιτικής δεν βγαίνει. Δεν έχει αύριο. Δεν έχει σήμερα. Δεν είχε χθες.

Πόσες φορές να γράψει κάποιος για τις παλινωδίες της Κυβέρνησης, πόσες φορές να μιλήσει για τη ζουγκλοποίηση της κοινωνίας, πόσες φορές να μιλήσει για ερασιτεχνισμό της Κυβερνητικής πολιτικής. Πολλές, θα μπορούσε να ήταν η απάντηση. Από την άλλη τι μένει;

Η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήλθε, αλλά η Αριστερά δεν ήρθε μαζί της. Δεν είναι αυτό Αριστερά, έτσι όπως εγώ την είχα διαβάσει στα βιβλία. Ψευδεπίγραφη η έννοια της προστασίας των αδυνάτων (αφήστε που με την πολιτική της τους αυξάνει), ψευδεπίγραφη η αντίληψη περί ισότητας και ισονομίας, ψευδεπίγραφη η επίκληση της πολιτικής αλλαγής. Η μόνη αλλαγή είναι η αλλαγή του μεγάλου ψαριού (που τρώει το μικρό). Που το μεγάλο ψάρι πλέον είναι η Κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ή ορθότατα προσπαθεί να είναι -με βάση τη δύναμη που πηγάζει από την εξουσία- το μεγάλο ψάρι. Αλλά με περίεργα αποτελέσματα παντού, αφού από την μια πλευρά το ένα στέλεχος της αναιρεί το άλλο, από την άλλη η περιβόητη ιδεοληψία μετατρέπεται σε κυβερνητική ταυτότητα.

Ταυτόχρονα, εξακολουθούμε να ζούμε σε μια φοβική κοινωνία, όπου το κράτος - δράκουλας ρουφάει το αίμα των πολιτών, εξακολουθούμε να έχουμε χάσει την εμπιστοσύνη μεταξύ μας, εξακολουθούμε να ζούμε υπό καθεστώς γενικευμένης αμφισβήτησης, εξακολουθούμε να έχουμε τη λέξη «αξιοπιστία» στο ναδίρ.
Το χειρότερο είναι η τραγική εικόνα των τελευταίων ημερών. Όπου ο Πρωθυπουργός έχοντας αποφασίσει να εξαντλήσει κάθε χρονικό περιθώριο παραμονής του στην εξουσία αποφάσισε να αλλάξει τη φρασεολογία του. Αλλά φευ! Ακόμα κι η πολιτική επικοινωνία δε μπορεί να κρύψει την πραγματικότητα, όταν αυτή παίρνει τη σκληρή της μορφή.

Μέχρι τώρα οι όποιες δικαιολογίες, ή εάν προτιμάτε η όποια επιχειρηματολογία, παίρνουν αυτόματα τη μορφή χιονοστιβάδας κειμένων άξιων για επιθεώρηση στο Δελφινάριο. Η συνήθεια της εφεύρεσης νεολογισμών, όπως η προνομοθέτηση, αφήνει πλέον παγερά αδιάφορους τους Έλληνες πολίτες και προκαλεί στη συντριπτική πλειοψηφία αυτών γέλωτα. Και καθώς κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά τι μέλλει γενέσθαι, το βουβό ποτάμι οργής δυναμώνει.

Ταυτόχρονα το ψαράκι στην Αίγινα την Καθαρά Δευτέρα, σε συνδυασμό με την εξωπραγματική δήλωση ότι «η κρίση ξεκίνησε από την αδυναμία των τραπεζών να παράσχουν ρευστότητα στην οικονομία και θα τελειώσει με την άρση αυτής της αδυναμίας», η οποία ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα, περισσότερο προκαλεί τεράστια ανησυχία παρά θυμηδία, αφού εξαντλεί ακόμα κι αυτή. Καθαρές Δευτέρες κι ευκαιρίες για ψαράκια έχει ο μέσος άνθρωπος πολλές στη ζωή του. Θέση ευθύνης Πρωθυπουργού ή Υπουργού κανείς λαμβάνει για λίγα χρόνια. Εκείνα τα χρόνια υπό κανονικές συνθήκες δικαιούται ολιγοήμερες διακοπές το καλοκαίρι. Υπό συνθήκες οικονομικού πολέμου με τη χώρα να είναι στο χείλος του γκρεμού, συγχωρήστε με δε δικαιούται ούτε τότε.

Η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήλθε, αλλά η Αριστερά δεν ήρθε μαζί της. Δεν είναι αυτό Αριστερά, έτσι όπως εγώ την είχα διαβάσει στα βιβλία.

Τι μένει; Μένει μια ειρηνική επανάσταση, μια θεραπεία ειλικρίνειας, μια στροφή αλήθειας. Αλλά πάνω απ' όλα μένει η επιστροφή του σεβασμού προς τους πολίτες. Οι Ελληνίδες κι οι Έλληνες δεν αξίζουν αυτό που τους συμβαίνει σήμερα. Δεν χρειάζονται ούτε άλλα ψέματα, ούτε άλλες δικαιολογίες. Δεν χρειάζονται ωραίες λέξεις ή ωραίες βαπτίσεις λέξεων. Χρειάζονται σχέδιο, αφήγημα κι όραμα. Χρειάζεται να ξέρουν πως αυτή η υπέροχη χώρα θα πάει μπροστά. Και χρειάζεται πάνω απ' όλα να συνειδητοποιήσει το πολιτικό σύστημα ότι πρέπει να ξαναγράψει το βιβλίο. Μόνο του πρωτίστως. Και μετά να το παρουσιάσει στους συμμάχους - δανειστές. Τα έχουμε ξαναπεί; Τα έχουμε ξαναγράψει; Θα τα λέμε και θα τα γράφουμε μέχρι να γίνουν πραγματικότητα. Οι μέχρι σήμερα συνταγές δε βρίσκουν λύση. Οι μέχρι σήμερα λύσεις απλώς διαιωνίζουν την έννοια του πειραματόζωου. Η περαιτέρω φτωχοποίηση δεν είναι λογική. Δεν βγάζει πουθενά. Δε με φοβίζει εάν θα φύγουμε από το ευρώ. Δεν πιστεύω ότι θα φύγουμε. Με φοβίζει να γίνει η Ελλάδα του 2021, η Βουλγαρία και η Ρουμανία των δεκαετιών '50, '60, '70. Να ζω σε μια μη δημοκρατική, περιθωριακή χώρα που θα βασίζεται στη ζώνη επιρροής ενός άλλου κράτους.

Διότι σήμερα κάνουμε ότι ξεχνάμε ότι έχουμε ανελευθερία (αφού ήδη είμαστε 18 μήνες σε καθεστώς capital controls), ότι δεν έχουμε κοινωνικό κράτος, ότι η παιδεία μας απέχει παρασάγγας από την παιδεία άλλων ευρωπαϊκών χωρών, ότι έχουμε καταστρέψει τα πανεπιστήμια μας την ίδια ώρα που έχουμε από τους πιο σημαντικούς καθηγητές πανεπιστημίων παγκοσμίως. Σήμερα δίνουμε περισσότερο αξία στα λόγια παρά στις πράξεις. Αυτή είναι και η κραυγή αγωνίας. Να δώσουμε αξία στις πράξεις. Το έχουμε καταφέρει στο παρελθόν. Θα το καταφέρουμε και σήμερα.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.