Ροζ Κάρβουνο: Tι κοινό έχουν οι γκέι με τους μεταλλωρύχους;

11:52 29/7/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Ε λοιπόν, οι γκέι έχουν κάτι κοινό με τους μεταλλωρύχους, όσο μάτσο κι αν υποτίθεται πως είναι οι τελευταίοι: ποιο είναι αυτό, θα το ανακαλύψετε στο "Pride" του Μάθιου Γουόρκας (καλλιτεχνικού διευθυντή του Old Vic, αφού μόλις πήρε τα ηνία από τον Κέβιν Σπέισι), που προβάλλεται στα θερινά αυτές τις μέρες.

Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται πως το αγγλικό σινεμά έχει ψυχή. Και χιούμορ. Στα χνάρια του σπαρταριστού «Άντρες με τα όλα τους» το «Pride» (ταινία έναρξης του τελευταίου Outview Festival), μια παραγωγή του BBC και του British Film Institute, διαδραματίζεται επί Θάτσερ, την εποχή της μεγάλης απεργίας των ανθρακωρύχων. Και πρόκειται για αληθινή ιστορία.

Το φιλμ, που μας έρχεται από τις Κάννες, ξεκινά και τελειώνει με το Gay Pride March στο Λονδίνο. Βρισκόμαστε στο 1984: Μια ομάδα νεαρών γκέι και λεσβιών, παλεύουν ενάντια στην αγγλική ομοφοβική κοινωνία («Να καείτε στην κόλαση», γράφει το πλακάτ μιας ηλικιωμένης που παρακολουθεί σοκαρισμένη την παρέλαση), και αποφασίζουν να στηρίξουν τον αγώνα των μεταλλωρύχων, ιδρύοντας το LGSM (Lesbians and Gays Support the Miners). Θέλουν να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στους τσακισμένους εργάτες των ορυχείων που διεξάγουν έναν επίπονο πολύμηνο αγώνα. Θεωρώντας πως οι διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος αφορούν και τους γκέι, όπως θα έπρεπε και ο δικός τους αγώνας να αφορά τους μεταλλωρύχους. «Δεν μπορείς να υπερασπίζεσαι τα δικαιώματα μόνο μιας ομάδας! Το νόημα του εργατικού κινήματος είναι η αλληλοϋποστήριξη» δηλώνουν οι νεαροί ακτιβιστές.

Βέβαια υπολογίζουν χωρίς τον ξενοδόχο, διότι το Σωματείο των Μεταλλωρύχων διόλου δεν συμμερίζεται τον ενθουσιασμό τους. Το επίσημο όργανο των απεργών θεωρεί πως η ανοιχτή υποστήριξη τους από τους gay τους ντροπιάζει και αποδυναμώνει τον αγώνα τους. «Θα νομίσουν ότι μας υποστηρίζουν οι ανώμαλοι!», λέει μια συντηρητική χήρα και μητέρα νεαρών μεταλλωρύχων...

Όμως η παρέα δεν το βάζει κάτω. Καταφεύγει σε ένα χωριουδάκι μιας ανθρακοπαραγωγικής περιοχής της Ουαλίας και προσπαθεί να πείσει μια χούφτα αγριεμένων ανθρακωρύχων πως μπορεί να τους βοηθήσει. Παραδόξως, λίγο-λίγο ο αγώνας τους αποδίδει και σακούλες με χρήματα καταλήγουν η μια μετά την άλλη στα χέρια των απεργών που γλυκαίνονται.

Όλο το ενδιαφέρον της ταινίας επικεντρώνεται ακριβώς σε αυτό: στο πώς δηλαδή η παρδαλή αυτή παρέα, που βρίθει καλών προθέσεων, παρεισφρέει σε μια άκρως συντηρητική μικροκοινωνία και σιγά σιγά κάμπτει τις αντιστάσεις της. Παροιμιώδεις μερικές σκηνές με τους ομοφοβικούς ανδροπρεπείς μεταλλωρύχους να βλέπουν με μισό μάτι τους ομοφυλόφιλους, αλλά τελικά με τα πολλά να καταλήγουν να χορεύουν παρέα και να πίνουν τις μπύρες τους στην τοπική λέσχη. Ή το να βλέπεις γριούλες τύπου Μις Μαρπλ σε απαράμιλλες, σουρεάλ στιχομυθίες με λεσβίες (γενικώς οι γυναίκες στην ταινία εμφανίζονται πολύ πιο φιλικές και ανοιχτές στην συναναστροφή με τους γκέϊ σε σχέση με τους «άντρακλες» που είναι πολύ κουμπωμένοι) . Αυτό το παιχνίδι με τα στερεότυπα, οι Άγγλοι το χειρίζονται άψογα, με το ιδιαίτερο φλεγματικό χιούμορ τους: ακόμα θυμόμαστε την ηλικιωμένη που εμπορευόταν μαριχουάνα στο «Χόρτο του Θεού». Ή τον πιτσιρικά που λατρεύει το μπαλέτο ντροπιάζοντας τον -επίσης ανθρακωρύχο απεργό- πατέρα του στο «Μπίλι Έλιοτ». Και δεν είναι τα μόνα παραδείγματα.

Feelgood ταινία, με συγκινητικό και λυτρωτικό τέλος που δεν θα σας αποκαλύψω, το "Pride" κλείνει το μάτι στο σινεμά του Κεν Λόουτς, είναι στο πνεύμα των ημερών (καθώς η διεκδίκηση στοιχειωδών εργατικών δικαιωμάτων βρίσκεται και πάλι στο τραπέζι), και μας θυμίζει πως μέχρι η κοινωνία να φτάσει να διεκδικεί το δικαίωμα των ομοφυλοφίλων στον γάμο, και να αποζητά την «ψήφο» των μειονοτήτων, κάποιοι πέρασαν δια πυρός και σιδήρου.

Και μια υποσημείωση: τελευταία φαίνεται πως το θέμα της ομοφυλοφιλίας απασχολεί ολοένα και περισσότερους Έλληνες συγγραφείς και μάλιστα όλου του εκδοτικού φάσματος -εννοώ συγγραφείς εκ διαμέτρου αντίθετους σε γραφή και αισθητική. Γράψαμε ήδη για το νέο βιβλίο «Δάχτυλα πάνω στο σώμα της» του Μάνου Κοντολέων που εστιάζει στις ερωτικές αναζητήσεις και την απενοχοποίηση μιας λεσβίας, αλλά μαθαίνουμε πως και ο τολμηρός Βαγγέλης Ραπτόπουλος καταπιάνεται με τον έρωτα δύο λεσβιών στο επόμενο βιβλίο του -το βιβλίο, μου είπε, είναι έτοιμο και θα περιλαμβάνει ουκ ολίγες σκηνές σεξ. Μέχρι και η Λένα Μαντά στο τελευταίο της μυθιστόρημα «Μια συγνώμη για το τέλος» περιγράφει τον παθιασμένο έρωτα δύο ομοφυλόφιλων ανδρών επί Χούντας: ο ένας μάλιστα είναι γιος συνταγματάρχη (!) και παντρεύεται την ανίδεη ηρωίδα για να του ρίξει στάχτη στα μάτια...

Γκέι για όλους και όλοι για τους γκέι!

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.