Σε μια κοινωνία του «εγώ» και όχι του «εμείς», η λύση είναι η ειλικρίνεια

18:35 22/11/2016 - Πηγή: Huffington Post Greece

Ο 21ος αιώνας έμελλε να κληθεί να αντιμετωπίσει προβλήματα, τα οποία η ευμάρεια και η ανωτερότητά του έκρυβαν καλά. Έμελλε να δει τις καθολικές αξίες του να ποδηγετούνται, τους ανθρώπους του να αμφισβητούν τα επιτεύγματα, τα οποία εκείνοι οι ίδιοι πρωτοανέδειξαν και την αντίδρασή τους να εκφράζεται με έναν βάρβαρο και σχετικά εκδικητικό τρόπο.

Τα παιχνίδια επικράτησης, οι επαγγελίες μόνο εν όψει εκλογών, οι αέναοι αγώνες διεκδίκησης αλλα και διατήρησης του βιλαετιού της εξουσίας πιθανότατα κούρασαν τους ανθρώπους, οι οποίοι βλέπουν κάθε μέρα τους φόρους τους να αυξάνονται, τις ζωές τους

να παρακωλύονται εξαιτίας πολλών παραγόντων-στους οποίους έχουν συντελέσει και οι ίδιοι- και τους πολιτικούς τους να απομακρύνονται συστηματικά όλο και περισσότερο από τα αιτήματά τους. Βλέπουν τους πολιτικούς τους να ταυτίζονται με σαιξπηρικούς ηγέτες. «Να αλλάζουν μορφή με την ευκολία του Πρωτέα και να στέλνουν τον αιμοδιψή Μακιαβέλλι στο σχολείο».

Φυσικά, δεν είναι μόνο ηγέτες όπως ο Πούτιν ή ο Ερντογάν που θα μπορούσαν να βρουν τον εαυτό τους στον Μάκβεθ. Δεν είναι μόνο η Βενεζουέλα και ο Μαδούρο που μοιάζουν ασφυκτικά πολύ στον Καρολιανό. Δεν είναι μόνο αυτοί που θέλουν να ζήσουν μια λίγο αργοπορημένη εφηβική επανάσταση τύπου «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» μέσω της πολιτικής. Είναι και όλοι οι υπόλοιποι, οι οποίοι ζουν σε μία οργουελική φάρμα ζώων, υπόδουλοι σε γουρούνια, κάποτε και χρώματος πορτοκαλί στην Αμερική.

Μολονότι υπάρχουν οι δημοκρατικές καταβολές για ανάπτυξη κάθε δυτικής χώρας, εντούτοις παρατηρείται αυτές ακριβώς οι καταβολές να υπονομεύονται λόγω κάποιων δυσλειτουργιών και κατ'επέκταση να βρισκόμαστε σε ένα πολιτικό κλίμα ανάλογο εκείνου του 1909 στην Ελλάδα, κι ας έχει περάσει ένας αιώνας, με καμία εμπιστοσύνη στις πολιτικές δυνάμεις και την ικανότητά τους να εκπροσωπήσουν επιτυχώς τα αιτήματά μας.

Όμως η δυσπιστία σ' αυτές τις δυνάμεις, αυτές που οφείλουν να στηλιτεύουν κάθε είδους αυθαιρεσία, αυτές που αποτελούν πυλώνα και ταυτόχρονα προϋπόθεση της δημοκρατίας, δε συνεπάγεται αδυναμία επίτευξης των σταθερών αλλά και διαρκώς αυξανόμενων στόχων μας;

Φυσικά, αυτή η δυσπιστία βρίσκει την απτή της υπόσταση στην αντίδραση και την κοινωνική έκρηξη. Ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, φαίνεται λογικό οι άνθρωποι να ψάχνουν κάποια αιτία, να τη βρίσκουν στους πολιτικούς ή στους συνανθρώπους τους και να αποδίδουν ευθύνες. Όταν όμως το φάσμα δεν αποτελείται μόνο από μαύρο και άσπρο και οι πολίτες αντιμετωπίζονται σαν ξένοι σε ενα πολίτευμα που θεμελιώνεται στην κυριαρχία τους, τις ευθύνες επωμίζονται αποδιοπομπαίοι τράγοι. Προχθές ένας εβραίος, χθες ένας αριστερός, σήμερα ένας μαύρος, ένας ομοφυλόφιλος, μια γυναίκα, αύριο όποιος μοιάζει πιο επιρρεπής ή πιο επικίνδυνος και καλύτερο προϊόν εκμετάλλευσης.

Ο λαϊκισμός, ο οποίος ψάχνει τέτοιους, στηρίζεται στο φόβο και την ανασφάλεια. Δεν έχουμε χώρο ούτε για φόβο ούτε για κυνισμό. Αυτή η αφ' υψηλού κυνική διάσταση της πολιτικής απλώς επιβεβαιώνει στους ανθρώπους την ήδη -εσφαλμένα- δεδομένη σ' αυτούς ανικανότητα αποτελεσματικής δράσης.

Αυτή η δυσπιστία μας, λοιπόν, πρέπει να μας ενώνει και να μας φέρνει πιο κοντά στις αποφάσεις και αν η ιστορία δεν έχει αποδείξει αρκετά ότι το «εμείς» επιτυγχάνει πιο πολλά από το «εγώ», θα το αποδείξει το μέλλον. Και δεν είναι ιδεαλιστικό κι ας προέρχεται από μια 17χρονη. Γιατί αποτελώντας κομμάτι μιας από πολύ νωρίς πολιτικοποιημένης γενιάς, μιας γενιάς που της κλέψανε το μέλλον πολύ πριν της επιτρέψουν να το ονειρευτεί, μιας γενιάς που παρίσταται σε κοινωνίες πολλών «εγώ» που ίσως δεν την σκέφτονται και δεν την υπολογίζουν στο «εμείς» όσο πρέπει, καταλαβαίνω πως η λύση δε βρίσκεται στο φόβο και τη δειλία, αλλά στην ειλικρίνεια.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.