Στην 5η σεζόν House of Cards ο τρόμος θα μπει βαθιά μέσα σας, αλλά όχι από εκεί που περιμένετε

12:41 30/5/2017 - Πηγή: Huffington Post Greece

Ο πιο εύκολος τρόπος να ξεκινήσεις ένα κείμενο για την 5η σεζόν του House of Cards είναι ο παραλληλισμός με την κυβέρνηση Trump, το πώς η πραγματικότητα ξεπέρασε και τους πιο ευφάνταστους σεναριογράφους και το πώς ενόσω παρακολουθείς τα περιστατικά που διαδραματίζονται στην Αμερική υπό το καθεστώς Underwood, νιώθεις μια ανατριχίλα να διαπερνά το σώμα σου γιατί όλα σου θυμίζουν, λιγότερο ή περισσότερο, όσα έχουν συμβεί γύρω σου τους τελευταίους μήνες.

Το πρόβλημά μου, ωστόσο, παρακολουθώντας τα πρώτα επεισόδια

του 5ου κύκλου HoC, ήταν άλλο. Ναι, φυσικά και υπάρχει μια τέμνουσα ευθεία ανάμεσα στις παραλλήλους «κυβέρνηση Trump» και «κυβέρνηση Underwood» παρότι τα γυρίσματα της πέμπτης σεζόν ξεκίνησαν πριν τις αμερικανικές εκλογές, γιατί πώς θα μπορούσε να μην υπάρχει; Ναι, φυσικά κάποια γεγονότα στη σειρά μοιάζουν σε τρομακτικό βαθμό με τις ειδήσεις που διαβάζουμε στον πραγματικό παγκόσμιο Τύπο κάθε μέρα, από τις επιθέσεις μίσους σε μειονότητες μέχρι το κλείσιμο των συνόρων. Αυτό όμως που με αναστάτωσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ήταν ότι καθόλη τη διάρκεια που παρακολουθούσα τον Frank Underwood να στήνει τις παγίδες του, να κατασπαράζει τα θύματά του και έπειτα να βγαίνει στο δρόμο και να σφίγγει τα χέρια του τρομοκρατημένου λαού δίνοντάς τους κουράγιο και μιλώντας τους με μεγαλόπνοες ατάκες, ήταν πως, κατά βάθος, θα προτιμούσα να ήταν αυτός στη θέση του Προέδρου των ΗΠΑ. Την αληθινή, όχι την τηλεοπτική. Ο Frank Underwood, όχι ο Kevin Spacey.

Και εκεί καταλαβαίνεις πως τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από όσο νόμιζες.

Δεν ήμουν ποτέ από αυτούς που θεώρησαν πως το House of Cards έγινε βαρετό και παρωδία του εαυτού του. Αναγνωρίζω πως η δεύτερη σεζόν ήταν υποδεέστερη της πρώτης -δύσκολα ξεπερνάς ένα τέτοιο αριστούργημα ούτως ή άλλως, και μάλιστα χωρίς τη βοήθεια του Fincher- όπως και ότι οι άλλες δύο που ακολούθησαν είχαν αρχίσει να «πηδάνε τον καρχαρία», για την ακρίβεια είχαν πηδήξει πάνω από μια αγέλη καρχαριών, ήταν όμως η ίδια εποχή που αν κάποιος μας έλεγε ότι ένας κακομαθημένος μπούλης με God Complex και λεξιλόγιο 4χρονου θα έπαιρνε τα ηνία της Αμερικής και θα την έκανε το προσωπικό του λούνα παρκ, θα γελάγαμε στα μούτρα του. Υποθέτω πως κανείς δεν γελά τώρα. Τέλος πάντων, ποτέ δεν κουράστηκα με το House of Cards. Ήταν μια διασκεδαστική σειρά, πραγματική απόλαυση να την παρακολουθείς, ακόμη και στις κακές στιγμές της. Δεν είναι πολλές σειρές που μπορούν να καυχηθούν πως το καταφέρνουν αυτό και μάλιστα με τόσο σταθερά αψεγάδιαστο στυλ.

Να όμως που η 5η σεζόν έρχεται για να αποδείξει ακόμη και σε όσους δεν είχαν χάσει την πίστη τους στο ζεύγος Underwood, όπως εγώ, πως έμαθε από τα λάθη της και επιστρέφει περισσότερο διαβασμένη, περισσότερο ανατρεπτική και, κυρίως, χωρίς καμία απολύτως διάθεση να αποδείξει το οτιδήποτε στον οποιονδήποτε. Γιατί αν υπήρχε ένα στοιχείο που όντως με ενοχλούσε με την πάροδο του χρόνου, ήταν αυτή η αίσθηση πως οι δημιουργοί του HoC προσπαθούσαν υπερβολικά να είναι σε επαφή με την πραγματικότητα, έχοντας στα χέρια τους ένα σενάριο που, ακόμη και με τα σημερινά δεδομένα, ήταν τραβηγμένο από τα μαλλιά. Όχι πια.

Σε αυτό ίσως να παίζει και ένα ρόλο το γεγονός πως πρόκειται για την πρώτη σεζόν από το ξεκίνημα της σειράς η οποία δεν έχει τον Beau Willimon ως showrunner. Τη θέση του πήραν οι Melissa James Gibson και ο Frank Pugliese, οι οποίοι είναι σεναριογράφοι της σειράς από την τρίτη σεζόν, οι οποίοι έχουν φέρει διακριτικές αλλά σημαντικές αλλαγές τόσο στο ρυθμό της σειράς όσο και στο πώς αλληλεπιδρούν οι χαρακτήρες μεταξύ τους και με τις καταστάσεις γύρω τους.

Ας θυμηθούμε όμως που είχαμε αφήσει τους Underwood: Η 4η σεζόν είχε κλείσει με ένα αρκετά μαζοχιστικό cliffhanger. Το μακιαβελικό ζευγάρι της καρδιάς μας ένιωθε πιο κοντά από ποτέ την απειλή της εκθρόνισής του από τον Ρεπουμπλικάνο Will Conway (Joel Kinnaman), ενώ ταυτόχρονα είχε να αντιμετωπίσει μια εθνική κρίση, με τη χώρα να βρίσκεται στο χείλος ενός δεύτερου παγκοσμίου πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία, έπειτα από τον αποκεφαλισμό ενός Αμερικανού πολίτη σε ζωντανή αναμετάδοση, από δύο εγχώριους τρομοκράτες που είχαν προσηλυτιστεί σε ένα στρατό φονταμεταλιστών του Ισλαμικού κράτους.

Ζόρια, σε γενικές γραμμές.

Και κάπου εδώ επιστρέφουμε στη «δε δίνουμε δεκάρα πλέον» στάση της 5ης σεζόν. Ο Frank Underwood σήμερα είναι εμφανώς καταπονημένος από τις συνεχείς μάχες που έχει χρειαστεί να δώσει για να παραμείνει στην εξουσία, αλλά πιο αποφασισμένος από ποτέ να παραμείνει σε αυτή μέχρι το τέλος. Δεν έχει πια την ενέργεια ούτε τις αντοχές που είχε νεότερος, έχει όμως την πείρα και τον τελευταίο λόγο. Ο Kevin Spacey παραδίδει έναν Underwood του οποίου η προεδρική θητεία έχει αφήσει τα σημάδια της πάνω του, αλλά πλέον ξέρει πως δε χρειάζεται να περιμένει τον τρόμο για να επωφεληθεί από αυτόν. Τώρα, απλά, τον δημιουργεί ο ίδιος. Και ο δικός του τρόμος είναι ΑΑ ποιότητας.

Από την πλευρά της η Claire Underwood της Robin Wright έχει μάθει να φορά τα σικάτα ταγέρ της όχι πια σαν ασπίδες, αλλά σαν πανοπλίες. Στο τέλος της 4ης σεζόν την είδαμε να σπάει τον 4ο τοίχο για πρώτη φορά και να μας απευθύνει ευθέως το λόγο μαζί με το σύζυγό της. Στην 5η σεζόν αυτή η μετατόπιση δύναμής γίνεται εμφανής από το πρώτο κιόλας επεισόδιο. Η Claire πλέον στέκεται στο ύψος του Frank, όχι με απειλές και χτυπήματα πίσω από την πλάτη, αλλά ως ίσος προς ίσο. Μπορεί να μην κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι, καθώς η σχέση της με τον συγγραφέα Tom Yates (Paul Sparks) καλά κρατεί παρότι δεν είμαστε ακόμη σίγουροι αν μιλάμε για αληθινά συναισθήματα ή κάτι άλλο, είναι πλέον όμως ομάδα, ένας στρατός δύο ανθρώπων ενάντια στον κόσμο. Ακούγεται ρομαντικό -και είναι, με ένα διεστραμμένο τρόπο, στην περίπτωσή τους- δεν περιέχει όμως τίποτα το ρομαντικό για όσους βρεθούν στο δρόμο τους προς την απόλυτη κυριαρχία.

Το ότι η Wright, η οποία παραδίδει μια σταθερά συγκλονιστική ερμηνεία μέσω του, μόνο φαινομενικά, παγωμένου προσωπείου της Claire, εξακολουθεί να πληρώνεται λιγότερα από τον Spacey, είναι ένα αρκετά εκνευριστικό θέμα που θα συζητήσουμε σε άλλο κείμενο, απλά το σημειώνω να υπάρχει.

Για να επανέλθω στο σημαντικότερο, για εμένα, spoiler-free χαρακτηριστικό της 5ης σεζόν και μεγαλύτερο άσο στο μανίκι της.

Στον πέμπτο κύκλο του, το House of Cards καταφέρνει να σε κρατά σε μια διαρκή κατάσταση ανησυχίας. Το μαύρο χιούμορ είναι πάλι εδώ, ίσως και σε μεγαλύτερες ποσότητες από παλιότερα, τα cold openings μερικών επεισοδίων σε αφήνουν με το σαγόνι μετέωρο εξαιτίας της πρωτοφανούς αυθάδειας της σειράς (και μιλάμε για το HoC, έτσι;), οι περιφερειακοί χαρακτήρες (σταθερά υπέροχα creepy ο Doug Stamper του Michael Kelly, ενώ οι προσθήκες των Neve Campbell και Boris McGiver από τη προηγούμενη σεζόν αποδεικνύουν και φέτος την αξία τους) κρατούν το δικό τους ειδικό βάρος προσφέροντας καθοριστικές πινελιές στην εξέλιξη της ιστορίας, παραμένοντας όμως, πάντα, ανθρώπινα πιόνια στη μεγάλη σκακιέρα του Frank, και ο ίδιος ο Frank, μαζί με την Claire, ενορχηστρώνουν μια όπερα τρόμου, διαβεβαιώνοντας την ίδια στιγμή τους ανήσυχους πολίτες (που «είναι τρομερό πόσο έτοιμοι είναι να τρομοκρατηθούν», όπως ακούγεται από ένα χαρακτήρα στο πρώτο επεισόδιο) πως «δεν έχουν να φοβούνται τίποτα».

«Κι αν είναι τρέλα, έχει τη μέθοδό της», όπως έγραφε ο Σαίξπηρ στον Άμλετ.

Τίποτα από όλα αυτά δεν θα σας προβληματίσει περισσότερο, όμως, από εκείνη τη στιγμή που θα πιάσετε τον εαυτό σας να σκέφτεται: «Θα αντάλλασσα αυτή τη μεθοδική τρέλα με την τρέλα που επικρατεί αυτή την περίοδο γύρω μου, ανά πάσα στιγμή». Και εκεί είναι που ο Frank Underwood θα έχει καταφέρει να βάλει τον τρόμο στη ψυχή σας.

Ο 5ος κύκλος του House of Cards, που ολοκληρώνεται σε 10 επεισόδια, θα προβάλλεται από τις 31 Μαΐου στις 22.00 και κάθε Τετάρτη βράδυ στις 22.00, στο COSMOTE CINEMA 4HD, με δύο επεισόδια στη σειρά. Μετά την προβολή τους, τα διπλά επεισόδια θα είναι διαθέσιμα, για μία εβδομάδα, on demand στην υπηρεσία COSMOTE TV PLUS. Οι συνδρομητές μπορούν να παρακολουθήσουν τη σειρά και ετεροχρονισμένα, μέσω του COSMOTE Replay TV ή να την γράψουν σε σκληρό δίσκο.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.