Στις κατακόμβες του Παρισιού: Μακάβρια τούνελ που σε ταξιδεύουν στο χρόνο

16:58 7/2/2024 - Πηγή: Huffington Post Greece

Οι κατακόμβες του Παρισιού προσελκύουν χιλιάδες επισκέπτες το χρόνο, αλλά λίγοι γνωρίζουν την ασυνήθιστη ιστορία των μακάβριων τούνελ. Ενώ οι σήραγγες ονομάστηκαν από τις κατακόμβες της Ρώμης, οι οποίες χτίστηκαν τον πρώτο αιώνα από χριστιανούς και εβραίους που αναγκάστηκαν να τελούν κρυφά τις τελετές ταφής τους, οι κατακόμβες του Παρισιού ιδρύθηκαν τον 18ο αιώνα ως απάντηση σε δύο κοσμικά προβλήματα: τις καταβόθρες και το πλεόνασμα πτωμάτων.

Το 1774, μια τεράστια καταβόθρα στη Rue de l’Enfer («Δρόμος προς την Κόλαση») ρούφηξε σπίτια, κάρα και ανθρώπους.

Πολλαπλές καταβόθρες τα επόμενα χρόνια προκάλεσαν πανικό και οργή. Σε απάντηση, ο βασιλιάς Λουδοβίκος XVI δημιούργησε το Inspection Générale des Carrières, ή IGC, το 1777 για να χαρτογραφήσει και να συντηρήσει τα λατομεία. Ο επικεφαλής επιθεωρητής Charles-Axel Guillaumot ξεκίνησε έναν αγώνα δρόμου με τον χρόνο για να εντοπίσει υλικό για να στηρίξει τα κενά ορυχεία. Ένα αυξανόμενο πρόβλημα δημόσιας υγείας έδωσε τη ζοφερή λύση.

Τον 18ο αιώνα, οι περισσότεροι Παριζιάνοι θάβονταν σε κοινόχρηστους τάφους στο έδαφος της ενοριακής τους εκκλησίας. Οι τάφοι έμεναν ανοιχτοί μέχρι να γεμίσουν, μια διαδικασία που μπορεί να διαρκούσε μήνες. Τα σώματα θα κατέρρεαν κατά τη διάρκεια πέντε ετών, στη συνέχεια ο τάφος θα άνοιγε ξανά, τα οστά θα εξάγονταν και θα μεταφερόταν σε ένα σπίτι με σαρκοφάγους. Το μεγαλύτερο νεκροταφείο στο Παρίσι ήταν το Κοιμητήριο των Αγίων Αθώων, το οποίο ήταν σε συνεχή χρήση για περισσότερα από 500 χρόνια. Καθώς η πόλη μεγάλωσε, ο υπερπληθυσμός έγινε πρόβλημα και από τα μέσα του 1700, το 1/10 των νεκρών της πόλης θάβονταν εκεί κάθε χρόνο. Τα πτωματικά μιάσματα απειλούσαν να δηλητηριάσουν την ατμόσφαιρα της πόλης. Ήταν κοινή γνώση ότι οι άνθρωποι που ζούσαν και εργάζονταν σε περιοχές κοντά σε νεκροταφεία ή σφαγεία ή σε μεγάλα κέντρα οργανικής ύλης σε αποσύνθεση ήταν πιο πιθανό να είναι άρρωστοι.

Η αυξανόμενη ανησυχία για την υγιεινή συνέπεσε με τη φθίνουσα δύναμη της Καθολικής Εκκλησίας στη Γαλλία. Το 1765, το Κοινοβούλιο του Παρισιού καταδίκασε την ταφή στην εκκλησία σχεδόν για όλους τους πολίτες και διακήρυξε ότι οι ταφές που γίνονταν μετά τον Ιανουάριο έπρεπε πρώτα να γίνουν σε νέα νεκροταφεία έξω από τα όρια της πόλης. Ο καθαρισμός των πόλεων, των χωριών και της υπαίθρου της Γαλλίας ήταν ένα πολιτικό έργο που πλαισιώθηκε ως μια επιστημονική και κοσμική σταυροφορία για την υγεία. Χρειάστηκε μια νέα κρίση για να σφραγιστεί η μοίρα των παρισινών νεκροταφείων.

Την άνοιξη του 1780, οι κάτοικοι της rue de la Lingerie στη δυτική άκρη του Holy Innocents άρχισαν να παραπονιούνται για αναπνευστικά προβλήματα, εμετούς και παραλήρημα. Όταν οι επιθεωρητές ήρθαν να ερευνήσουν, διαπίστωσαν ότι τα αέρια από σώματα σε αποσύνθεση είχαν μολύνει την ατμόσφαιρα. Τον Δεκέμβριο του 1785, οι εργάτες άρχισαν να εκταφεύουν πτώματα από τους Holy Innocents τη νύχτα και να τα μεταφέρουν με λαμπαδηδρομία στο νέο τους μέρος: τις κατακόμβες της πόλης. Ήταν ένας γάμος ευκαιρίας, με τα τεράστια υπόγεια ορυχεία να προσφέρουν μια τοπική (και πιο υγειονομική) λύση αποθήκευσης. Το «Δημοτικό Οστεοφυλάκιο του Παρισιού», όπως ονομάστηκαν επίσημα οι κατακόμβες, καθαγιάστηκε στις 7 Απριλίου 1786.

Καθώς κάποιος μπαίνει στις κατακόμβες διαβάζει την εξής επιγραφή: Σταματήστε - Αυτό είναι το βασίλειο του Θανάτου

Δεν υπάρχουν επιτύμβιες στήλες ή δείκτες για άτομα στις κατακόμβες. Οι Παριζιάνοι από διαφορετικές τάξεις και αιώνες αναπαύονται δίπλα-δίπλα. Οι κατακόμβες είναι ένας χώρος ισότητας. Έχεις τα κόκαλα των ευγενών δίπλα σε έναν φτωχό και δεν μπορείς να διακρίνεις τη διαφορά. Η ισότητα στον θάνατο ήταν από καιρό ένα χριστιανικό μήνυμα, αλλά στον απόηχο της Γαλλικής Επανάστασης, έχει επίσης ηχηρό πολιτικό υπόβαθρο.

Τα οστά από έξι εκατομμύρια σώματα διαμορφώθηκαν σε αψίδες, σήραγγες και τοίχους. Ένας επισκέπτης του 19ου αιώνα θυμάται:

“Τα οστά λυγίζουν σε τόξα και υψώνονται σε στήλες, ένα καλλιτεχνικό χέρι δημιούργησε ένα είδος μωσαϊκού από αυτά τα τελικά απομεινάρια της ανθρωπότητας, του οποίου η τακτοποιημένη κανονικότητα προσθέτει μόνο στη βαθιά σκέψη ότι αυτός ο χώρος εμπνέει. Εδώ, όλες οι διακρίσεις φύλου, πλούτου , κτλ,  έχουν εξαφανιστεί”.

Engraving from 1889 in french magazine le voleur illustre

Οι κατακόμβες του Παρισιού αποτελούν τουριστικό αξιοθέατο από τότε που ο Ναπολέων Βοναπάρτης διέταξε να ανοίξουν στο κοινό το 1809.  Η γαλλική εμμονή με τον τρόμο της γοτθικής μυθοπλασίας και το μακάβριο θα μπορούσε να γίνει αισθητή μέσα στις δροσερές, υπόγειες σπηλιές γεμάτες με ανώνυμα οστά.

Μόνο 1,5 χιλιόμετρο από τα 300 χιλιόμετρα τούνελ που σχηματίζουν τις κατακόμβες του Παρισιού είναι γεμάτα με οστά. Οι υπόλοιπες σήραγγες έχουν χρησιμοποιηθεί για τα πάντα: από την υπόγεια καλλιέργεια μανιταριών έως το σημείο συνάντησης της Γαλλικής Αντίστασης κατά τον Β′ Παγκόσμιο Πόλεμο. Από το 1955, ήταν παράνομη η είσοδος στις κατακόμβες χωρίς άδεια. Ένας ειδικός κλάδος της αστυνομίας του Παρισιού περιπολεί κάτω από τους δρόμους της πόλης. Το 2004, αστυνομικοί αποκάλυψαν έναν παράνομο υπόγειο κινηματογράφο και μπαρ. Ως οριακός χώρος κάτω από τη συνεχώς μεταβαλλόμενη πόλη, ένα μεγάλο μέρος της απήχησης που έχουν οι κατακόμβες του Παρισιού είναι ότι προσφέρουν απομάκρυνση από τη φασαρία της πάνω πόλης˙ από τότε που άνοιξαν στο κοινό, οι άνθρωποι σκέφτηκαν τις κατακόμβες ως χώρο έξω από το χρόνο.

Paris (France). 2015/01/31. Visit to the catacombs. Bones and skulls (Photo by: Andia/Universal Images Group via Getty Images)

Γεγονός είναι πως ο 18ος αιώνας άνοιξε με μια άνευ προηγουμένου αναταραχή: Όλα άλλαξαν, από τα ονόματα των δρόμων μέχρι τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι μετρούσαν τον χρόνο. Η επιτάχυνση της τεχνολογίας κατά τη διάρκεια της Βιομηχανικής Επανάστασης επιτάχυνε τον ρυθμό των αλλαγών. Μόλις πας στο υπόγειο, όλα αυτά λείπουν. Στον 21ο αιώνα, τα κινητά τηλέφωνα δεν έχουν λήψη εκεί κάτω. Το να κατέβεις στις κατακόμβες σημαίνει να ταξιδέψεις στο κέντρο του Παρισιού και πίσω στο χρόνο! Μυστική ζωή προσφέρουν λοιπόν οι κατακόμβες;  

Ίσως έχει δίκιο ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες όταν λέει πως “όλα τα ανθρώπινα πλάσματα έχουν τρεις ζωές: τη δημόσια, την ιδιωτική και τη μυστική”.

ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΤΕ...Ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη: Μαγεία και νοσταλγία στον ΒόσποροΒαρκελώνη, η πόλη με τα χίλια πρόσωπαΗ πόλη της κυρά Φροσύνης με άλλη ματιά