Τα πιο σημαντικά πράγματα δεν είναι πράγματα

13:34 29/5/2017 - Πηγή: Huffington Post Greece

Σήμερα θα σας πάω πολλά χρόνια πίσω, στα εφηβικά μου χρόνια, στην Καβάλα, στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Ήταν Αύγουστος του '85 και εμείς είμασταν παιδιά που πηγαίναμε σχολείο και περνούσαμε ένα ακόμα αργόσυρτο καλοκαίρι μαζί με τους γονείς μας. Κανείς δεν φανταζόταν τι δραματικές σκηνές θα ζούσαμε μια αυγουστιάτικη νύχτα εκείνου του καλοκαιριού. Αλλά έτσι γίνεται πάντα, ξαφνικά και απροειδοποίητα, η ζωή σου δίνει μαθήματα για να βάλεις τα

πράγματα στη σωστή προοπτική.

Ήταν παραμονή του Δεκαπενταύγουστου, όταν άναψε η πρώτη φωτιά έξω από την πόλη, αλλά κανένας δεν ανησύχησε. Ένα χωριό εκκενώθηκε αλλά μετά από κάποιες ώρες η φωτιά τέθηκε υπό έλεγχο. Ένα μέτωπο της φωτιάς, όμως, προχώρησε προς την Καβάλα και ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου η φωτιά άρχισε να κυκλώνει την πόλη από όλες τις πλευρές. Ο κίνδυνος υποτιμήθηκε και η φωτιά πήρε φοβερές διαστάσεις. Είχε έρθει το απόγευμα, ένα μαύρο απόγευμα, ακούγαμε το ραδιόφωνο συνέχεια, ούτε γιορτές ούτε πανηγύρια για τη μέρα, μόνο ανησυχία και φόβος. Η φωτιά δεν είχε αναχαιτισθεί παρά τις μάταιες προσπάθειες των πυροσβεστών, κατοικημένες περιοχές εκκενώνονταν, το πευκοδάσος είχε παραδοθεί στις φλόγες. Είχε σκοτεινιάσει, θυμάμαι, όταν έγινε διακοπή ρεύματος και η πόλη βυθίστηκε στο σκοτάδι. Τότε άρχισε να τρυπώνει μέσα μας ο πανικός. Η φωτιά είχε αναζωπυρωθεί και είχε φτάσει στο δρόμο. Στις 12 το βράδυ η πόλη κηρύχθηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Καμπάνες από τις εκκλησίες χτυπούσαν και σειρήνες ηχούσαν γενικό συναγερμό- είχαν να ακουστούν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο λέγανε με φρίκη οι πιο μεγάλοι. Μέσα σε αυτή την τρέλα οι κάτοικοι άρχισαν πανικόβλητοι να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και να κατεβαίνουν προς τους παραλιακούς χώρους της πόλης για να βρεθούν σε απόσταση ασφαλείας από τη φωτιά που μαινόταν πάνω από την πόλη.

Εμείς, όλο το βράδυ, ανεβαίναμε στην ταράτσα της πολυκατοικίας μας μαζί με τους άλλους ενοίκους. Η εικόνα ήταν εφιαλτική, οι φλόγες άρχιζαν να κατηφορίζουν προς τα σπίτια, κρότοι ακούγονταν από τα κουκουνάρια που σκάγανε, πυροσβεστικά και αστυνομικά οχήματα διέσχιζαν, τρέχοντας, την πόλη, μια πόλη που ερήμωνε σιγά-σιγά. Στις 3 τα ξημερώματα η φωτιά έφτασε στην κεντρική οδό πάνω από το σπίτι μας και τότε αποφασίστηκε να εκκενώσουμε την περιοχή και να εγκαταλείψουμε το σπίτι μας. Η μητέρα μου, με ψυχραιμία, θυμάμαι, μας ψιθύρισε «Πάρτε κάτι μαζί σας και σε πέντε λεπτά πρέπει να φύγουμε». Κοίταξα τον πατέρα μου. Εκείνος αφοσιωμένος πότιζε με λάστιχο το δρόμο γιατί καύτρες στροβιλίζονταν στον αέρα και στάχτες έπεφταν από τον ουρανό σαν βροχή. «Τι να πάρω μαζί μου;», πανικοβλήθηκα. Tο πρώτο δευτερόλεπτο σκέφτηκα μια κούκλα μου αγαπημένη, αλλά μετά ντράπηκα. Η μητέρα μου κρατούσε στα χέρια της τα διαβατήρια και τα βιβλιάρια καταθέσεων της τράπεζας και τίποτα άλλο. Με χέρια άδεια θα φεύγαμε. Θα αφήναμε πίσω μας όλα τα υπάρχοντά μας, όλα τα αποκτήματα που με τόσο κόπο είχαν μαζέψει οι γονείς μας.

Τώρα που θυμήθηκα αυτή την παραλίγο τραγική ιστορία-η φωτιά τελικά περιορίστηκε και τα σπίτια μας δεν καήκανε, τα χαράματα, πυροσβεστικά αεροπλάνα άρχισαν να ρίχνουν νερό στις εστίες φωτιάς περιορίζοντάς τις-αναλογίζομαι, ότι και σήμερα, αν συνέβαινε το ίδιο και έπιανε το σπίτι μου φωτιά, πάλι με άδεια χέρια θα έφευγα. Ατάραχοι, θα κρατάγαμε με τον άνδρα μου στα χέρια μας, το χέρι της κόρης και του γιου μας, γιατί τι πιο πολύτιμο από τα μέλη της οικογενείας μας. Πόσο πραγματικά χρειαζόμαστε όλα τα υλικά αγαθά που συγκεντρώνουμε; Παπούτσια, ρούχα, τσάντες, πίνακες, σερβίτσια, υπολογιστές, αυτοκίνητα. Απλά συνηθίζουμε να εξαρτιόμαστε από αυτά και να νομίζουμε ότι μας είναι απαραίτητα.

Τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μας δεν είναι τα υλικά αγαθά όσο ακριβά κι είναι. Είναι αυτά τα πράγματα που δεν μπορούμε να τα αντικαταστήσουμε, η αγάπη, η υγεία, η φιλία, ο χρόνος που χάνεται. Στο τέλος της ζωής μας θα μετρηθούμε για το πώς ζήσαμε, τι πράγματα κάναμε, τι μνήμες και αναμνήσεις δημιουργήσαμε από τα υπέροχα χρόνια που ζήσαμε, τι ικανότητες και δεξιότητες αποκτήσαμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Όλα αυτά, καμιά φωτιά δεν μπορεί να μας τα πάρει.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.