Τέσσερις μέρες στην ορεινή Κορινθία

07:23 17/2/2016 - Πηγή: Huffington Post Greece

Το Σαββατοκύριακο πριν το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (κάτι θα πήρες είδηση, αν με παρακολουθείς στα social :) ) με βρήκε στην Ορεινή Κορινθία. Ή μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, το σαββατοκύριακο συν δυο ακόμη ημέρες. Τετραήμερο δηλαδή!

Ξυλόκαστρο

Η εκδρομή αυτή ξεκίνησε με αρχικό προορισμό το Ξυλόκαστρο και με μια ανάγκη για σύντομη και κοντινή απόδραση. Και πράγματι, το πρώτο βράδυ είχε άρωμα από αυτό, το γνώριμο πια μέρος, να απολαμβάνω την ηρεμία της εποχής!

Εάν βιώνεις κάθε μέρα κίνηση, κόρνες και φωνές, θα με νιώσεις! Το επόμενο πρωί, αποφασίστηκε βόλτα στα Τρίκαλα Κορινθίας. Αλλά, για τα τρία Τρίκαλα (τα Άνω, τα Μεσαία και τα Κάτω), σου έχω μιλήσει σε προηγούμενο post. Για αυτό που δεν σου έχω μιλήσει όμως είναι για το φανταστικό ξενώνα- κορμόσπιτο που μείναμε. Είναι από αυτά που απλά θέλεις να κάθεσαι μέσα, να απολαμβάνεις κρασί κοντά στο τζάκι και να παίζεις επιτραπέζια. Νωρίτερα, ξεναγηθήκαμε στον ξενώνα. Αλογάκια, κότες και ένας κόκορας Μαγαδασκάρης να περιφέρεται περήφανος! Και ναι, σωστά υποθέτεις, το πρωινό της επόμενης ημέρας είχε και φρέσκα αυγά.

Στα Τρίκαλα Κορινθίας

Είχε όμως και καφέ. Σκέψου τώρα σκηνικό. Έξω να κάνει κρύο και εσύ να βρίσκεσαι σε ζεστό ξύλινο ξενώνα ΚΑΙ να ξυπνάς από τη μυρωδιά καφέ. Αυτά, εγώ τα αποκαλώ αξία ανεκτίμητη.

Μετά το πρωινό οδεύσαμε προς τη Λίμνη Δόξα, στο Δήμο Φενεού, που σε καθηλώνει με την ομορφιά της. Γαλήνια και απόκοσμη! Για ακόμη μια φορά, θα σου πω ότι αυτά τα έχω γράψει σε παλαιότερο post, συνεπώς δεν θα σε κουράσω με τα ίδια. Θα σου δείξω μόνο δυο-τρεις νέες φωτογραφίες, αφού πρώτα σε παρασύρω σε μια γευστική στάση.

Καρυές

Ο ιδιοκτήτης του ξενώνα μας στα Τρίκαλα, ο κύριος Γιάννης, μας συμβούλευσε να σταματήσουμε στην Ασημίνα για φρεσκότατους λουκουμάδες. Το καφέ της Ασημίνας ήταν στο δρόμο μας, προς Φενεό, στο χωριουδάκι Καρυές. Ναι, δε, χρειάζεται να ρωτήσεις. Εννοείται τους δοκιμάσαμε. Και ναι, ήταν από τους καλύτερους που έχω δοκιμάσει ποτέ. Η κυρία Ασημίνα τους έφτιαχνε εκείνη τη στιγμή, φρεσκότατοι και ποιοτικοί. Οπότε, βγάλε στυλό και σημείωσέ το!

Στης Ασημίνας, Καρυές

Λίμνη Δόξα

Μετά από αρκετή ώρα και με μικρό εκνευρισμό, καθώς οι ταμπέλες, ε, δεν είναι και οι πιο κατατοπιστικές, φτάσαμε στη Λίμνη Δόξα. Ακολουθούν και οι δυο-τρεις φωτογραφίες που σου ανέφερα πιο πάνω.

Καστανιές

Αγοράσαμε, που λες, και τα τοπικά προϊόντα μας, μέλι και βότανα, και κρατώντας έναν χάρτη στο χέρι, αποφασίσαμε να πάμε προς Στυμφαλία. Γενικώς, δεν είχαμε κάποιο συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό μας, ήμασταν περισσότερο της φιλοσοφίας «οδηγούμε προς μια κατεύθυνση και όπου μας αρέσει σταματάμε». Συναντήσαμε, λοιπόν, το χωριό Καστανιές, ίσως το μικρότερο χωριό που έχω δει ποτέ, αφού δεν είχε καν πλατεία. Μια δυο ταβέρνες όλες κι όλες. Είχε, όμως, έναν φανταστικό και άκρως ατμοσφαιρικό ξενώνα. Πραγματικά, δεν ήθελες να βγεις από εκεί. Δωμάτια με τζάκι, ένα «ζεστό» σαλόνι, πρωινό σπιτικό και κάτσε να σου πω και το καλύτερο. Το δείπνο. Οι ιδιοκτήτες μαγειρεύουν δυο πιάτα μόνο, αλλά τι πιάτα. Ίσως το καλύτερο μοσχαράκι με πατάτες στη γάστρα που έχω δοκιμάσει ποτέ και ένα πεντανόστιμο ριζότο με άγρια μανιτάρια, που οι ίδιοι είχαν μαζέψει. Α! Και σε κερνούν τσάι του βουνού.

Στυμφαλία- Κεφαλάρι (και η επιστροφή)

Εκεί, λοιπόν, περάσαμε την ημέρα μας, το βράδυ μας και το επόμενο πρωί. Μεσημεράκι της επόμενης, είπαμε να συνεχίσουμε την βόλτα μας και συνεχίσαμε προς Στυμφαλία. Για να είμαι ειλικρινής, φτάνοντας εκεί, ήθελα να δω τη μυθική λίμνη Στυμφαλίας, που αποτελεί σπάνιο υδροβιοτοπο, αλλά όπως με ενημέρωσε το Μουσείο Περιβάλλοντος Στυμφαλίας, η πρόσβαση δεν ήταν δυνατή. Πλησίασα έως εκεί που μπορούσα και το τοπίο ήταν κάπως, πως να το πω, κινηματογραφικό, μελαγχολικό! Εάν έχεις χρόνο, αξίζει να κάνεις μια στάση στο Μουσείο, για να δεις την έκθεση που ξεκινά από τους άθλους του Ηρακλή και φτάνει ως το σήμερα.

Με τον χάρτη στο χέρι συνεχίσαμε στο χωριό Κεφαλάρι. Ένα μικρό χωριουδάκι, που κρατά τον αυθεντικό του χαρακτήρα. Ξεχωρίζει ο πλάτανος στην πλατεία, ενώ θα δεις και τον ξενώνα του χωριού, που κάποτε ήταν αρχοντικό. Αφού φάγαμε σε ένα από τα οικογενειακά ταβερνάκια, πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Οδηγήσαμε προς Κιάτο, με τελικό προορισμό το Ξυλόκαστρο. Μείναμε εκεί ένα βράδυ και την επόμενη επιστρέψαμε Αθήνα.

Ξυλόκαστρο με ήλιο!

Η ώρα που δύει ο ήλιος, η καλύτερη!

Εάν έχεις περισσότερο χρόνο ή εάν θέλεις να δεις και κάτι ακόμη, (γιατί η αλήθεια είναι ότι τα μέρη που σου ανέφερα, μπορείς να τα δεις και πιο σύντομα, εμείς απλώς επιλέξαμε να κάνουμε στάσεις για διανυκτέρευση), να πας στην Ευρωστίνη, ένα από τα ομορφότερα χωριά, όπως με ενημέρωσαν πρόσφατα.

Η παραπάνω απόδραση ήταν σύντομη. Παράλληλα, όμως, ήταν πολύ όμορφη, καθώς μέσα σε λίγες ώρες, αφήσαμε πίσω τη βαβούρα της πόλης και βρεθήκαμε στη φύση και σε γραφικούς καταπράσινους τόπους. Είναι αυτό που λέμε, αδειάζει το μυαλό. Πραγματικά. Γεμίζεις μπαταρίες!

Η ορεινή Κορινθία, λοιπόν, είναι μια καλή επιλογή για σένα που θέλεις να ξεφύγεις λίγο από την μεγαλούπολη, σε κοντινό μέρος. Σου προτείνω χωρίς αμφιβολία την εκδρομή αυτή και αν θελήσεις πληροφορίες/ προτάσεις σχετικά με διαμονή/φαγητό, μη διστάσεις να επικοινωνήσεις μαζί μου!

Φύγαμε για ορεινή Κορινθία;

Δείτε περισσότερα στη σελίδα του mylandingrunway.com

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.