Θάνος +Ξανθή = Love for Ever

13:00 17/1/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Κατεβαίνω από το σπίτι φορώντας πυτζάμες και τεράστιο παλτό, σκούφους γάντια και όλα τα σχετικά. Πάω στο σούπερ μάρκετ για 1-2 ψώνια. Μη μου πεις ότι δεν το έχεις κάνει; Όλοι το κάνουν. Είμαι στο ταμείο και σκάω από τη ζέστη αλλά φυσικά δεν ανοίγω το φερμουάρ γιατί θα γίνω ρεζίλι. Κι εκεί που περιμένω, ως άλλη Εσκιμώα, τους βλέπω.
Είναι κι αυτοί ντυμένοι ζεστά. Με παλτό και κασκόλ αυτός, με παλτό με γουνάκι και καπέλο αυτή. Αυτός κάθεται σε ένα πεζούλι πίσω από τα ταμεία κι αυτή πίσω από την πόρτα περιμένοντας τον

να σηκωθεί και να φύγουν. Κρατάνε ο καθένας από μια σακούλα. Τα λεπτά περνάνε κι αυτός δεν σηκώνεται. Είναι κουρασμένος. Τον πονάει το πόδι. Μοιάζουν σαστισμένοι. Αφήνω τα πράγματα στο ταμείο και τον πλησιάζω.

-Κύριε, μήπως χρειάζεστε βοήθεια;
Με κοιτά απορημένος.
-Τι θέλει το κοριτσάκι; Ρωτάει εκείνη, χαμογελώντας.
-Μήπως χρειάζεστε βοήθεια; Μπορώ να κάνω κάτι για σας;
-Πως μπορείς να βοηθήσεις κορίτσι μου; λέει ευγενικά
-Σας είδα που σταθήκατε. Μένετε μακριά, θέλετε να καλέσω κάποιον; Να σας βοηθήσω να πάτε σπίτι;
-Μπορείς να με βοηθήσεις να περάσω απέναντι, στην Όλγας;
-Ναι φυσικά, μόνο θα περιμένετε να πάρω τα ψώνια μου.
-Τι ήθελε τελικά το κοριτσάκι; Ρωτά εκείνη
-Να μας βοηθήσει!

Παίρνω κι εγώ τη σακουλίτσα μου και ξεκινάμε. Φοράει γυαλιά κι έχει μπαστούνι. Μου ζητά να πάω από την αριστερή πλευρά. Η γυναίκα του περπατά πιο μπροστά. Στην έξοδο μου χαμογελάει γλυκά και κοιτά τον άνδρα της.

-Ξανθή, θα σε χωρίσω. Βρήκα καλή παρέα.
-Α μη λέτε τέτοια στη γυναίκα σας, θα σας μαλώσω, του λέω και γελάμε.
Είναι λεπτός άνδρας, αλλά νιώθω ότι τα πόδια του δεν τον βαστάνε. Ειδικά το αριστερό. Συνεχώς με ρωτά αν έχω δουλειά, και μήπως με βγάλανε από το δρόμο μου. Συνεχώς τον καθησυχάζω -χωρίς να μην αγχώνομαι , μην τυχόν και πέσει και δεν μπορώ να τον κρατήσω.

Η διαδρομή μας κράτησε σχεδόν 20 λεπτά. Κάναμε 2 στάσεις, για να ξεκουραστεί. Είπαμε αρκετά, σαν να ήμασταν φίλοι χρόνια. Ο κύριος Θάνος, ετών 96 και η κυρία Ξανθή ετών 92. Τους είπα το όνομα μου και βάλθηκαν να βρούνε όποιον Αμανατίδη ξέρανε. Δυστυχώς είμαστε πολλοί, τους είπα.

-Έχεις καμία σχέση με Κατερίνη;
-Από εκεί είμαι!
-Εκεί πήγα σχολείο, λέει η κυρία Ξανθή
-Εκεί γνωριστήκαμε, λέει ο κύριος Θάνος

Το 1932 γνωρίστηκαν οι φίλοι μου και είναι ακόμα μαζί. Και πειράζει ο ένας τον άλλο σαν να είναι έφηβοι. Η κυρία Ξανθή τον μαλώνει: που ήθελε να βγει ενώ δεν μπορεί, που ψώνισε πολλά πράγματα, που πήρε θάρρος.
-Βρε πόσο μικρός είναι ο κόσμος!
Πιάνουμε γενεαλογικά δέντρα και γειτονιές και σιγά-σιγά περπατάμε. Φτάνοντας στο φανάρι ο κύριος Θάνος μου εκμυστηρεύεται ότι η κυρία Ξανθή φορά ακουστικό αλλά σήμερα δεν το έβαλε.
-Συνεννόηση μπουζούκι κυρία Αμανατίδου, μου λέει και γελάει.
Γελάω κι εγώ.
-Γιατί βγήκατε κύριε Θάνο;
-Βγήκα γιατί είχα να πληρώσω κάτι λογαριασμούς κι αυτόν τον ΕΝΦΙΑ.
-Τον ρημάδι.
-Ναι αλλά πιο πολύ γιατί ήθελα να βγω έξω αλλά το πόδι μου δεν με βαστάει.
Το χέρι μου τον κρατά σφιχτά. Σε λίγο φτάνουμε.
-Ο θεός σε έστειλε, μου λέει .
-Η τύχη, του λέω
-Όχι, όχι, ο θεός, παρεμβαίνει η κυρία Ξανθή, η τύχη είναι που είσαι καλό κορίτσι.

Είχα καιρό να ακούσω ότι είμαι καλό κορίτσι. Είχα καιρό να γνωρίσω ένα τόσο καλό ζευγάρι. Ζευγάρι που γελάει. Θα ήθελα να τους πάω για καφέ και να μου πούνε πράγματα για τη ζωή, τον έρωτα και την τύχη. Σίγουρα περάσανε πολλά στην κοινή τους ζωή, σίγουρα είχανε κι αυτοί τα σκαμπανεβάσματα τους, σίγουρα έχουν κάνει χιλιάδες καυγάδες. Όμως είναι σπουδαίο για ένα ζευγάρι να γελά. Ακόμα και στα 90φεύγα. Ειδικά στα 90φεύγα.

Χαιρετηθήκαμε. Τους αγκάλιασα κι επέστρεψα. Μου πήρε μόλις 1 λεπτό. Σκέφτηκα ότι ο χρόνος είναι τελικά σχετικός: μια διαδρομή λίγων μέτρων μπορεί να διαρκέσει περισσότερο και σε λίγα μέτρα χωράνε πολλές εμπειρίες. Εξαρτάται με ποιον περπατάς παρέα.