Θυμάσαι αλήθεια τις πρώτες σου φορές;

15:14 6/4/2017 - Πηγή: Huffington Post Greece

Όλες! Αυτές που έζησες μια μοναδική φορά και που θα ήθελες να υπάρχει τρόπος να τις ζήσεις ξανά. Καλές ή κακές. Απλά γιατί είναι μοναδικές. Θυμήσου. Την πρώτη φορά που πήγες διακοπές μόνος. Το πρώτο μεγάλο ταξίδι. Το πρώτο πτυχίο. Την πρώτη ερωτική απογοήτευση.Τον πρώτο έρωτα. Το πρώτο ραντεβού. Το πρώτο φιλί. Τον πρώτο τσακωμό. Τον πρώτο σου αληθινό φίλο. Θυμήσου.

Πολλές οι πρώτες φορές. Πολλές. Και όσο μεγαλώνεις λιγοστεύουν. Λιγοστεύουν και χάνεται η μαγεία του αγνώστου. Χάνεται και ο ενθουσιασμός της πρώτης εμπειρίας. Φεύγουν. Μέχρι να γίνεις για πρώτη φορά γονιός (και δεύτερη και

τρίτη και όσες). Και τότε ανακαλύπτεις πως υπάρχουν κι άλλες πρώτες φορές. Εκείνες που ζεις μέσα από τα μάτια των παιδιών σου. Το πρώτο τους κλάμα. Το πρώτο τους χαμόγελο. Η πρώτη στερεά τροφή. Οι πρώτες τους λέξεις. Τα πρώτα τους βήματα. Η πρώτη τούμπα. Η πρώτη παιδική αγάπη. Η πρώτη μέρα στο σχολείο. Η πρώτη τους δασκάλα. Η πρώτη σχολική γιορτή. Η πρώτη επιτυχία. Η πρώτη αποτυχία. Οι πρώτες τους διακοπές. Η πρώτη φορά που έκαναν ποδήλατο. Κι άλλες κι άλλες κι άλλες.

Μέχρι που φτάνει η ώρα, εσύ κι αυτό, το παιδί σου, το πλάσμα σου, να μοιραστείτε μαζί κάποιες λίγες, ελάχιστες ίσως, πρώτες φορές. Να τις ζήσετε παράλληλα πια και όχι ετεροχρονισμένα. Nα βιώσετε την ίδια ακριβώς εμπειρία την ίδια ακριβώς στιγμή κι έπειτα να την συζητήσετε επί ίσοις όροις, χωρίς καυχήματα ή συμβουλές εμπειρίας.

Μια τέτοια φορά έζησα πρόσφατα. Δυο τέτοιες φορές έζησε το (πιο τυχερό) στεφάνι μου. Την ευκαιρία μας έδωσε το σχολείο του μεγάλου. Εκδρομή στο Bansko της Βουλγαρίας. Οδικώς. 10 ώρες. Με πούλμαν. Ο τόπος. Ο τρόπος. Η διάρκεια. Το μέσο. Πρώτη φορά όλα για όλους μας. Πολύωρο ταξίδι, με πούλμαν (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ονομάζεται έτσι αυτό το μέσο) στην Βουλγαρία.

Συγκρίνοντας τις αντιδράσεις μας σε αυτή την κοινή πρώτη μας φορά ομολογώ πως γκρίνιαξα περισσότερο και από τα δυο παιδιά, κουράστηκα περισσότερο, το απόλαυσα όμως εξίσου (να με προβληματίζει λες που γκρινιάζω με κάτι που τελικά απολαμβάνω;). Χάρηκα, γέλασα, διασκέδασα. Θα ήθελα όσο εκείνα, αλλά τελικά πιστεύω λίγο λιγότερο από εκείνα, καθώς η ενέργεια και ο αυθορμητισμός των παιδιών είναι στοιχεία ανεξάντλητα, σε αντίθεση με αυτά των ενηλίκων.

Αλλά ναι, θα το έκανα πάλι. Και το στεφάνι μου, που γκρίνιαξε λιγότερο κι από τους 3 μας, που χάρηκε, γέλασε και διασκέδασε όσο και οι 3 μας, θα το έκανα σίγουρα κι εκείνο ξανά. Χιονοδρομικό. Σκι. 15 ώρες μάθημα. Μπλε πίστα. 7 χιλιόμετρα κατάβαση. Για τα αγόρια μου όλα για πρώτη φορά.

Δεν μπορώ να περιγράψω εξ ονόματός τους αυτή τους την πρώτη φορά. Η λάμψη των ματιών τους όμως, τα ζωγραφισμένα τους χαμόγελα, η ακούραστη προσπάθεια τους, μου έδωσε απερίγραπτη χαρά και περηφάνια. Τους καμάρωσα. Τους χάρηκα. Τους ζήλεψα. Ένιωσα μεγάλη περηφάνια. Που το δοκίμασαν. Που δεν δίστασαν. Που δεν έκαναν πίσω. Που το κατάφεραν. Κυρίως όμως που το έκαναν μαζί.

Νέα Γενιά Ζηρίδη, Μαριάννα, Βάσω, Αρμονία Ζεν, Γιάννη, Γιώργο, ευχαριστούμε (για πολλά, αλλά επί του παρόντος γι' αυτό). Το εμπνευστήκατε, το προσπαθήσατε, το οργανώσατε. Το δοκιμάσατε κι εσείς μαζί με όλους, δίνοντας στα παιδιά το ιδανικό παράδειγμα, το καλύτερο μάθημα: 'Οποιος διδάσκει, μπορεί να διδαχθεί. Γιατί η μάθηση δεν έχει τίτλους, όρια και ηλικία. Κυρίως όμως ευχαριστούμε που μας δώσατε αυτή την ευκαιρία. Την ευκαιρία μιας σπάνιας πρώτης φοράς. Αυτής που μοιραστήκαμε με τα παιδιά μας.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.