Τι καθίσταται πιο σημαντικό ακόμη και από την διαγραφή του ελληνικού χρέους...

15:00 6/11/2017 - Πηγή: Huffington Post Greece

Αν γυρίσουμε τη πολιτική μας σκέψη πίσω στο χρόνο, κατά τον περασμένο Νοέμβριο, θα θυμηθούμε πως κορυφαία είδηση, και δικαίως, αποτέλεσε η ιστορική επίσκεψη του Προέδρου Ομπάμα, στην Αθήνα... Επιθυμούσε διακαώς να εκφωνήσει την επίσημη ομιλία του στην Πνύκα, με φόντο το παγκόσμιο λίκνο του ανθρωπίνου πολιτισμού, αρχαιοελληνικής έμπνευσης και δημιουργίας, δηλαδή την Ακρόπολη... Οι υπεύθυνοι ασφαλείας του Αμερικανού προέδρου, τελικά απεφάνθησαν, πως ο απερχόμενος

τότε Πλανητάρχης, θα ήταν σώφρον να μιλήσει σε ένα κλειστό και συνεπώς καλύτερα ελεγχόμενο χώρο, όπερ και εγένετο...

Ως ευγενής από φύση και όχι από θέση, εκτιμήθηκε ο απερχόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ Μπάρακ Ομπάμα, στο απόηχο της έλευσης του στην Πρωτεύουσα της χώρας, κατά γενική ομολογία.

Ας μην σταθούμε στην «φουστανέλα» και το «ούζο» που ξεστόμισε κατά την διάρκεια της αριστοτεχνικά στημένης ομιλίας του στο Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος»... Από όλα όσα ευχάριστα ειπώθηκαν, δια στόματος του τότε ακόμη εν ενεργεία Πλανητάρχη κάνοντας (στιγμιαίως) ευτυχισμένα εκατομμύρια ελληνικά ώτα, παραθέτουμε χαρακτηριστικά τα εξής: «Το ανώτατο και πιο πολύτιμο πολιτειακό αξίωμα, δεν είναι ούτε του Προέδρου μιας χώρας, ούτε του Πρωθυπουργού αυτής... Παρά είναι ο ίδιος ο πολίτης και όσα εκφράζει η ιδιότητά του», είπε ο Αμερικανός Πρόεδρος... Ίσως αυτό το μήνυμα να είναι σημαντικότερο, ακόμη και από την ολική διαγραφή του Ελληνικού χρέους, θα ισχυριζόμουν μεταξύ «σοβαρού και αστείου...»

Μήνυμα μεστό, με ...χιλιάδες όμως «κωφούς» αποδέκτες, σε αρκετούς κρίσιμους τομείς, που δομούν, λειτουργούν και εν τέλει προσχηματικά υπηρετούν ένα κράτος... Από τον κατώτερο υπάλληλο σε μια δημόσια υπηρεσία, που συμπεριφέρεται στον πολίτη (δηλαδή στον εργοδότη του), ωσάν να του κάνει χάρη, μέχρι τους πολιτειακούς εκπρόσωπους, που πολλές φορές ιστορικά έχουν κριθεί ως κατώτεροι των περιστάσεων.

Ασφαλώς, δεν θα αφήσουμε «έξω από το κάδρο», τους αρκετούς -πολιτικά στείρους, Κοινοβουλευτικούς «Πατέρες», που ακόμη και τον... περιπτερά στην γειτονιά τους, τον επιλέγουν με κριτήριο την πιθανή του ψήφο, ενώ απροκάλυπτα καπηλεύονται τον πόνο και την οδύνη, παραβρισκόμενοι (συστηματικά), σε κηδείες και διάφορα άτυχα συμβάντα, επιτελώντας με θρασύτητα σε πολλές περιπτώσεις ρόλο «Μεγάλου Αδελφού»...

Πράγματι, ο κύριος στόχος όλων ανεξαιρέτως των πολιτειακών και λοιπών θεσμών, θα έπρεπε να είναι οι υπηρεσίες εκείνες, που συμβάλουν στην όποια εξυπηρέτηση και αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και του «τελευταίου» πολίτη και μάλιστα χωρίς διακρίσεις- πολιτικών αποχρώσεων...
Αντ' αυτού, ένα σημαντικό τμήμα του σχεδιασμού και του προβλέψιμου «τακτικισμού» του Συστήματος και των εκπροσώπων του, επιχειρεί αποδεδειγμένα, ποικιλοτρόπως να διασφαλίσει την αέναη εξαπάτηση και την ομηρεία των πολιτών (και μόνο...) Ποιοι άραγε τελικά, είναι αυτοί που «κατά βάθος» δεν θέλουνε να βγούμε, από τον «φαύλο κύκλο» της ανακύκλωσης χρέους;