Τι μας διδάσκει ο Ελευθέριος Πετρούνιας;

12:47 25/8/2016 - Πηγή: Huffington Post Greece

Το χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι
Το ντουφέκι είναι η συνέχεια του χεριού τους
Το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους...
Γιάννης Ρίτσος

Παρακαλώ σημειώστε ότι όσα θα πω παρακάτω ισχύουν για όλους τους Έλληνες Ολυμπιονίκες, των φετινών και προηγούμενων Ολυμπιακών Αγώνων. Διάλεξα τον Ελευθέριο Πετρούνια σαν ένα παράδειγμα για να αναπτύξω τις θέσεις μου, για δύο λόγους· πρώτον, οι Ολυμπιακοί του Ρίο είναι πολύ πρόσφατοι στη μνήμη

μας, και δεύτερον, γιατί μοιραζόμαστε το ίδιο όνομα.

Ένα μήνα πριν, δε γνώριζα ποιος είναι ο Ελευθέριος Πετρούνιας. Για πρώτη φορά άκουσα γι'αυτόν όταν, παρακολουθώντας στο Τορόντο τους Ολυμπιακούς του Ρίο στην τηλεόρασή μου, είδα αυτό το 22χρονο παιδί να τον πιάνει ο προπονητής του από τη μέση και να τον σηκώνει σχεδόν τρία μέτρα ψηλά, για να πιαστεί από δύο κρίκους. Τo τι επακολούθησε τα επόμενα δύο λεπτά, μπορείτε να παρακολουθήσετε, αν δεν το είδατε, στο YouTube.

Με πολλή συντομία, ο Ελευθέριος συμπλήρωσε μια ρουτίνα ασκήσεων η οποία άφησε κατάπληκτους τις χιλιάδες που τον παρακολουθούσαν στο γήπεδο και τα εκατομμύρια των τηλεθεατών ανά το παγκόσμιο. Έμεινα και εγώ άφωνος από την τελειότητα, αλλά και το ήθος, αυτού του αθλητή από την Ελλάδα. Σκέφτηκα ότι εάν ήταν στο γήπεδο ο Isaac Newton, θα έπρεπε να ξανασκεφτεί τη θεωρία της βαρύτητας που είχε ανακαλύψει εκατοντάδες χρόνια πριν. Ο Ελευθέριος του έδειξε ότι η γη δε μπορούσε να τον τραβήξει κάτω με τη βαρύτητα, ακόμα και αν αιωρούνταν σαν σταυρός, ή πόζαρε παράλληλα με το έδαφος, κρατημένος από τους δύο αυτούς κρίκους. Ο Ελευθέριος φαινόταν να πετάει σε ένα σημείο της γης όπου η βαρύτητα δεν υπήρχε. Πριν αρχίσει τη ρουτίνα του, ο Ελευθέριος έκανε το σταυρό του και δήλωσε μετά ότι ζήτησε τη βοήθεια της Παναγίας, επιβεβαιώνοντας ότι είναι ένας αληθινός Έλληνας. Όταν στριφογύρισε σα σβούρα και κάθησε στο έδαφος, ακόμα και οι σημαντικοί αντίπαλοι του, του έδωσαν συγχαρητήρια, πριν καν βγει η σχεδόν τέλεια βαθμολογία του. Στις δηλώσεις του μετά τη νίκη, μου έκανε εντύπωση το σλόγκαν που χρησημοποιούσε όλον αυτό τον καιρό, που ήταν «Πάμε Ελλάδα» και «Ναι ρε φίλε, ναι ρε Ελλάδα».

Όταν ήμουν μικρός, ο πατέρας μου, μου μιλούσε για τον θρύλο του Εμίλ Ζάτοπεκ, ενός Τσεχοσλοβακου που κέρδισε τα 5,000, 10,000 μέτρα και τον μαραθώνιο στην Ολυμπιάδα του Ελσίνκι (1952). Τώρα, εγώ μιλώ στα παιδιά μου και τα εγγόνια μου για το δικό μας παιδί, τον Ελευθέριο Πετρούνια.

Όπως γνωρίζουμε, οι επιτυχίες μιας χώρας στους Ολυμπιακούς, συσχετίζεται στενά με την πολιτιστική και οικονομική κατάσταση μιας χώρας. Για παράδειγμα, η Κίνα, που είχε αλματώδη πρόοδο στην οικονομία μετα το άνοιγμα του πολιτεύματός της τα τελευταία 30 χρόνια, κέρδισε αυτόν τον αριθμό μεταλλίων στους προηγούμενους Ολυμπιακούς {1984 (32), 1988 (28), 1992 (54), 1996 (50), 2000 (58), 2004 (63), 2008 (100), 2012 (88), 2016 (70)}. Πολλοί πιστεύουν ότι αυτούς τους τελευταίους Ολυμπιακούς τους κέρδισε η Αμερική. Στο Ρίο, η Αμερική κέρδισε 46 χρυσά και 121 συνολικά μετάλλια. Εάν όμως αναγάγουμε όλα αυτά τα μετάλλια σε πληθυσμό 10 εκατομυρίων, η Αμερική κέρδισε 1.4 χρυσά και 3.7 συνολικά μετάλλια, που είναι τα μισά από αυτά που κέρδισε η Ελλάδα (4 χρυσά και 6 συνολικά). Με αυτούς του υπολογισμούς, φαίνεται ότι η Ελλάδα είναι από τις κορυφαίες μικρές χώρες που κέρδισαν μετάλλια σ'αυτούς τους Ολυμπιακούς.

Είχε αναφερθεί προηγουμένως από άλλους ότι η Ελλάδα πρέπει να ονομάζεται «Ελλαδιστάν» λόγω της τρεχουσας οικονομικής και κοινωνικής της κατάντιας. Έψαξα στους πίνακες μεταλλίων να δω που πραγματικά κατατάσσεται η Ελλάδα, σε σύγκριση με χώρες που τελειώνουν σε «-σταν». Το Καζακστάν κέρδισε 3 χρυσά, αλλά έχει σχεδόν διπλάσιο πληθυσμό από την Ελλάδα και είναι μια προηγμένη χώρα, στην οποία κατοικούν παραπάνω από 60% Ρώσοι. Το Ουσμπεκιστάν κέρδισε 4 χρυσά με πληθυσμό τρεις φορες από αυτόν της Ελλάδας. Το Ταζικιστάν κέρδισε 1 χρυσό με πληθυσμό παρόμοιο με της Ελλάδας. Το Αφγανιστάν με πληθυσμό τρεις φορές από αυτό της Ελλάδας, το Κυρκιστάν με πληθυσμό παρόμοιο της Ελλάδας, το Πακιστάν με πληθυσμό είκοσι φορές τον πληθυσμό της Ελλάδας και το Τουρκμενιστάν με παρόμοιο πληθυσμό της Ελλάδας δεν κέρδισαν ούτε ένα μετάλλιο. Διερωτώμαι λοιπόν σε ποιες κατηγορίες χωρών θα μπορούσε να καταταγεί η Ελλάδα, με βάση τις επιδόσεις της στον αθλητισμό και τους Ολυμπιακούς.

Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Η Ελλάδα ανήκει στην ομάδα των οικονομικά και πολιτιστικά προηγμένων κρατών, εάν τα αποτελέσματα αναχθούν σε αριθμό πληθυσμού. Άλλοι, είχαν βρει προηγουμένως ότι οι απανταχού Έλληνες επιστήμονες παράγουν πολύ περισσότερες εργασίες επιρροής από την αναλογία πληθυσμού τους στον κόσμο. Θα μπορούσαμε λοιπον να φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα, που έχει δώσει τα φώτα της σε πολιτισμό και επιστήμες τους παλιούς καιρούς, εξακολουθεί να βρίσκεται, από απόψεως ανθρωπίνου δυναμικού, ανάμεσα στις καλύτερες και πιο αναγνωρισμένες χώρες του κόσμου.

Οι επιτυχίες της Ελλάδας στο Ρίο οφείλονται κατά κύριο λόγο στις συστηματικές και πολύχρονες προσπάθειες των Ελλήνων αθλητών, αλλά όχι μόνο. Ας σημειώσουμε εδώ ότι για την επιτυχία των αθλητών μας, σημαντικός παράγοντας είναι και οι προπονητές τους (τους οποίους τίμησε και ο Ελευθέριος Πετρούνιας στις δηλώσεις του αμέσως μετά τη νίκη), αλλά και η βοήθεια που προσφέρει το ελληνικό κράτος και οι φορολογούμενοι, με τα γυμναστήρια, μισθούς προπονητών και άλλων βοηθητικών παραγόντων, ταξίδια κλπ, ούτως ώστε οι αθλητές μας να μη μειονεκτούν σε συγκριση με τους αντιπάλους τους. Παρά τις σημαντικές δυσκολίες που διατρέχει το ελληνικό κράτος αυτή τη στιγμή, οι επενδύσεις του στον αθλητισμό, στην παιδεία (που εξακολουθεί να είναι δωρεάν σε όλα τα επίπεδα), την υγεία και σε άλλους καίριους τομείς, μπορεί να έχουν μειωθεί αλλά δεν έχουν αποκοπεί.

Τι θα μπορούσε να μας διδάξει η νίκη του Ελευθέριου Πετρούνια και των άλλων Ολυμπιονικών στο Ρίο και σε προηγούμενους αγώνες; Πρώτον και σημαντικότερο είναι ότι απέδειξε πώς πολλοί νέοι σαν κι αυτόν με μεγάλα όνειρα, μπορούν να τα επιτύχουν με σκληρή δουλειά,υπομονή, επιμονή και ήθος, μέσα στην Ελλάδα. Ναι, μεγάλα όνειρα μπορούν να εκπληρωθούν στη μικρή μας πατρίδα. Ο κ. Φώτης Θεοδωρόπουλος, σχολιάζοντας το προηγούμενο άρθρο μου στην Huffington Post, ανέφερε την άγονη τακτική που χρησιμοποιείται σήμερα στην Ελλάδα, να λέμε στα μικρά παιδιά πόσο δύσκολο είναι να επιβιώσουν και να επιτύχουν σε μια χώρα όπως είναι η Ελλάδα.

Πιστεύω ότι η νίκη του Ελευθέριου και των άλλων στο Ρίο, επιτρέπει πλέον να λέμε στα παιδιά μας ότι μπορούν να επιτύχουν στην πατρίδα τους, αν το προσπαθήσουν, διότι η πατρίδα μας δεν είναι τόσο διαλυμένη όπως μερικοί θέλουν να την κάνουν. Προτείνω ότι σε δύσκολες περιπτώσεις, όπου το ηθικό των νέων πέφτει, ο καλύτερος τρόπος να το ανεβάσουμε, είναι να δείξουμε το βίντεο του Ελευθέριου Πετρούνια στο Ρίο, για να δουν ξανά το ελληνικό μεγαλείο και να ενισχύσουν την αισιοδοξία τους. Οι επιδόσεις στο Ρίο δείχνουν ότι η Ελλάδα, όχι μόνο δεν είναι διαλυμένη τριτοκοσμική χώρα, αλλά εξακολουθεί να δείχνει το δρόμο στους καρχαρίες, σε συγκεκριμένους τομείς. Όταν ήμουν μικρός, ο πατέρας μου, μου μιλούσε για τον θρύλο του Εμίλ Ζάτοπεκ, ενός Τσεχοσλοβακου που κέρδισε τα 5,000, 10,000 μέτρα και τον μαραθώνιο στην Ολυμπιάδα του Ελσίνκι (1952). Τώρα, εγώ μιλώ στα παιδιά μου και τα εγγόνια μου για το δικό μας παιδί, τον Ελευθέριο Πετρούνια.

Κλείνω ευχόμενος οι επιτυχίες του Ελευθέριου Πετρούνια και των άλλων Ολυμπιονικών μας να βοηθήσουν ώστε να ανεβεί το ηθικό των νέων Ελλήνων για ένα αισιόδοξο μέλλον.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.