Το γιοφύρι της χ- Άρτας βάφτηκε ξανά με το αίμα της συζύγου μας

17:26 24/6/2016 - Πηγή: Huffington Post Greece

Τα γιοφύρια η στήριξη τους και ο ρόλος των γυναικών ως δομικά υλικά. Η θυσία των γυναικών αποτελεί διαχρονικά το καλύτερο ανδρικό δομικό υλικό στήριξης στα πεφτογιοφύρια. Όταν τα πράγματα πάνε να στραβώσουν εξαιτίας των μαστόρων που ξέχασαν τι, πως και γιατί το χτίζουν. Μερικές φορές όμως ακόμα και τέτοιες θυσίες δεν είναι ικανές να σταματήσουν τη φθορά και την κατάρρευση.

Ποτέ δε μπορώ να δικαιολογήσω αλλά ούτε και να κατανοήσω ότι η θρησκεία μου θεωρεί πως η θυσία είναι του Αβραάμ, άσχετα αν την κοφτερή λάμα στην κοιλιά του θα «την έτρωγε» ο Ισαάκ από τον πατέρα του. Μα δε θα έπρεπε

να λέγεται και να διδάσκεται ως «Η Θυσία του Ισαάκ»; Φαίνεται πως δυτικό -ψυχαναλυτικά δε μπορεί να εξηγηθεί καλύτερα.

Τη διαφορά σύμφωνα με τη δομική παράδοση μπορεί και την κάνουν αυτοί που αποκαλούμε πάντα αθώοι και άμαχοι! Άλλωστε δεν αποτελεί σχήμα οξύμωρο πως όλες οι μάχες γίνονται για να σωθούν οι απανταχού αθώοι παιδικοί και άμαχοι πόθοι μας. Εικόνες, παρουσίες, οράματα ακόμα και ξωτικών με μορφή γυναικόπαιδων. Γυναικόπαιδων που ακόμα και στα ανδρικά όνειρα μας κρατούσαν λάβαρα σπαθιά και σημαίες της εξέγερσης.

Βαρώντας την αλύπητα της φώναξε εκεί κάτω που ήταν ξαπλωμένη και γεμάτη στα αίματα: «Για σένα τα κάνω μωρή δεν το καταλαβαίνεις αυτό; Για σένα τα κάνω...για το καλό σου»

Η διαφορά δε δημιουργείται από ένα πιο ανθεκτικό κράμα σιδήρου ή από πιο γιομάτη water proof μπαρούτι πίσω από το μολύβι γραψίματος ή από μια πιο λεπτή τρύπα στην κλεψύδρα που κάνει το φονικό όπλο μας να καταπίνει άμμο και δευτερόλεπτα πιο λαίμαργα. Τίποτα δεν κάνει τις κάνες μας πιο διαμπερώς φονικές από την αποδεδειγμένη αθωότητα που απονέμουμε απλόχειλα και απλόχερα.

Είναι η παιδική και γυναικεία αθωότητα που κάνει πράγματι τη διαφορά μπλεγμένη-πλεγμένη μέσα στις τρίχες στο μουστάκι και το μούσι των απανταχού μαχητών ή είναι η συνειδησιακή προβολή του καθημερινού macho πολεμιστή που προβάλλει την γυναικοπαιδική αθωότητα σαν εξισορροπητική δικαιολογία; Ένα «ατράνταχτο» άλλοθι απέναντι στην δεδομένη και καθημερινή βιαιοπραγία μας.

Μην ξεχνάμε πως αντίστροφα και απέναντι στους σαρωτικούς βίαιους ανέμους που χτυπάνε τα πανιά του σκάφους μας τοποθετούμε κάτω και μέσα στην ίδια μας την υπόσταση, κάτω από το ίδιο μας το σκαρί, ανάλογο αντίβαρο. Είναι η δεδομένη γυναικοπαιδική προβολή που μας εξισορροπεί δικαιολογητικά και μας νομιμοποιεί να πολεμούμε πάντα για ένα ιερό σκοπό.

Το άλλοθι των μαχητών του κοινοβουλίου της άκαπνης καπνοδόχου της θρησκείας που ψάχνει νέους λόφους σταύρωσης αφού μπαζώσαμε τον Γολγοθά για να θεμελιώσουμε ένα μπακάλικο που ονομάσαμε αρχικά σουπερμάρκετ και σήμερα αποκαλούμε μπουτίκ ενώ στην ουσία η άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος μας γράφει χονδροειδώς. Ψιλικά !

Ο διΗπειρωτικός πύραυλος της παράδοσης που περιγράφει την σύγχρονη πάντα Θυσία της Γυναίκας του πρωτομάστορα στο παντοτινό γιοφύρι της Άρτας και της Χάρτας μας προσφέρει και προφέρει την αλήθεια:

Εικοσιοχτωμάστοροι κι άλλοι τόσοι μαθητάδες
γιοφύρι εθεμέλιωναν στης Μάγχης το ποτάμι.
Χρόνους το χτίζανε, σε ένα βράδυ εγκρεμιζόταν.
Μοιρολογούν οι μάστοροι και κλαιν οι προφεσόροι:
«Αλοίμονο στούς κόπους μας, κρίμα στις δούλεψές μας,
δεκαετίες χτίζουμε και ένα βράδυ πάει, γκρεμιέται.»
Πουλάκι εδιάβη κι έκατσε αντίκρυ στό ποτάμι,
δεν εκελάηδε σαν πουλί, μηδέ σαν χηλιδόνι,
παρά εκελάηδε κι έλεγε ανθρωπινή λαλίτσα:
«Αν δε στοιχειώσετε άνθρωπο, γιοφύρι δε στεριώνει,
και μη στοιχειώσετε ορφανό, μη ξένο, μη διαβάτη,
παρά του πρωτομάστορα την όμορφη γυναίκα,
που έρχεται αργά τ' αποταχύ και πάρωρα το γιόμα.»

Η θυσία των γυναικών σε παρόμοιες στιγμές παραμένει σαν ενα τεράστιο ιστορικό γεγονός που όμως είναι ανώνυμο. Οι Σουλιώτισες είχαν όνομα και επώνυμο η καθεμιά από αυτές. Όλες είχαν ονόματα! Όμως στην ιστορία μας καταγράφηκαν σαν οι θρυλικές ανώνυμες Σουλιώτισσες. Ακόμα και αυτές που δυναμιτίστηκαν στο Κούγκι δεν φέρουν κάποιο όνομα συγκεκριμένο στο όποιο μαρμάρινο μαυσωλείο μας. Γίνονται μνεία ως γυναικόπαιδα. Ηρωας της υπόθεσης και επώνυμος και εδώ; Ο ρασοφόρος μοναχός Σαμουήλ που άναψε το φυτίλι. Αντιθέτως όλες τις αρματωμένες μαχήτριες θυμόμαστε καθαρά με τα ονόματα τους. Μπουμπουλίνα, Μαντώ Μαυρογένους.

Η Jo Cox εξακολουθεί να είναι ένα πολιτικό σύμβολο μιας εποχής που τελειώνει. Δεν θα μνημονεύεται στην ιστορία -που αποτελεί ανδρικό λογοτεχνικό προνόμιο - σαν το μικρό πετραδάκι που άλλαξε την ροή του ρεύματος αλλά σαν η τολμηρή γυναίκα που πέθανε για τα πιστεύω της. Σε ανάμνηση της θυσίας της.

Άραγε πώς θα διεδραματίζονταν η εξιστόρηση, η πλοκή της Θυσίας και το ίδιο το όνομα του μονόπρακτου με επιπτώσεις που απομνημονεύσαμε ως «Θυσία του Αβραάμ» αν ο συγγραφέας ήταν γυναίκα;

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.