Το κράτος που μισούσε τους νεκρούς του

12:13 13/1/2018 - Πηγή: Huffington Post Greece

Προ ημερών επαναπατρίστηκαν από την Κύπρο, μετά την ταυτοποίησή τους με τη μέθοδο DNA, οι σωροί των πεσόντων της ελληνικής ακταιωρού «Φαέθων» που σκοτώθηκαν τον Αύγουστο του 1964 από τουρκικά πυρά. Η απίστευτη κρατική αδιαφορία για πάνω από μισόν αιώνα δύσκολα κρύβεται πίσω από την συγγνώμη που (επιτέλους) ακούστηκε από τα χείλη Έλληνα υπουργού Άμυνας.

Ασέβεια στους νεκρούς

Βεβαίως δεν είναι η μόνη τέτοια περίπτωση

αφού τα ίδια ζήσαμε με τους αγνοούμενους που είχαν πέσει για τον ελληνισμό στην Μεγαλόνησο δέκα χρόνια αργότερα, στην διάρκεια του Αττίλα. Ομοίως, για τους 6.000 άταφους ή άγνωστους νεκρούς του 1940 εντός αλβανικού εδάφους, δεν ήταν μόνο των Τιράνων η ευθύνη. Πόσες δεκαετίες συνομιλιών θα χρειαστούν για την επίτευξη και την εφαρμογή μιας συμφωνίας γι’ αυτό που πέτυχε ευχερώς η Ιταλία πριν μισόν αιώνα; Επίσης μπορούμε να θυμηθούμε τα ακόμη παλαιότερα αίσχη, για παράδειγμα αυτά της Μικρασιατικής Καταστροφής που αποκαλύφθηκαν πρόσφατα από τον ιστορικό Βλάση Αγτζίδη: τότε που τόννοι από οστά των θυμάτων πωλήθηκαν από τις κεμαλικές αρχές σε Γάλλους επιχειρηματίες για τη λίπανση των γαλλικών χωραφιών ή για …βιομηχανική χρήση!«Θα μεταφερθούν με βρετανικά πλοία και θα αναχωρήσουν ελεύθερα από τα ελληνικά λιμάνια με την έγκριση της κυβέρνησης του Μιχαλακόπουλου, παρ’ όλες τις σφοδρές διαμαρτυρίες των προσφύγων»!

Εχθρότητα για τη Μνήμη

Δυστυχώς δεν είναι μόνον οι νεκροί και οι σωροί των Ελλήνων που αγνοούνται επιδεικτικά από το κράτος μας, είναι και η ίδια η μνήμη τους. Είναι γνωστό ότι μέχρι το 1994 δεν είχε αναγνωριστεί η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και μάλλον δεν θα είχε γίνει ποτέ αν δεν αφιέρωνε σ’ αυτήν πολύχρονες προσπάθειες ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης. Από τότε και επί χρόνια γινόντουσαν συστηματικές προσπάθειες υπονόμευσης της επετείου (19 Μαΐου), ενώ όχι μόνο δεν προωθήθηκε διεθνώς αλλά και αποτράπηκε δυο φορές η αναγνώρισή της από την Αρμενία με παρέμβαση της Αθήνας, πριν την τελική της ευόδωση! Η δε Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας του Μικρασιατικού Ελληνισμού μπορεί να καθιερώθηκε – κι αυτή μόλις το 1998 - για τις 14 Σεπτεμβρίου αλλά σήκωσε θύελλα διαμαρτυριών και αμφισβητήσεων, ενώ η μνήμη της περνάει πάντοτε πολύ …διακριτικά, σε βαθμό εξαφάνισης.

Κι αν ακόμη δεχθεί κανείς την τουρκοφοβία ως δικαιολογία για τούτη τη στάση, πώς εξηγείται η ίδια απώλεια μνήμης για την περίοδο της Κατοχής; Είναι σχεδόν απίστευτο ότι σε μια χώρα που υπέφερε ίσως όσο καμμία άλλη από τους ναζί, που έχει καταγεγραμμένα 102 Ολοκαυτώματα χωριών και πόλεων, με τόσα δεινά από την τριπλή Κατοχή, δεν υπάρχει ούτε ένα σχετικό Μουσείο! Μα τόσο φτηνή είναι η ζωή του Έλληνα, τόσο ανυπεράσπιστη, τόσο ανάξια μνείας;!

Αλλά και η ακαδημαϊκή κοινότητα, κι εκείνη ανεύρετη. Είναι αδιανόητο μα αληθές: στο σύνολο των Πανεπιστημίων της πατρίδας μας δεν υπάρχει παρά μόνον ένα (αριθμός: 1) διδακτορικό με θέμα την Εθνική Αντίσταση επί Κατοχής! Αναρωτιέμαι πραγματικά τι ακριβώς εξυπηρετεί η πλημμυρίδα των διδακτορικών στις ιστορικές σπουδές όταν αφήνει εντελώς έξω από τα ενδιαφέροντά της την πιο ηρωική περίοδο του ελληνικού λαού των τελευταίων 100 ετών. Ειδικά όταν μιλάμε για ένα θέμα απολύτως συμβατό με την «αριστερή» ιδεολογία που σαρώνει τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα… Δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για να καταλάβει κανείς τι γίνεται με τις προηγούμενες περιόδους της νεότερης ιστορίας μας και γιατί ακόμα αγνοούμε τους ηθικούς αυτουργούς στη δολοφονία του Καποδίστρια, το παρασκήνιο της έξωσης του Όθωνα, τον δολοφόνο του Σχινά κτλ κτλ. Πέρυσι σε δημόσια ερώτησή μου σε ιστορικό του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης, γιατί δεν υπάρχει σε τόσα ελληνικά Τμήματα Ιστορίας μία επιστημονική έδρα για την Επανάσταση του 1821 ή γιατί σχετικά με την Φιλική Εταιρεία η μία και μοναδική (!) διατριβή έχει εκπονηθεί στις ΗΠΑ, έλαβα την απάντηση πως «ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα και ουδείς μπορεί να επιβάλει την επιλογή των διδακτορικών» κτλ. Μάλιστα. Η πολιτεία που (σας) πληρώνει δεν το μπορεί, μπορούν όμως οι διεθνείς τάσεις της καλοδεχούμενης εθνομηδενιστικής μόδας.

Το ελληνικό έθνος οδηγείται μεθοδικά προς μία απώλεια συλλογικής μνήμης και αυτοσεβασμού, όχι όμως από κάποιο μοιραίο Αλτσχάιμερ. Οι ιθύνοντες αυτού του κρατικού μορφώματος που καταχρηστικώς φέρει το ενδοξότερο όνομα της ανθρωπότητας όχι μόνο περιφρονούν τον Έλληνα, πριν και (πόσο μάλλον) μετά τον θάνατό του, αλλά και συσκοτίζουν το παρελθόν του προσβάλλοντας τη μνήμη του συστηματικά. Κάπως έτσι καταλήγω στο γνωστό υπό του Ροΐδη λεχθέν, ότι «έκαστος τόπος έχει την πληγήν του: Η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τους Έλληνας».Μόνο που θα συμπλήρωνα και τη λέξη «κυβερνήτας».