Το μη χείρον, βέλτιστον

18:01 13/1/2016 - Πηγή: Huffington Post Greece

Για αρκετούς μήνες, η Νέα Δημοκρατία είχε ξεχάσει τον αντιπολιτευτικό της ρόλο, έχοντας επιδοθεί στην εμφύλιά της διαμάχη για την ηγεσία. Το τέλος της πολιτικής της ανυπαρξίας προσδοκάται να δώσει ο νεοεκλεχθείς πρόεδρος της, Κυριάκος Μητσοτάκης, με το φιλελεύθερο μεταρρυθμιστικό προφίλ του.

Ο γόνος της κυβερνητικής δυναστείας κέρδισε την εμπιστοσύνη ακόμα και του συντηρητικού εκλογικού σώματος με προοπτικές όχι μόνο προέδρου του κόμματος αλλά και αυριανού πρωθυπουργού, καθώς

θεωρείται ο πλέον κατάλληλος να αντιπαρατεθεί στον Αλέξη Τσίπρα που παρά τη μνημονιακή πολιτική του, διατηρεί την πρωτοκαθεδρία.

Τα ζητήματα που θα κληθεί ο νέος αρχηγός να επιλύσει είναι περισσότερο εσωτερικά παρά διακομματικά. Αν λέγεται για την Αριστερά πως το μεγαλύτερό της πρόβλημα είναι η συσπείρωση των μελών της, σίγουρα θα μπορούσε να διατυπωθεί κάτι αντίστοιχο και για την ΝΔ. Και αυτό γιατί τα τελευταία χρόνια είχε απομονωθεί στις αποκλειστικά δεξιές καταβολές της, έχοντας αφήσει τον σημαντικό χώρο του κέντρου, έρμαιο στην αναποφασιστικότητα μεγάλου μέρους του πληθυσμού.

Εκτός αυτού, ο νέος μεταρρυθμιστής πρόεδρος θα πρέπει να συμβιβασθεί με την ιδέα της έκπτωτης αίγλης του κόμματός του και να προσπαθήσει να αναστήσει πριν από την εικόνα αυτού, την ιδεολογία του.

Αυτή είναι και η μεγάλη πρόκληση της ΝΔ. Να συνειδητοποιήσει τη θέση της στον πολιτικό άξονα, αντικατοπτρίζοντας μία προοδευτική κεντροδεξιά παράταξη που θα απέχει μακρά από τα οράματα των νοσταλγών της επταετίας ή αυτά των αμετανόητων συντηρητικών.

Αν κάπου θα πρέπει να εστιάσει η ΝΔ αυτή τη φορά, είναι το νεαρό ανθρώπινο δυναμικό της Ελλάδας και τις ανάγκες του. Θέτοντας μακροπρόθεσμους στόχους και όχι φανφαρώδεις βραχυπρόθεσμες λύσεις που θα κρύβουν τα προβλήματα της χώρας κάτω από το χαλί ή θα τονίζουν την κυβερνητική ανικανότητα του Αλέξη Τσίπρα.

Γιατί όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν «το μη χείρον, βέλτιστον» ως επιλογή;

Σε μία κλίμακα δεινών, θα ξεκινούσαμε από δύο υποψηφίους που «ισοψηφούν» στην τελευταία θέση, καθώς φαινομενικά είναι διαφορετικοί, αλλά ουσιαστικά δεν έχουν καμία απόκλιση. Πρόκειται για τον Άδωνι Γεωργιάδη και τον Απόστολο Τζιτζικώστα. Ο πρώτος αποτελεί ένα από τα άτομα που είναι επικίνδυνα για την πολιτική ζωή της χώρας και πρέπει να εξοστρακισθούν, καθ' ότι είναι εμφανώς συντηρητικός και πολιτικά απολίτιστος. Ο δεύτερος, νεώτερος και νυν περιφερειάρχης της Κεντρικής Μακεδονίας, θεωρείτο ελπιδοφόρος από μεγάλο μέρος του πληθυσμού και δη της Θεσσαλονίκης η οποία και του έδωσε την σημερινή του εξουσία. Αντίθετα ωστόσο με το αναμενόμενο που θέλει τον Άδωνι πασιφανή θιασώτη του συντηρητισμού, ο Απόστολος Τζιτζικώστας εκπροσωπεί επάξια τον τίτλο του κεκαλυμμένου συντηρητικού που στην πράξη είναι μακράν χειρότερο. Αναλογιζόμενοι μάλιστα πως ο Απόστολος Τζιτζικώστας είναι εξωκοινοβουλευτικός, η αντιπροσώπευσή του μέσα στα έδρανα της Βουλής θα έπρεπε να γίνει από έτερο βουλευτή, ορισμένο ως αντιπρόεδρο (βλ. εσωκομματική κούρσα Βορίδη), γεγονός που μόνο δυσμενέστερα αποτελέσματα θα είχε.

Στη δεύτερη θέση έρχεται ο πρεσβευτής της παραδοσιακής δεξιάς, Ευάγγελος Μεϊμαράκης που με την αστική του ευγένεια κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να αποστρέψει όλους τους ψηφοφόρους της ΝΔ από αυτή, εκφυλίζοντας την θέση που του είχε δοθεί γι'αυτό το μικρό χρονικό διάστημα. Εφαρμόζοντας πρακτικές που θεωρούνται αν όχι οπισθοδρομικές, σίγουρα στάσιμες, έχασε την ισορροπία μεταξύ της δοκιμασμένης συνταγής του φιλολαϊκού ηγέτη και της βλαχιάς.

Φτάνοντας στο νικητή των εσωκομματικών εκλογών και με εργαλείο την μέθοδο του αποκλεισμού, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποτέλεσε την πιο ορθολογική επιλογή για πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας. Αντίθετα με την προγραμματική ασάφεια του Μεϊμαράκη, ο Μητσοτάκης παρουσίασε έναν σαφή προσανατολισμό και μελλοντικό πλαίσιο δράσης του κόμματος ξεφεύγοντας από τις λαϊκίστικες πρακτικές, προσδίδοντας στη ΝΔ μία ευοίωνη και οργανωμένη προοπτική.

Έχοντας λάβει την πλειψοηφία της εμπιστοσύνης του εκλογικού σώματος της ΝΔ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μένει να αποδείξει έμπρακτα πως η υπεροχή του οφείλεται στην ηγετική και μεταρρυθμιστική του δεινότητα και όχι στον ευνοϊκό μηχανισμό της οικογενειοκρατίας.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.