Το θέατρο στα χρόνια της χολέρας

12:14 28/11/2021 - Πηγή: Huffington Post Greece

Η είδηση έφτασε με το τηλέφωνο μαύρα μεσάνυχτα  

Ε: Κοιμάστε; Εδώ το θέατρο χάνεται κι εσείς κοιμάστε; Τόση αναισθησία;     

A: Και τι θες να κάνουμε; Για νέο μας το λες; Από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας, το θέατρο πάει κι έρχεται. Μόνο όταν εκταμιεύεται το παραδάκι του ΥΠΠΟ ανασταίνεται προσωρινά.        

E;

Ναι, αλλά τώρα τα πράγματα είναι σοβαρά.

A: Γιατί το καλοκαίρι ήταν λιγότερο;  Άσε μας στην ησυχία μας χριστιανέ μου και βλέπαμε ωραίο όνειρο.                                                                               

E: Όταν ξυπνήσετε, ελάτε να με βρείτε. Κάποιοι σαν και λόγου σας ευθύνονται για το χάλι του…  Οι δείκτες πιάσανε ταβάνι. Η αυλαία πέφτει …                                                                                                            

A: Ποιοι  δείκτες;                                                                                                   

Ε: Όχι της νοημοσύνης σας. Οι δείκτες νοσηρότητας ηλίθιοι! Χιλιάδες οι αιτούντες κλίνη στα Επείγοντα του ΥΠΠΟ. Πολλοί οι διασωληνωμένοι με την καρέκλα τους, πολλοί οι φορείς της ανο-η-σίας και απροσδιόριστος ο αριθμός των αρνητών της ενσυναίσθησης και του καθήκοντος απέναντι στους συναδέλφους και το μεγάλο κοινό.                 

Α:  Αυτό είναι το θέατρο. Από πάντα.

Ε: Τώρα είναι αλλιώς.  Πάμε από το ένα κακό στο άλλο. Χάθηκε η χαρά. Χάθηκε η ελπίδα πως εκεί που πάω θα περάσω καλά. Πως θα με προσέξουν. Πως δεν θα φοβάμαι την πανούκλα. Δεν θα κοιτάζω τον διπλανό μου όταν βήξει, δεν θα φοράω μάσκα ούτε θα κρατάω τον  ιατρικό φάκελο μου στο στόμα. Έτσι ήταν το θέατρο; 

Α: Μπόρα είναι θα περάσει.

Ε. Η προηγούμενη γιατί δεν πέρασε; Ή τα ξεχάσατε;

Α: Δεν τα ξεχάσαμε, αλλά…

Ε: Αλλά τι;  Εσείς οι ίδιοι χαλούσατε τον κόσμο για τις συνθήκες. Εσείς οι ίδιοι μιλούσατε για τρομοκρατία, παρενόχληση, μαύρη εργασία. Τι έγιναν όλα αυτά; Διορθώθηκε κάτι  ή ξεχάστηκαν και όσοι την πλήρωσαν την πλήρωσαν; Πού πήγε το #MeToo Greece; Το ΣΕΗ πότε θα σταματήσει τις φούρλες και θα ασχοληθεί με το εξίσου σοβαρό θέμα της έκθεσης σε σοβαρό κίνδυνο κοινού και ηθοποιών από τους αρνητές; Εκτός και αν θεωρείται πως είναι αμελητέο να νοσεί ένας στη σκηνή και να το κρύβει ή να αρνείται να εμβολιαστεί. Γιατί δεν ασχολείται με αυτό; Δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητες του Πειθαρχικού η παραπομπή κάποιου ηλίθιου για αντιεπαγγελματική συμπεριφορά; Ρωτάω για να ξέρω.

Α: Υπερβολική ευαισθησία. Θα δεις πως το Θέατρο, ειδικά εδώ, έχει μια μοναδική ικανότητα να επιβιώνει. Ξαναγεννιέται από τις στάχτες. Καινούριοι άνθρωποι, φρέσκες ιδέες. Είναι νομοτελειακό πως όταν κλείνει ένας κύκλος ανοίγει κάποιος άλλος.

Ε: Και δω ποιος κύκλος έκλεισε; Και τα πρόσωπα; Δείξτε μου τα φρέσκα πρόσωπα της ελληνικής σκηνής που να διαθέτουν ήθος, κατάρτιση, ταλέντο, γνώσεις. Ποιοι είναι οι νέοι που φέρνουν την ανανέωση ; Το θέατρο στην Ελλάδα είναι σε κώμα και κρατιέται  στη ζωή μόνο με την Κρατική αντιβίωση. Η πανδημία θα το τελειώσει. Εκτός και αν σας αρέσει να σέρνεται επ’ αόριστο μέχρι να κακοφορμίσει.

Α: Είσαι μικροαστός μέχρι το κόκκαλο! Αρνείσαι τη διαφορετικότητα, απαγορεύεις την ελευθερία της έκφρασης  που ρητά και κατηγορηματικά ορίζει  το Σύνταγμα. Πάσχεις από μικροβιοφοβία, διακατέχεσαι από ανίατη εσωστρέφεια, απεχθάνεσαι τους νέους, νοιάζεσαι μόνο για την πάρτη σου. Με μια λέξη :  Πάλιωσες! Πας για απόσυρση! 

Ε: Ώστε έτσι; Πάλιωσα! Μάλιστα! Εδώ βρίσκεται η ρίζα του προβλήματος. Είμαι ρυπογόνος. Μολύνω τη θεατρική σκηνή αρνούμενος να δεχτώ την απαίτηση του άλλου να συμπεριφερθεί όπως γουστάρει στο όνομα της ελευθερίας του Ατόμου. Είμαι κλισέ, συντηρητικός , μικροαστός όταν βλέπω τους καλικάντζαρους του παρασκηνίου,- στραβομούρηδες, στραβοχέρηδες και στραβόστομους, άλλοι νάνοι κι άλλοι ψηλοί, - αλλά όλοι ευλύγιστοι,-  να έχουν ανέβει στις κορφές της θεατρικής στέγης και να ξηλώνουν τα κεραμίδια κάνοντας σαματά. Χωρίς τσίπα. Και οι χθεσινοί τιμητές που παρέσυραν στο βυθό όχι μόνο τα σκουπίδια  σήμερα να ξεσαλώνουν με τη σημαία της αντίστασης και της ανυπακοής.

Α: Θες δηλαδή να μας πεις,- μας ξύπνησες νυχτιάτικα,-  πως δεν θα ξαναπάς στο θέατρο;  Και ποιός νοιάζεται;

Ε:Όχι ηλίθιοι! Σας ξύπνησα για να σας πω πως παραστάσεις που πάνω τους επένδυσαν όνειρα, χρήματα, κόπο, αγωνία και άλλα πολλά, κατέβηκαν μπροστά στην άρνηση κάποιων να κάνουν το αυτονόητο. Να προστατευθούν και να προστατέψουν.

Α: Α, εσύ δεν παίζεσαι. Είσαι για τα σίδερα! Να φέρεις παπά να σε διαβάσει!