Το βάρος της μετά - #metoo εποχής

09:53 8/3/2018 - Πηγή: Huffington Post Greece

Αυτή η Παγκόσμια Ημέρα για τη Γυναίκα δεν είναι όπως οι άλλες.

Όχι επειδή έχουν αλλάξει τα πραγματικά ζητήματα που μας απασχολούν.

Ακόμα η ανεργία των γυναικών καλπάζει, ακόμα οι γυναίκες σε θέσεις ευθύνης είναι ελάχιστες και το μισθολογικό χάσμα μεγάλο, ακόμα δεν έχει εξαλειφθεί η σεξουαλική παρενόχληση, η σωματική και η σεξουαλική βία κατά των γυναικών, ακόμα δεν έχει αλλάξει σημαντικά η εκπροσώπησή μας σε ανδροκρατούμενα επαγγέλματα, ενώ η κατανομή των εργασιών στο σπίτι και την οικογένεια μας τοποθετεί -εμάς τουλάχιστον, ως χώρα- στην τελευταία θέση του ευρωπαϊκού Δείκτη για

την Ισότητα των Φύλων.

Αυτή η Παγκόσμια Ημέρα για τη Γυναίκα είναι διαφορετική γιατί κουβαλάει το βάρος της συζήτησης που έχει επιτέλους ανοίξει για όλα τα παραπάνω.

Τους 15 μήνες που μας πέρασαν, ο δυτικός κόσμος βρέθηκε απέναντι σε ένα μπαράζ αδιανόητων αποφάσεων και συμπεριφορών κατά την ισότητας από τον Ντόναλντ Τραμπ, το οποίο λειτούργησε σαν τη σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι: όξυνε το επίπεδο της ευαισθητοποίησης εκείνων που είχαν ήδη μια -έστω, βιωματική- ευαισθησία και προκάλεσε ισχυρές αντιδράσεις από εκατομμύρια ανθρώπους που πνίγηκαν από τη σοβαρότητα της κατάστασης, τόσο που δεν μπορούσαν παρά να φωνάξουν.

Τους 15 μήνες που μας πέρασαν ένας τεράστιος αριθμός γυναικών και αντρών διαδήλωσαν μαζικά για την ισότητα και χρησιμοποίησαν τα social media για να μιλήσουν δημόσια για τη σεξουαλική παρενόχληση στη δουλειά -και όχι μόνο.

Τους 15 μήνες που μας πέρασαν η κουβέντα πέρασε, διεθνώς, από το buzzword των τελευταίων χρόνων, την ατομική ενδυνάμωση των γυναικών, στη -λιγότερο σέξι- αλλαγή του πλαισίου που τις περιβάλλει.

Τους 15 μήνες που μας πέρασαν κάθε πτυχή της καθημερινότητας που σχετίζεται με την ισότητα μπήκε κάτω από ένα μεγεθυντικό φακό φτιαγμένο από τη διαφάνεια που επιβάλλουν τα social media και από την αυστηρότητα μιας μερίδας της κοινωνίας που δε θεωρεί την πολιτική ορθότητα καταπίεση αλλά ελευθερία για όλους.

Και στην Ελλάδα; Στην Ελλάδα αντιμετωπίζουμε το φακό ως Μεγάλο Αδελφό και όχι ως καταλύτη αλλαγής και γιορτάζουμε τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα λίγο-πολύ όπως όλες τις άλλες: με λουλούδια, ευχές και ευφυολογήματα επιπέδου «αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο».

Τις υπόλοιπες μέρες έγκριτοι δημοσιογράφοι επισημαίνουν ότι σοβαρή δουλειά δεν μπορεί να γίνει από πολλές γυναίκες μαζί, αν δεν έχουν έναν άντρα-βοσκό να τις βάλει σε τάξη, πολιτικοί εξανίστανται με σεξιστικά σχόλια στο ραδιόφωνο και τα social media ή αποδίδουν το δημογραφικό πρόβλημα στην έλλειψη επιθετικότητας των Ελλήνων αντρών, τα ευρήματα περί σεξουαλικής παρενόχλησης χαρακτηρίζονται ως «πιπεράτα» και τα υψηλά ποσοστά της αποδίδονται στο πόσο εμφανίσιμες είναι ορισμένες γυναίκες, οι συζητήσεις περί ισότητας καταλήγουν (όχι χωρίς κάποια κατάπληξη) στο ότι «και οι γυναίκες μπορούν να είναι καλές σε ηγετικές θέσεις», νηπιαγωγοί βάζουν τα αγοράκια να παίζουν χωριστά από τα κοριτσάκια στα διαλείμματα, καθηγητές τεχνολογίας διατυμπανίζουν ότι δε θεωρούν τα κορίτσια εξίσου καλά στα μαθηματικά, κανένας ελληνικός οργανισμός ή υπηρεσία δεν ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του ΟΗΕ για υποβολή στοιχείων γύρω από τις επιπτώσεις των πολιτικών λιτότητας στις γυναίκες, κι εμείς εξακολουθούμε να γελάμε -τρανταχτά ή αμήχανα-με σεξιστικά αστεία, αρκούμαστε στο ότι -προσωπικά- τα έχουμε καταφέρει, ενώ στο 50% μας δε γνωρίζουμε καν τι είναι «αυτό το #metoo».

Μέχρι πριν από δύο χρόνια, όλα αυτά μπορεί να ακούγονταν ασήμαντα ή και αναπόφευκτα και όποιος τα έφερνε στο προσκήνιο σίγουρα θα θεωρούνταν υπερβολικός.

Μέχρι πριν από δύο χρόνια είχαμε ακόμα την πολυτέλεια να δικαιολογούμε την οπισθοδρομικότητα και το συντηρητισμό μας ως χαρακτηριστικά της «βαλκανικής» ή της «μεσογειακής» ή της «ανατολίτικης» ιδιοσυγκρασίας μας.

Τώρα δεν έχουμε πια αυτή την πολυτέλεια.

Τώρα ο ΟΗΕ έχει στα χέρια του εισηγήσεις οργανισμών και επιστημόνων και από την ΠΓΔΜ και από το Λίβανο και από την Τουρκία.

Τώρα δεν κρίνεται πια μόνο ο σεξισμός, η οπισθοδρομικότητα και ο συντηρητισμός μας, κρίνεται και η ικανότητά μας να συναισθανόμαστε σε ποια εποχή ζούμε, να αναλαμβάνουμε το βάρος των αλλαγών, να συντονιζόμαστε με τα βήματα που κάνει ο κόσμος προς τα μπρος και να μην κλείνουμε τα μάτια με δικαιολογίες όταν κάτω από το μεγεθυντικό φακό αποκαλύπτεται ο πιο κακός εαυτός μας.

Τώρα ζούμε στη μετά-#metoo εποχή. Και ίσα που προλαβαίνουμε να μάθουμε αυτό τι ακριβώς σημαίνει.