Τρεις γυναίκες για το Μαξίμου

10:39 3/10/2017 - Πηγή: Huffington Post Greece

Από την σύσταση του ελληνικού κράτους (1830) όλοι οι διατελέσαντες Πρωθυπουργοί ήταν γένους αρσενικού. Η μοναδική εξαίρεση ήταν όταν η πρώην Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, Βασιλική Θάνου, ανέλαβε την πρωθυπουργία για να οδηγήσει την χώρα σε εκλογές στο μεσοδιάστημα από την παραίτηση της κυβέρνησης Τσίπρα μέχρι την ανάδειξη της νέας Βουλής. Καμία γυναίκα πολιτικός, όμως, δεν κατάφερε να καταλάβει

τον πρωθυπουργικό θώκο.

Οι λόγοι που οι γυναίκες πολιτικοί δεν έχουν καταφέρει να γίνουν κάτοικοι του Μαξίμου ποικίλλουν. Ο πιο γνωστός λόγος είναι ο συντηρητισμός που χαρακτηρίζει ένα μέρος της ελληνικής κοινωνίας το οποίο νιώθει ανέτοιμο να κυβερνάται από μία γυναίκα. Δεύτερον, σε όλα σχεδόν τα κόμματα παρατηρούμε ότι η ανέλιξη μίας γυναίκας είναι πιο σπάνια ακόμα και αν κάποια από αυτά χαρακτηρίζονται ως προοδευτικά. Τα μοναδικά παραδείγματα γυναικών-επικεφαλής κομμάτων ήταν η Μαρία Δαμανάκη στον Συνασπισμό, η Αλέκα Παπαρήγα στο ΚΚΕ και σήμερα η Φώφη Γεννηματά στο ΠΑΣΟΚ, με τις πιθανότητες να αναλάβουν την διακυβέρνηση του τόπου να είναι μηδαμινές, λόγω της μικρής εκλογικής βάσης των κομμάτων τους. Τρίτον, η αναλογία ανδρών και γυναικών πολιτικών δεν είναι η ίδια. Η ζυγαριά γέρνει προς την πλευρά των ανδρών, αν λάβουμε υπόψιν την διαφορά ποσοστού τόσο των υποψήφιων όσο και των εκλεγμένων ανδρών σε σχέση με τις γυναίκες. Εντούτοις, υπάρχουν αρκετά παραδείγματα γυναικών ικανών να ηγηθούν μίας κυβέρνησης και, κατά συνέπεια, της χώρας.

(1) Ντόρα Μπακογιάννη: Πολλοί την χαρακτήριζουν βασίλισσα της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Είναι δημοφιλής σε ψηφοφόρους όλων των πολιτικων χώρων, ενώ διατηρεί καλές σχέσεις με την πλειοψηφία των συναδέλφων της. Υποστηρήκτρια του κοινοβουλευτισμού και βαθιά φιλελεύθερη, υπήρξε η γυναίκα πολιτικός που έφτασε πιο κοντά στο να αναλάβει την ηγεσία ενός εκ των δύο μεγάλων κομμάτων, της ΝΔ, και άρα να έχει πιθανότητες να γίνει Πρωθυπουργός. Είναι υπέρμαχος των κυβερνήσεων συνεργασίας, της συναίνεσης και της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Διαθέτει διασυνδέσεις στην ΕΕ και το Συμβούλιο της Ευρώπης, ενώ το 2014 ακουγόταν έντονα το όνομα της για να μπει στο κολλέγιο των Επιτρόπων. Μέχρι σήμερα είναι η γυναίκα που έφτασε πιο ψηλά στην κυβερνητική ιεραρχία, ως υπουργός Εξωτερικών (2004-2009) και η μοναδική γυναίκα δήμαρχος της Αθήνας. Η δημοφιλία της στον χώρο της κεντροδεξιάς την κάνει ένα από τα 3 ισχυρότερα ονόματα στην βάση της ΝΔ. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ακόμα και τώρα υποστηρίζουν ότι η Ντόρα Μπακογιάννη αποτελεί μία αξιόλογη πρόταση για την πρωθυπουργία, ανεξαρτήτως φύλου και κόμματος.

(2) Άννα Διαμαντοπούλου: Το 2007, ενόψει των εσωκομματικών εκλογών στο ΠΑΣΟΚ, είχε ακουστεί το όνομα της ανάμεσα στους πιθανούς υποψηφίους, με την ίδια να μην δηλώνει τελικά υποψηφιότητα. Μέλος του σημιτικού μπλοκ, ανέλαβε το χαρτοφυλάκιο απασχόλησης και κοινωνικών θεμάτων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής την περίοδο 1999-2004. Εσωκομματικά όλοι μιλούν για τον σκληρό της λόγο και την συνεχή προώθηση μεταρρυθμίσεων. Ως υπουργός παιδείας (2009-2012) πολεμήθηκε ακόμα και από συντρόφους της για το Νόμο για τα ΑΕΙ, με τις φοιτητικές παρατάξεις να ζητούν την παραίτησή της. Ωστόσο, ο Νόμος Διαμαντοπούλου υπερψηφίστηκε από την συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής, ενώ σήμερα η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι στηρίζουν την εκπαιδευτική της μεταρρύθμιση. Η πτώση της δημοφιλίας της οδήγησε στην ήττα της το 2012, αλλά σήμερα αποτελεί ιδρυτικό μέλος της Ώρας Αποφάσεων. Στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς, όλοι υπογραμμίζουν τις σημαντικές αλλαγές που προώθησε στο κράτος με την δυναμικότητα της να ανεβάζει τις μετοχές της. Αποτελεί ίσως την καλύτερη υποψήφια του χώρου για την πρωθυπουργία.

(3) Ρένα Δούρου: Η πολιτική καριέρα της ξεκίνησε το 2012 όταν εκλέχτηκε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Δημοσιεύματα την ήθελαν να έχει εργαστεί στο γραφείο του Άκη Τσοχατζόπουλου. Η κοινοβουλευτική της πορεία σημαδεύεται από την αντιμνημονιακή της ρητορική, ενώ όλοι μιλούν για τον δυναμισμό της. Εσωκομματικά, είναι αρκετά ισχυρή με τον Αλέξη Τσίπρα να την διορίζει υπεύθυνη Εξωτερικών του κόμματος. Ωστόσο, το 2014 αποφασίζει να κατέβει υποψήφια περιφερειάρχης Αττικής και η επιλογή της στέφθηκε από επιτυχία. Σήμερα αποτελεί την ισχυρότερη γυναίκα πολιτικό της τοπικής αυτοδιοίκησης. Με την αποχωρήση της Ζωής Κωνσταντοπούλου από το κόμμα, αποτελεί την πιο πιθανή διάδοχο του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία. Η προσήλωση στις ιδέες της και η δυναμική της προσωπικότητα δεν την καθιστούν απλά καταλληλότερη αριστερή πολιτικό για την πρωθυπουργία, αλλά και το ισχυρότερο πολιτικό χαρτί του ΣΥΡΙΖΑ για το Μαξίμου όταν ο Αλέξης Τσίπρας αποφασίσει να αποχωρήσει.

Σίγουρα οι 3 αυτές πολιτικοί δεν αποτελούν τις μόνες ικανές υποψήφιες για το νούμερο 2 της ελληνικής πολιτείας. Οι γυναίκες αυτές, όμως, έχουν καταφέρει να ξεχωρίσουν στον πολιτικό τους χώρο. Προσωπικότητες όπως η Όλγα Κεφαλογιάννη και η Εύα Καϊλή έχουν επίσης όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να κατοικήσουν στον αριθμό 19 της Ηρώδου Αττικού. Πρώτη στην περιφέρεια της η κεντροδεξιά πολιτικός και η μία εκ των δύο ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ η δεύτερη, δείχνουν ότι οι ελπίδες τους για πολιτική ανέλιξη δεν είναι ουτοπικές. Όσον αφορά την Ζωή Κωνσταντοπούλου, υπήρξε η ισχυρότερη πολιτικός της αριστεράς αλλά με το νεοσύστατο της κόμμα δεν έχει ελπίδες να πρωταγωνιστήσει στις πολιτικές εξελίξεις. Από την θέση της Προέδρου της Βουλής έδειξε τις ικανότητες και την ευφυία της, αλλά οι συνεχείς επιθέσεις προς τους πολιτικούς της αντιπάλους, η αδιαλλαξία της και οι κινήσεις εντυπωσιασμού την απέκλεισαν από την διεκδίκηση της πρωθυπουργίας. Η εναντίωση της με τον άλλοτε δημοφιλή πρώην σύντροφο της και πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, είχε ως συνέπεια την μη επανεκλογή της, παρά τους ένθερμους υποστηρικτές που την ακολουθούν και την άρνησή της να προδώσει τις ιδέες και τις αρχές της. Το σίγουρο είναι ότι δεν έχει πεθάνει πολιτικά.

Ολοκληρώνοντας, το να εργάζεσαι σε έναν τόσο ανδροκρατούμενο χώρο και να καταφέρνεις να ξεχωρίζεις είναι σίγουρα αξιοσημείωτο και η αλήθεια είναι πως η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών έχει αρχίσει να σκέφτεται το ενδεχόμενο μίας γυναίκας πρωθυπουργού. Αυτό που θα πρέπει να τονιστεί, όμως, είναι ότι οι γυναίκες που αναφέρθηκαν δεν είναι απλά οι ισχυρότερες του φύλου τους, αλλά υπερτερούν ορισμένων ανδρών συναδέλφων τους, ακόμα και πρωθυπουργών.