Τρέξε σαν το Kaihogyo

15:57 26/8/2016 - Πηγή: Huffington Post Greece

Για άλλο θέμα, ξεκίνησα να γράφω. Ίσως η αλλαγή να προέκυψε εντελώς συμπτωματικά. Ενώ θες να γράψεις, για θέμα των ημερών, που ταλανίζει την κοινωνία, εντούτοις ο καταιγισμός αλλεπάλληλων πληροφοριών, οπτικών ερεθισμάτων, προσωπικών βιωμάτων και προεκτάσεων, δημιουργούν μια εσωτερική απροσδιόριστη πάλη. Ίσως επανέλθω σε μεταγενέστερο στάδιο, στο θέμα που απασχολεί τα μέλη της κοινωνίας και για το οποίο είχα ξεκινήσει, μιας και είναι διαχρονικό. Προς το παρόν ας υποκύψουμε στην εσωτερικότητα...

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει

βρίσει , θυμώσει, ξεσπάσει στη ζωή του. Εκτός και αν πρόκειται περί ιερωμένου του Θιβέτ. Λένε πως οι Θιβετιανοί μοναχοί, έχουν μια ηρεμία μοναδική και ασυνήθιστη, λες και την καλύπτει ένα πέπλο μυστηρίου, κάτω από το οποίο ελάχιστοι άνθρωποι έχουν δει. Γιατί, υποθέτω, άλλο να διαβάζεις για αυτούς, και άλλο να τους ζεις από κοντά.

Ελάχιστες όμως μαρτυρίες, υπάρχουν για την προσωπική μυστήρια ζωή των μοναχών ονόματι kaihogyo, μιας και για τη συγκεκριμένη κατηγορία απαγορεύεται ακόμα και η φωτογράφιση τους. Κάπου διάβαζα οτι για να πετύχουν σαν ιερωμένοι και να γίνουν kaihogyo, πρέπει να περάσουν πρώτα, εφτά χρόνια εκπαίδευσης. Διαφορετικά, αν αποτύχουν τη δοκιμασία οδηγούνται στην αυτοκτονία, θέτοντας τέρμα στη ζωή τους. Και τι προϋποθέτει αυτό; Για 100 συνεχόμενες μέρες το χρόνο, τρέχουν, στα βουνά, ώρα 12 τα μεσάνυχτα, για 40 χιλιόμετρα. Με την πάροδο των χρόνων, τα χιλιόμετρα αυξάνονται. Τι σου είναι ο άνθρωπος τελικά; Προσωπικά αλλά και οι πλείστοι από εμάς πιστεύω, αν έτρεχα η ωρα 12 τα μεσάνυχτα σε θεοσκότεινα δάση και βουνά, με συνθήκες παγωνιάς, δεν θα την εβγαζα καθαρή. Το σίγουρο, είναι πως, θα χτύπαγα απο την πρώτη κιόλας νύχτα, κατευθείαν σε πέντε με έξι δέντρα...πέραν της αδιανόητης απόστασης των σαράντα χιλιομέτρων. Άρα, δεν θα γινόμουν ποτέ kaihogyo!!! Η εσωτερική ηρεμία πάντως αν μπορούσε να αποκτηθεί χωρίς να απειλείται η σωματική μου ακεραιότητα, θα μου ήταν χρήσιμη. Ωραίο πράγμα, να 'χεις ηρεμία, ειτε εσωτερική, είτε, εξωτερική. Άμα ο άνθρωπος δεν είναι ήρεμος, ακόμα, και ανεπαίσθητες μικροεκφράσεις στο πρόσωπο του, μπορούν να προδίδουν την ανησυχία του στους άλλους.

Κάτι μου λέει πως οι Θιβετιανοί μοναχοί δεν αποκτούν την εσωτερική τους ηρεμία μόνο με το νυχτερινό τρέξιμο και την σκληραγωγημένη αυτοπειθαρχία που εξασκούν. Ίσως να την αποκτούν και διότι δεν έχουν περισπασμούς, όπως για παράδειγμα την επικοινωνία μέσω της τεχνολογίας.

Η επικοινωνία στις μέρες μας, είναι πολύ αγχώδης και βρίθει περιττολογιών σε σχέση με παλαιότερες εποχές. Τοτε δεν υπήρχε η πολυτέλεια της σμίκρυνσης των αποστάσεων μέσω Skype, και τα γράμματα πήγαινοερχόντουσαν με τα καράβια. Δηλαδή, ο παραλήπτης, περίμενε μήνες μέχρι να λάβει απάντηση και διακατεχόταν από αγωνία για το αν το παιδι / συζυγος του ηταν καλά ή όχι. Σήμερα, είναι διαφορετικά τα πράγματα. Υπάρχει μεγαλύτερη ευελιξία, αμεσότητα και πάντα το "happening now". Γνωρίζεις ανά πάσα στιγμή, όχι μόνο για τα δικά σου άτομα, αλλά, ακόμα και το τι γίνεται στην άλλη άκρη του πλανήτη. Φανταστικό ε; Και επίσης, τρομερά αγχωτικό! Και περιττό. Λες και βρίσκεσαι σε αγώνα δρόμου. Αν και για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι και τόσο φανταστικό, το να βλέπεις ανάμεσα σε selfies, φαγητά, διαφημίσεις, περιβαλλοντικά φιλμάκια, χαριτωμενιές ζώων, επιδείξεις ρούχων, να σου εμφανίζονται και εικόνες μικρών παιδιών....χτυπημένα, και φοβισμένα, σε εμπόλεμες χώρες. Στεναχωριεσαι, και εκνευριζεσαι.... Πλην όμως για κλάσματα δευτερολέπτων. Ούτως ή αλλιώς τι μπορείς να κάνεις; Οι άσχημες εικόνες γίνονται δεδομένα πλέον, χωμένες βαθιά στη μνήμη των documents του μυαλού.

Τα πραγματικά σοβαρά ζητήματα στον κόσμο, οι πόλεμοι, οι δολοφονίες αμάχων, οι πρόσφυγες, η καταναγκαστική εργασία, εκμετάλλευση και απαγωγές παιδιών, ακόμα και νηπίων, που οδηγούν σε σωματοεμπορία, επικοινωνούνται μεν, αγνοούνται δε. Και ανάμεσα σε όλα αυτά, εσύ ψάχνεις για την εσωτερική σου γαλήνη...

Εν κατακλειδι, θεωρώ, πραγματικά, ανούσιο, να κάθεσαι στον καναπέ και να ασχολείσαι, με τα ενδυματολογικά και τα κουτσομπολιά, για να γεμίζεις τα κενά μέσα σου, τη στιγμή που εδώ ο κόσμος χάνεται... Έννοια δεν ειχαμε και έννοια αποκτήσαμε για το τι φορά ο ένας και τι είπε ο άλλος για τον άλλο, ο άλλος του άλλου, και ούτω καθεξής μέσα στον μικρόκοσμο μας.

Προς το παρόν, αφήνω τη φαντασία μου ελεύθερη, και γίνομαι kaihogyo, που τρέχει στα βουνά, ώρα 12 τα μεσάνυχτα χωρίς σταματημό. Τουλαχιστον, εκεί, σε ένα όχι παράλληλο σύμπαν, επικρατεί ηρεμία.

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.