Βάζοντας χρώμα στα φοιτητικά χρόνια

13:05 31/5/2016 - Πηγή: Huffington Post Greece

Όταν περνάς τη μεγάλη πόρτα του Πανεπιστημίου κλείνει ο σχολικός κύκλος και ένας νέος αναγεννάται από τις στάχτες του προηγούμενου, αυτός της ενήλικης ζωής ξεκινά. Δεκαοκτώ χρονών ξεκινάς ένα ταξίδι για να υλοποιήσεις και να ζωγραφίσεις με χρώμα ανεξίτηλο τα πιο τρελά σου όνειρα, κουβαλώντας τα «πρέπει» της οικογένειας και της κοινωνίας που θέλεις να αποτινάξεις χαράσσοντας τη δική σου πορεία. Τα φοιτητικά χρονιά σηματοδοτούν αυτή την αρχή κάπως παράδοξα: χωρίς πολλή δουλειά και υποχρεώσεις, αλλά με χρέος στον εαυτό σου να τα αξιοποιήσεις

όσο καλύτερα γίνεται για να έχεις εφόδια για το μέλλον. Αντ' αυτού τέσσερα χρόνια γεμίζουν με αδράνεια «λόγω Πανελληνίων» κατανοητή ως ένα βαθμό.

Ως φοιτητής έχεις αρκετό χρόνο να περιπλανηθείς στην Αθήνα, να διασκεδάσεις, να δεις σειρές όπως το Game Of Thrones, όμως η καθημερινότητα προχωρά και μένεις άπραγος τη στιγμή που μπορείς να βοηθήσεις πολλούς συνανθρώπους αφιερώνοντας ελάχιστο χρόνο.

Συλλογίσου τα όνειρά σου! Θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο βάζοντας το λιθαράκι σου για την βελτίωσή του ή προτιμάς την «επαναστατική» σου άνεση; Να είσαι αποδέκτης ειλικρινών «ευχαριστώ» και «θέλω να γίνω όπως εσείς όταν μεγαλώσω» ή να πατάς Like σε quotes του Γκάντι και του Bill Gates όταν μπορείς να αλλάξεις προς το καλύτερο τη ζωή κάποιου;

Ο εθελοντισμός δεν είναι μόνο μια πράξη ανιδιοτελούς προσφοράς , αλλά και πηγή μοναδικών εμπειριών που φέρνουν τον οποιονδήποτε ένα βήμα πιο κοντά σε εκείνον τον άγνωστο «άλλο» που έχει ανάγκη έναν ώμο να ακουμπήσει, μια καλή κουβέντα, ένα χέρι να τον σηκώσει για να συνεχίσει τον αγώνα του...

Σε έναν εγωκεντρικό κόσμο ψάχνουμε διέξοδο που θα γεμίσει το κενό στις καρδιές μας αγνοώντας ότι ένα παιδικό χαμόγελο είναι αρκετό να ζεστάνει τα σωθικά σου που έχουν παγώσει στο μεταίχμιο του χρόνου.

Ειδικά όταν ο χώρος που προσφέρεται βοήθεια είναι γεμάτος από παιδικά μουτράκια που δεν μπορούν καλά καλά να ανέβουν στην καρέκλα, που σε κοιτούν με μεγάλα υγρά μάτια γεμάτα απορία για τον κόσμο, που σε υποδέχονται με αγκαλιές και σκαρφαλώνουν πάνω σου, τότε καταλαβαίνει ότι παίρνεις περισσότερα απ' όσα δίνεις. Γίνεσαι πιο υπεύθυνος, πιο υπομονετικός, πιο χαμογελαστός, πιο ανοιχτός να δεχθείς και να προσφέρεις το αγνότερο των συναισθημάτων: την αγάπη. Ξεχνάς τις έννοιες, γιατί στον κόσμο των παιδιών τα προβλήματα μικραίνουν, γίνονται σαν την Τοσοδούλα και οι δράκοι είναι τόσο κάλπικοι που με ένα τίναγμα του χεριού χάνονται. Μέσα στα χρώματα το σκοτάδι της καθημερινότητας δεν έχει θέση. Δεν υπάρχουν κακιές μητριές, αλλά μεγάλα αδέρφια που μπορούν τα παιδιά να εμπιστευτούν.

Αν κάποιος, λοιπόν, νομίζει πως ένας δεκαοκτάχρονος δεν είναι αρκετά ώριμος για να επωμιστεί την ευθύνη που συνοδεύει την εθελοντική απασχόληση σε ένα Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών ή σε κάποιο ίδρυμα Μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης, εξαπατά τον εαυτό του. Σε έναν εγωκεντρικό κόσμο ψάχνουμε διέξοδο που θα γεμίσει το κενό στις καρδιές μας αγνοώντας ότι ένα παιδικό χαμόγελο είναι αρκετό να ζεστάνει τα σωθικά σου που έχουν παγώσει στο μεταίχμιο του χρόνου.

Καλές νεράιδες και ευγενικοί ιππότες δεν υπάρχουν μόνο στα παραμύθια...

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.