Υποσημειώσεις:..για ένα πουκάμισο αδειανό για μια Μενεγάκη

12:39 4/3/2015 - Πηγή: Huffington Post Greece

Όλα ξεκίνησαν απ τα ασφαλιστικά μέτρα της Ελένης Μενεγάκη προς το περιοδικό «Hellο» της Έλενας Μακρή-Λυμπέρη, για φωτογραφίες που εμφάνιζαν τα πρόσωπα των παιδιών της από ένα πάρτι που έγινε σε ένα ξενοδοχείο*. Η απάντηση δεν άργησε να έρθει, οι ανακοινώσεις ακολουθώντας η μία την άλλη, γίνανε κορδόνια, ένα μερικό ξεκατίνιασμα βγήκε στον αφρό κι η εγχώρια show business απέκτησε υλικό να πορεύεται για μήνες.

Η σχέση της Ελένης Μενεγάκη με τις εκδόσεις και τα περιοδικά της Έλενας Μακρή Λυμπέρη αλλά και την ίδια προσωπικά, κρατάει απ το 1993 όπως αναφέρει και στις οργισμένες ανακοινώσεις της η εκδότρια.

Δύο σημεία έχουν για μένα ενδιαφέρον σε αυτή τη διένεξη. Το ένα είναι η φράση της εκδότριας στην πρώτη ανακοίνωση νομίζω (-και λέω νομίζω γιατί δεν έχει καμιά σημασία αν ήταν στην δεύτερη ή στην δέκατη) όπου αναφέρει: «...και που έδωσα μάχη για να επιβάλω μια tv persona άνω των 40 ετών και μη μοντέλο..»

Τι είναι μια tv περσόνα λοιπόν; Είναι μια ιδιότητα - επάγγελμα, συνυφασμένη με ένα μέσο μαζικής επικοινωνίας. Στην περίπτωση της «Ελένης» ένα σύμβολο που επιβάλλεται από τα mass media, ένα δημιούργημα μιας εύκολης οικουμενικότητας ώστε να εξυπηρετηθούν οι καταναλωτικές επιθυμίες, που συνεπικουρούμενο κι απ' τη διαφήμιση, καθίσταται το απόλυτο εργαλείο της μαζικής κουλτούρας του καπιταλισμού.

Με δεδομένο ότι το «Ηello» και τ' άλλα περιοδικά στα οποία θήτευσε, σταδιοδρόμησε και μεγαλούργησε η Ελένη αποτελούν μαζί με την τηλεόραση τα mass media της μαζικής κουλτούρας, καταλήγουμε ότι είναι όχι απλώς φυσικό αλλά η απολύτως ενδεδειγμένη συνεργασία μεταξύ δύο εταίρων ώστε να λειτουργήσει εύρυθμα όλος ο μηχανισμός που συναποτελείται από media, show business, διαφήμιση και κατά συνεκδοχή φήμη, λεφτά, δόξα.

Το πρώτο συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι ο ανάλαφρος «σελεμπριτικός» Τύπος αποζητά μια «Ελένη» όπως η αμαρτία την ευκαιρία. Το να προσπαθήσεις να βγάλεις τα εκλαϊκευμένα σύμβολα και τους απλοποιημένους μύθους απ' τη μαζική κουλτούρα, είναι σα να προσπαθείς να διαχωρίσεις το χορό από τον χορευτή. Άρα στην περίπτωση της Ελένης, το μέσο ταυτίζεται με το μήνυμα κι ως εκ τούτου η κ. Μακρή Λυμπέρη ποτέ δεν έκανε καμία χάρη σε καμιά Μενεγάκη. Συνεργάτες ήταν.

Εύκολα διαπιστώνουμε ότι τα media αυτά, μπορούν να υπάρξουν χωρίς την Ελένη, δεν μπορούν όμως να υπάρξουν χωρίς κάποια «Ελένη». Η Ελένη πάλι χωρίς αυτά δεν μπορεί να υπάρξει. Tv persona χωρίς τηλεόραση δε θα μπορούσε να είναι. Έτσι, στην αδύναμη θέση βρίσκεται η αντικαταστάσιμη περσόνα. Όταν σταματήσει να εξυπηρετεί τα media, αυτά στρέφουν το ενδιαφέρον τους αλλού κι η περσόνα δεν μπορεί να εκβιάσει καμιά κατάσταση, παρά μονάχα απελπισμένη να προσπαθήσει να βρει έναν τρόπο να επαναπροσελκίσει τα φώτα προς το μέρος της.

Κι εδώ βγαίνει ένα δεύτερο συμπέρασμα. Όπως και στις γκανγκστερικές ταινίες, βλέπουμε τη Μαφία να είναι αυτή που θα σου επιτρέψει να αποχωρήσεις και πότε, έτσι κι εδώ, αν η περσόνα επιθυμήσει τη διακοπή της έκθεσης και της προβολής για τους όποιους δικούς της λόγους, τα μίντια μπορούν να ισχυριστούν ότι αφού μέχρι τώρα υπήρχε ανταπόκριση, προθυμία, συνεργασία, τώρα δεν μπορείς να βγεις απ το παιχνίδι. Δεν μπορείς να μην είσαι η περσόνα που φτιάξαμε.

Το δικαιϊκό μας σύστημα όμως από το διαφωτισμό και μετά έχει καταστήσει συγκεκριμένα πρότυπα ανθρώπινης συμπεριφοράς να προστατεύονται ως νόμιμα δικαιώματα κατά το εθνικό αλλά και το διεθνές δίκαιο.

Με λίγα λόγια, αν κανείς σεξ με μια κοπέλα, με τη γυναίκα σου, με μια πόρνη 99 φόρες, δε νομιμοποιείσαι την εκατοστή να τη βιάσεις. Χρειάζεται κάθε φορά η ανανεωμένη συναίνεση της.

*«Ζήτησα την επικάλυψη μιας φωτογραφίας επειδή τραβήχτηκε παράνομα από ιδιωτικό χώρο. Τα υπόλοιπα είναι απλά ψέμα. Όλο αυτό θα είχε αποφευχθεί αν η κυρία Μακρή-Λυμπέρη είχε σεβαστεί το αυτονόητο δικαίωμα κάθε ανθρώπου στην δηκτικότητα του βίου του»

Σίλας Σεραφείμ
Ηθοποιός stand-up comedian

Ο Σίλας Σεραφείμ παρουσιάζει τη stand-up comedy παράσταση «50 αποχρώσεις του Greek» κάθε Παρασκευή βράδυ στο Tin Pan Alley.