Ζούμε την εποχή του κορυφαίου ΟΛΩΝ!

12:47 24/10/2017 - Πηγή: Huffington Post Greece

Απέναντι σε αμετροεπείς, "παπατζήδικες", συμπεριφορές στέκεται ο Γιάννης Αντετοκούνμπο των 44 πόντων και μιας φάσης που παίρνει δικαιωματικά τη θέση όλων εκείνων που σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή στο ελληνικό μπάσκετ. Ο Γιάννης Ζωιτός αφήνει πίσω, χωρίς να σβήνει, το παρελθόν και δηλώνει... υποταγή στον κορυφαίο όλων.

Εμείς, η γενιά των 80s, που ζήσαμε-θυμόμαστε το έπος του '87, μεγαλώσαμε με το '89 (Ζάγκρεμπ) και θαμπωθήκαμε δικαιολογημένα από τον γκαλικο Άρη, έχουμε ριζωμένο μέσα μας ένα κακοβαλμένο κόμπλεξ που δεν μας αφήνει να δούμε καθαρά. Θολώνει την εικόνα μας, μας "φυλακίζει".

(Σόρι

για το τσουβάλιασμα, αλλά προσωπικά αυτό αισθάνομαι, αν όχι αντιλαμβάνομαι συναναστρεφόμενος και μιλώντας με ανθρώπους των 30+).

Τοποθετούμε εκείνη την (μπασκετική) εποχή σε σημείο τέτοιο, τόσο ψηλά στο ράφι, που να μένει ανέγγιχτη. Ακόμη και με μια παχιά στρώση σκόνης πάνω της, κιτρινισμένη, να είναι ανέπαφη, να μην συγκρίνεται με οτιδήποτε άλλο κι αν έχει συμβεί μετά, να παραμένει η βιτρίνα. Δεν το απορρίπτουμε απαραίτητα το φρέσκο, αλλά μειώνουμε αυτομάτως την αξία του. Το αποδομούμε για να εντοπίσουμε τρωτά σημεία, ν' αποδείξουμε ότι αυτό που μας γαλούχησε, σαν το γάλα με το Hemo που μεγαλώνει γερά παιδιά, είναι ασυγκρίτως ανώτερο απ' όσα ακολούθησαν - παρότι δεν είναι.

Λατρεύουμε το παρελθόν, δεν το κρύβουμε, το αποζητούμε σε κάθε στιγμή. Η επίκληση στην καθημερινότητα αδιάκοπη, τα παραδείγματα πολλά και τρανταχτά.

Άλλο όμως το ένα κι άλλο ο εγκλωβισμός. Αμφισβητήσαμε και αμφισβητούμε ακόμη τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη. Την κλάση τους. Ας μην τον κάνουμε με τον Αντετοκούνμπο. Τον Γιαννάκη, κι ας μην είναι... δράκος γνήσιος - το πιο πολύτιμο στολίδι!

Είναι η στιγμή να να βγάλουμε από τη θήκη τα γυαλιά, είτε μυωπίας είτε πρεσβιωπίας δεν έχει σημασία, και να διακρίνουμε ξεκάθαρα ό,τι συμβαίνει στη νέα εποχή. Ένα φαινόμενο μοναδικό στα χρονικά - άλλο τέτοιο δεν έχει εμφανιστεί.

EYTYXΩΣ ΔΕΝ ΕΠΑΙΞΕ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ

Η σαββατιάτικη "εξωγήινη" εμφάνιση, ξεπατικωμένη από το κινηματογραφικό Space Jam, των 44 πόντων απέναντι στους Μπλέιζερς του Πορτλαντ, είναι μοναχά η αφορμή για όλα τούτα. Και παράλληλα η στιγμή που οι αθλητικές εκπομπές οφείλουν αλλάξουν εικόνες και μορφές στο σήμα αρχής. Ν' αντικαταστήσουν εκείνη την "αειθαλή" του Φάνη με τον Γκάλη πριν από την ιστορική παράταση με τους Σοβιετικούς με τη μεγαλοπρεπή τάπα του Αντετοκούνμπο στον άμοιρο τον Νούρκιτς που είχε το κουράγιο να σηκωθεί μπροστά στον κέρβερο για να σκοράρει νικητήριο καλάθι. Αν δεν ήξερε, ας ρωτούσε...

Ευτυχώς που τον Γιάννη δεν τον πονάει πλέον το γόνατό του. Ευτυχώς που τον πίεσαν οι Μπακς να μην παίξει (το περασμένο καλοκαίρι) στην Εθνική ομάδα. Ευτυχώς που δεν επιβαρύνθηκε με πέντε-έξι αγώνες και δούλεψε ατομικά για να προκύψει αυτό το αποτέλεσμα. Ευτυχώς που δεν ιδρώνει το αυτί του από τις διαδικτυακές "κατάρες" και χαμηλώνει το βλέμμα όταν βγαίνει από το παρκέ.

Αυτό το παιδί μάς βγάζει, εμάς τους υπόλοιπους που είχαμε εικόνισμα τη θεϊκή μορφή του Γκάλη πάνω από το προσκέφαλο του κρεβατιού και αγίους προστάτες την υπόλοιπη παρέα του, ν' αλλαξοπιστήσουμε. Ο Νικ ήταν κοινωνικό φαινόμενο, ένα ορόσημο, ενέπνευσε μια Ελλάδα. Η μοναδικότητά του δεν συμπιέζεται, δεν έχει ημερομηνία λήξης.

Μα το μπάσκετ άλλαξε, προχώρησε, εξελίχθηκε, μεταλλάχθηκε σε κάτι διαφορετικό. Νέο και προοδευτικό. Και ο Αντετοκούνμπο το εκφράζει στον απόλυτο βαθμό. Συνδυάζει τα πάντα - όσα είχαν όλοι μαζί τότε. Κορμί και μυαλό. Δύναμη και οξυδέρκεια. Μύες και βλέμμα που πετάει σπίθες. Δουλειά και ταλέντο. Γερά πόδια και αυτοπεποίθηση. Λογική και πάθος Προκαλεί τρόμο και αναδύει σεβασμό.

Ένας και μοναδικός - μην φοβάστε να το πείτε.

Είναι ο ίδιος το πρότυπο, το είδωλο, ο φάρος, το wallpaper (αντί για αφίσας) στον τοίχο (του κάθε gadget). Είναι ο ίδιος το μπάσκετ του 2020 και οφείλουμε να τον στοιχηθούμε πίσω του, να τον ακολουθήσουμε.

Ίσως δεν τυχαίο πως από ό,τι συνέβη το 1987 συμπληρώθηκαν εφέτος 30 χρόνια για να ξεπηδήσει ο νέος ήρωας. Κανονικός, όχι παπα-τζης.

Πηγή: Contra.gr