Γελώντας πας στην Πόλη

21:31 6/9/2017 - Πηγή: Red Planet

Και κάπου εκεί που όλοι έχουν «πέσει να σε φάνε», εσύ βρίσκεις κάτι, έστω μια μικρή δύναμη και σηκώνεσαι. Στα γόνατα έστω… Δεν διαγράφεται κάτι απ’ όσα έχουν γίνει. Το ξέρουν και οι ίδιοι. Δεν είναι επιτυχία που βγήκαμε τέταρτοι στο Ελσίνκι. Δεν είναι επιτυχία ότι παίξαμε τελικό με την Πολωνία. Όμως επιτρέψτε μου να σας πω ότι στον αθλητισμό, κάθε μέρα είναι άλλη μέρα. Και όταν έχεις πάθει τόσα, όσα η φετινή εθνική, να αξίζει και να χαρούν και να χαμογελάσουν διάολε, μετά από μια νίκη- πρόκριση.

Και πάλι οι Λιθουανοί θα ‘ναι το φαβορί το Σάββατο. Σιγά το νέο. Μόνο που τώρα

ξέρετε κάτι; Οι δικοί μας έχουν πάρει ένα μικρό μάθημα. Ξέρουν πόσο σημαντικό είναι να το παλεύεις, να προσπαθείς, να μη το βάζεις κάτω. Να ρίχνεις τον εγωισμό σου. Να παίζει ο ένας 30 λεπτά, εσύ 10 και να χαίρεσαι. Να μοιράζεσαι τη θέση με τον συμπαίκτη σου και να μην έχεις μούτρα. Ζαριά ήταν για την «επίσημη αγαπημένη». Θα μπορούσα να γράψω ένα σωρό για την τακτική. Δείτε τη στατιστική και θα καταλάβετε πολλά. Δείτε τους χρόνους για παράδειγμα.

Το ροτέισον έκλεισε. Ο Καλάθης και ο Σλούκας σε ένα από τα μεγαλύτερα ματς της καριέρας τους. Ο Παπανικολάου και ο Πρίντεζης άφησαν τα… συκώτια τους στο παρκέ με εμφάνιση βγαλμένη από τα φάιναλ- φορ. Ο Μπουρούσης, ο Αγραβάνης και ο Παπαγιάννης μοιράστηκαν τη θέση του σέντερ. Όμως για εμένα ήταν πολύτιμος ο Παπαπέτρου για το δεκάλεπτο που είχε και για το άλλο τόσο που έπαιξε ο Αντετοκούμπο. Ο Μάντζαρης που έπαιξε τρία λεπτά και ο Παππάς έξι και τελείωσε το ματς και γιόρτασαν σα να είναι παίξει σαράντα. Ο Μπόγρης που δεν έπαιξε καθόλου.

Δεν υπάρχει χώρος παιδιά για την… πάρτη κανενός. Ξέρουν καλά, ότι βρέθηκαν (ίσως όχι άδικα) στο «εδώλιο» και αυτή. Η συμπεριφορά ποδοσφαιρικής εθνικής Ολλανδίας, εξαφανίστηκε. Τα χαμόγελα ξαναγύρισαν. Μπορεί να χάσουμε από τη Λιθουανία. Δεν είμαστε το φαβορί. Αλλά τουλάχιστον, ας το κάνουμε με τον δικό μας τρόπο. Γιατί ρε παιδιά, αν πάμε με τον δικό μας τρόπο, τότε ίσως και να μη χάσουμε. Πολλοί θα πείτε «σιγά μη ξανακάνουν τα ίδια ο Καλάθης και ο Σλούκας». Μπορεί όμως να τα κάνουν άλλοι. Όταν ο Βασιλακόπουλος δήλωσε τότε «έχουμε παίκτες» είχε δίκιο. Απλά δε το λες. Γιατί αυτομάτως, υποβιβάζεις όλους τους άλλους και τρέχεις να μαζέψεις καταστάσεις.

Ο Μίσσας και οι συνεργάτες του, δούλεψαν στους σταρ της Πολωνίας. Να χάναμε μόνο από τον Κούλιγκ δε γινόταν. Η εθνική μας επίσης δε γινόταν να μην περάσει στους «16». Γιατί έτσι. Γιατί είναι η Ελλάδα. Και όταν αποφασίζει να παίξει άμυνα, κάνει αυτά που είδαμε στην δεύτερη περίοδο. Όταν αποφασίζει να ‘χει ποικιλία στην απειλή της, κάνει αυτά που είδαμε στην τελευταία περίοδο. Καταλαβαίνω ότι οι αυστηροί κριτές Έλληνες, περιμένουν στη… γωνία τους πάντες. Οκ, απλά θα πρέπει να περιμένουν λίγο ακόμη. Πάμε στην Πόλη, στο Σινάν Ερντέμ, πάμε να το απολαύσουμε. Και ποιος ξέρει; Οι τρελές ιστορίες πάντα γράφονται από τρελές ομάδες!

Αντίθετα με όσα έχουμε συζητήσει για την δική μας ομάδα, η Σλοβενία επέδειξε το ιδανικότερο πρόσωπο για σύνολο που πάει σε μια σπουδαία διοργάνωση. Ήμουν σίγουρος για την κατάληψη της πρωτιάς από την παρέα του Ντράγκιτς πριν αρχίσουν οι αγώνες. Να σας πω τώρα το γιατί; Ευχαρίστως. Είχε την ιδανικότερη ταυτότητα. Έναν σοβαρό προπονητή. Έναν τεράστιο ηγέτη- παικταρά. Ένα απίστευτο ταλέντο- παικταρά, δυο- τρεις έμπειρους και όλους τους άλλους ρολίστες- πολεμιστές. Γιατί να φοβηθούν;

Έκαναν τους Γάλλους «του αλατιού». Και ναι, αν μια ομάδα κόντεψε να τους κερδίσει, αυτοί ήμασταν εμείς γιατί πολύ απλά οι παίκτες μας έχουν τεράστια προσωπικότητα και εμπνέουν σεβασμό στον αντίπαλο. Ο Ντράγκιτς δεν υποκλίθηκε τυχαία. Δε μας έκανε πλάκα. Τα πίστευε αυτά που έλεγε. Η Σλοβενία έδωσε σκληρό μάθημα στον Κολέ και τους κακομαθημένους μπασκετμπολίστες του που τώρα θα πρέπει να τα βγάλουν πέρα με τους σκληροτράχηλους Γερμανούς. Δε ξέρω που θα φτάσει η Σλοβενία, σίγουρα ευχαριστιέσαι να τη βλέπεις. Και φυσικά έχει τον κορυφαίο –μακράν του δεύτερου- πόιντ γκάρντ της διοργάνωσης…

Το ’52 αποκλειστήκαμε, το ’85 «ναυαγήσαμε» στο τσάλεντζ ράουντ. Φέτος ήρθαμε και έγιναν τόσα. Τέλος πάντων, πάμε στην Τουρκία, στο αγαπημένο (για τη μισή ομάδα) Σινάν Ερντέμ. Ποιος ξέρει; Εκεί μπορεί να αλλάξουν όλα! Μπορεί και όχι. Πάντως μη μας περιμένετε την Πέμπτη. Δεν ερχόμαστε…

The post Γελώντας πας στην Πόλη appeared first on REDPLANET.GR.