Γιατί λέω «ΝΑΙ» στον Όσκαρ

13:00 5/1/2018 - Πηγή: Red Planet

Η αλλαγή προπονητή στην μέση της περιόδου και μάλιστα για δεύτερη φορά στην ίδια σεζόν, μαρτυρά ξεκάθαρα ότι κάτι δεν πάει καλά στην ομάδα που το κάνει. Τι μπορεί να καταφέρει ένας νέος τεχνικός, όταν αναλαμβάνει μεσούσης της σεζόν; Πολλά και τίποτα. Και ο Όσκαρ Γκαρσία, ο οποίος ετοιμάζεται για Πειραιά, το έχει ξαναζήσει το έργο.

Ο

44χρονος Καταλανός, ο οποίος μεγάλωσε με τις διδαχές του τεράστιου Γιόχαν Κρόιφ και έχει τις ιδανικές ποδοσφαιρικές βάσεις χάρη στην Μπαρτσελόνα, δεν δίστασε να αναλάβει την Ζάλτσμπουργκ στην πιο δύσκολη φάση της τα τελευταία, θριαμβευτικά χρόνια. Την επανέφερε στον ίσιο δρόμο και σε ενάμισι χρόνο στο τιμόνι της, κατέκτησε δύο νταμπλ, αποδίδοντας μάλιστα και ωραίο ποδόσφαιρο.

Αυτό προσδοκά ο Ολυμπιακός με την πρόσληψη του πρώην προπονητή των Μακάμπι Τελ Αβίβ, Μπράιτον και Σεντ Ετιέν, ο οποίος φρόντισε να πάρει τις πληροφορίες που χρειάζονταν, προτού πει το «si» στον Βαγγέλη Μαρινάκη, για ένα πρότζεκτ που στρέφεται εκ νέου στο ισπανικό μοντέλο που τόσες επιτυχίες του έδωσε, με κύριους εκφραστές τον μέγα προπονητή Ερνέστο Βαλβέρδε και την μέγιστη προσωπικότητα Μίτσελ.

Είναι, όμως, ο Όσκαρ Γκαρσία ο κατάλληλος για να οδηγήσει το «ερυθρόλευκο» καράβι σε ήρεμα νερά; Εφόσον στηριχθεί, όπως περιμένω ότι θα κάνει ο Βαγγέλης Μαρινάκης, πιστεύω ακράδαντα πως ναι. Και εξηγούμαι.

ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ

Ο Γκαρσία, ο οποίος μιλάει αγγλικά και γαλλικά, πράγμα σπάνιο για Ισπανό προπονητή (μην το υποτιμάτε), φιλοδοξεί να κάνει καριέρα. Δεν ψάχνει «αρπαχτές» και απλά να αυγατίζει ο τραπεζικός του λογαριασμός. Αν ήθελε να κάνει κάτι τέτοιο, θα είχε αποδεχθεί τις κατά καιρούς προτάσεις που είχε και από διάφορες ισπανικές ομάδες. Γιατί τις είχε και ήταν πολλές.

Ο Όσκαρ θεώρησε ότι έπρεπε να δουλέψει εκτός Ισπανίας για να εξελιχθεί ως άνθρωπος και ως προπονητής. Και αυτό ακριβώς έκανε στην Μακάμπι Τελ Αβίβ, την οποία οδήγησε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος ύστερα από «ξηρασία» δέκα ετών, βάζοντας φαρδιά πλατιά την υπογραφή του, έστω και αν χρειάστηκε έναν γύρο μέχρι να τα καταφέρει. Λογικό.

Ως ποδοσφαιριστής, ονειρεύονταν να παίξει στην Αγγλία, όταν έφυγε από την αγαπημένη του Μπάρτσα. Δεν τα κατάφερε, αλλά το έκανε ως προπονητής. Και η εμπειρία του στην Μπράιτον εξελίχθηκε στο καλύτερο «διδακτορικό» που θα μπορούσε να κάνει, ώστε να προσθέσει διαφορετικά στοιχεία στην ποδοσφαιρική του προσέγγιση.

Ο τεχνικός από το Σαμπαντέλ έχει το «DNA Μπαρτσελόνα» μέσα του, κύριο μέλημά του είναι το επιθετικό ποδόσφαιρο, η πίεση ψηλά, η καλή και γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας και έχει επικαλεστεί επανειλημμένως την φράση του δάσκαλου Κρόιφ ότι «αν εσύ έχεις την μπάλα, έχεις τον έλεγχο του αγώνα».

Και φαίνεται ξεκάθαρα πως είναι προπονητής καριέρας, γιατί εκείνος επέλεξε να φύγει από τις ομάδες και όχι αυτές. Έφυγε από την Μακάμπι στην δεύτερη θητεία του λόγω της τεταμένης κατάστασης στο Ισραήλ εκείνη την εποχή, φοβούμενος για την ασφάλεια της οικογένειάς του (τότε είχε μια κόρη με την σύντροφό του Καρίν, πλέον έχουν τρεις).

Έφυγε από την Γουότφορντ γιατί, λόγω ενός προβλήματος υγείας που πλέον αποτελεί παρελθόν, είχε μείνει ένα μήνα εκτός του πάγκου και δεν ήθελε να κάθεται στην εξέδρα και να εισπράττει. Και επέλεξε να αποχωρήσει από την Σεντ Ετιέν επειδή η διοίκηση της γαλλικής ομάδας δεν του έδωσε όσα του έταξε, παρ’ ότι οι παίκτες τον «παρακαλούσαν» να μείνει.

ΠΡΟΣΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ

Το καλώς εννοούμενο «tiki taka» αποτελεί μια από τις σταθερές του, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι «κολλημένος» σε αυτό το στιλ και αποδεικνύεται προσαρμοστικός σε αυτό που βρίσκει, εφόσον βεβαίως βλέπει ότι έχει προοπτικές επιτυχίας.

«Είμαι ανοιχτόμυαλος προπονητής και προσαρμόζομαι στους παίκτες που έχω» εξηγεί ο Όσκαρ και η πορεία του το επιβεβαιώνει, αφού έχει δουλέψει με επιτυχία σε διαφορετικά στιλ ποδοσφαίρου, παίρνοντας από κάθε του εμπειρία τα στοιχεία που θα τον βοηθήσουν να διευρύνει τους ποδοσφαιρικούς του ορίζοντες.

Αν χρειαστεί, θα καταφύγει και στην μακρινή μπαλιά για να ψάξει την πλάτη της άμυνας, την εναέρια μονομαχία που μπορεί να του δώσει πλεονέκτημα, γιατί γνωρίζει ότι το πρώτο ζητούμενο, σε κάθε ομάδα, είναι η νίκη. Δεν θυσιάζει, όμως, τα πάντα στον βωμό της.

Είναι της ποδοσφαιρικής λογικής του άλλοτε συμπαίκτη του, Πεπ Γκουαρδιόλα και, αν δεν έπεφτε θύμα των εσωτερικών μηχανορραφιών της Μπαρτσελόνα, δεν αποκλείονταν να βάδιζε στα χνάρια του. Όταν, όμως, είδε ότι δεν είχε πιθανότητες να «προαχθεί» από την ομάδα Νέων στην Μπάρτσα Β, αποφάσισε να αποχωριστεί τον σύλλογο της καρδιάς του και να δοκιμάσει στο εξωτερικό, αφού «πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου έναν άνθρωπο αρκετά αντικομφορμιστή και θαρραλέο για να αντιμετωπίσω νέες προκλήσεις», όπως έχει δηλώσει.

Παιδί του Κρόιφ, Γκουαρδιολικός, αλλά και θαυμαστής του Ζοσέ Μουρίνιο, με τον οποίο συνεργάστηκε στην Μπαρτσελόνα, όταν ο Πορτογάλος προσγειώθηκε ως βοηθός του Σερ Μπόμπι Ρόμπσον και, στη συνέχεια, του Λουίς φαν Χάαλ. Μοιράζονται το πάθος για το αγγλικό ποδόσφαιρο και ο Ζοσέ συμβούλευσε πολλές φορές τον Όσκαρ όταν αποφάσισε να δουλέψει στο Νησί.

«Είναι φανταστικός προπονητής και θέλω να μαθαίνω από τους καλύτερους στον κόσμο. Και θεωρώ ότι ο Γκουαρδιόλα και ο Μουρίνιο είναι οι κορυφαίοι» εξηγεί ο Γκαρσία, επιβεβαιώνοντας ότι δεν διστάζει να παίρνει από τον κάθε προπονητή αυτό που θεωρεί ότι θα τον βοηθήσει να γίνει καλύτερος.

«Όταν ήμουν ποδοσφαιριστής, έκανα το λάθος να πιστέψω ότι τα ήξερα όλα. Δεν θέλω να επαναλάβω αυτό το λάθος ως προπονητής. Όλοι έλεγαν ότι μπορούσα να είχα γίνει πολύ καλύτερος παίκτης. Αλλά ως προπονητής θα γίνω, θα γίνω ο καλύτερος που μπορώ» ξεκαθαρίζει ένας τεχνικός που λατρεύει να μαθαίνει, αλλά και να διδάσκει. Όταν, άλλωστε, τον ρωτούν τι θα είχε γίνει αν δεν είχε επιλέξει το ποδόσφαιρο, αυτός απαντά «δάσκαλος».

ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΟΥΝ ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ

Ο Όσκαρ γνωρίζει ότι η επιτυχία του εξαρτάται από την μεταδικότητα που θα δείξει προς τους παίκτες που θα έχει στην διάθεσή του και πως, σε αυτό το σημείο της σεζόν, οι προσθήκες που μπορούν να κάνουν την διαφορά είναι πολύ δύσκολο να προκύψουν.

Αυτό, όμως, δεν πρόκειται να τον πτοήσει. Θέλει οι παίκτες του να καταλάβουν αυτό που θέλει να παίξει, «να μην είναι ρομπότ» όπως λέει και, κυρίως, να διασκεδάζουν με το ποδόσφαιρο που θα κληθούν να υπηρετήσουν, στηριζόμενο στην κυριαρχία μέσα από την κατοχή της μπάλας, της σωστής τοποθέτησης μέσα στο γήπεδο και της επιθετικής νοοτροπίας.

Στο Ισραήλ συνάντησε ποδοσφαιριστές που δεν τρελαίνονταν για την προπόνηση (το αντίθετο μάλιστα), αλλά μέσα από την δουλειά, τους έβγαλε τον καλύτερό τους εαυτό. Άλλαξε συνήθειες αναφορικά με την προπόνηση, τα ωράρια, το φαγητό και τα αποτελέσματα τον δικαίωσαν πανηγυρικά.

«Πίστεψαν σε εμένα και χάρη σε αυτό κατακτήσαμε το πρωτάθλημα, όταν κανείς δεν το περίμενε με το ρόστερ που είχαμε» θυμάται ο Καταλανός, ο οποίος χρειάζεται αυτό ακριβώς από τον Ολυμπιακό: Εμπιστοσύνη. Η υπομονή, βεβαίως, είναι πολυτέλεια για μια ομάδα που είναι «καταδικασμένη» να διεκδικεί/κατακτά το πρωτάθλημα. Αλλά και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο Όσκαρ.

The post Γιατί λέω «ΝΑΙ» στον Όσκαρ appeared first on REDPLANET.GR.