Metal Gear Survive Review

10:39 14/3/2018 - Πηγή: Balleto

Tactical Espionage Boredom Simulator

Ας υποθέσουμε πως έχετε μια υψηλόβαθμη θέση στην Konami και έχετε αναλάβει να κάνετε το επόμενο βήμα στο θρυλικό Metal Gear franchise, που από το ντεμπούτο του το 1987, άλλαξε τη βιομηχανία. Προσωπικά, δεν θα επέλεγα σε καμία περίπτωση να συνεχίσω με ένα survival παιχνίδι με zombies

και πιστεύω πως ούτε και εσείς θα κάνατε αυτή την επιλογή. Η Konami, ας μην γελιόμαστε, δεν έχει την κοινή γνώμη με το μέρος της. Αυτό δεν είναι το κατάλληλο μέρος, ούτε η στιγμή για να αναλύσουμε σε βάθος το διαζύγιο της εταιρίας με τον εξαιρετικά ταλαντούχο δημιουργό, Hideo Kojima. Για να μην τα πολυλογώ, παρόλο που το Metal Gear Solid V: The Phantom Pain μέχρι τον Δεκέμβριο του 2015 πούλησε 6 εκατομμύρια αντίτυπα και το επόμενο παιχνίδι του Kojima, το Silent Hills, τάραξε τα νερά του διαδικτύου με το ιδιαίτερο demo του. Η Konami σταμάτησε την συνεργασία της με τον Kojima, του απαγόρευσε να παραλάβει το βραβείο του στα The Game Awards, ενώ υπήρξαν αναφορές ότι τον είχε κλειδωμένο σε ένα δωμάτιο μακριά από την ομάδα του για τους τελευταίους έξι μήνες της ανάπτυξης του MGS V. Έχοντας λάβει μια τέτοια αντιμετώπιση, παρά την τεράστια προσφορά του στην εταιρία τα τελευταία χρόνια, βρίσκω απολύτως λογικό το αυξημένο μίσος απέναντι στην Konami από την gaming κοινότητα, η οποία τα τελευταία χρόνια δείχνει σα να θέλει να αποχωρήσει από την βιομηχανία και πλέον πρακτικά ασχολείται μόνο με την ετήσια κυκλοφορία του Pro Evolution Soccer. Το Metal Gear Survive δεν κυκλοφόρησε επομένως με το καλύτερο δυνατό κλίμα. Προσωπικά, θέλω να τονίσω εξ’ αρχής πως από την στιγμή που έλαβα το αντίτυπο για το review στα χέρια μου προσπάθησα να τα διαγράψω όλα από τη μνήμη μου και να είμαι όσο πιο αντικειμενικός μπορώ. Που κατέληξα, λοιπόν, μετά από περίπου 25 ώρες ενασχόλησης;

Το Survive αυτό καθ’ αυτό, χωρίς να λαμβάνω υπόψη το ιστορικό όνομα που κουβαλά, είναι κακό παιχνίδι και δεν προτείνω σε κανέναν να ξοδέψει τον πολύτιμο χρόνο του και τα χρήματά του.

Ο κινηματογράφος έχει τάσεις, όπως παρατηρούμε με την έξαρση των ταινιών με υπερήρωες τον τελευταίο καιρό, το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για τις τηλεοπτικές σειρές, τη μουσική και άλλες βιομηχανίες. Φυσικά, τα βιντεοπαιχνίδια δεν πάνε πίσω. Από τα μέσα της προηγούμενης γενιάς μέχρι και της αρχές αυτής επικρατούσε ένας πανικός από παιχνίδι με zombies. Μπορεί μεν να είδαμε κάποιους αξιόλογους τίτλους να γεννιούνται από αυτή την τάση, όπως τα Dead Rising, Left 4 Dead, Dead Island και Dying Light, αλλά πλέον η μόδα των ζόμπι σε μεγάλο βαθμό έχει περάσει. Το ίδιο συνέβη και με τα survival παιχνίδια, μια τάση που κορυφώθηκε με την τεράστια επιτυχία που γνώρισε το Minecraft και τίτλοι όπως τα Ark: Survival Evolved, DayZ, Rust, The Forest και Terraria. Πλέον και αυτή η μόδα έχει περάσει ως ένα βαθμό. Το νέο είδος που ακμάζει είναι το Battle Royale. Το Metal Gear Survive, επομένως, ήθελε να προλάβει τις δύο αυτές τάσεις, αλλά δυστυχώς απέτυχε. Πλέον ο κόσμος έχει στρέψει αλλού το ενδιαφέρον του, οπότε ως αποτέλεσμα έχουμε μια από τις σειρές που ευθύνεται για την δημιουργία και την καθιέρωση της stealth κατηγορίας, να κυνηγάει τάσεις προηγούμενων ετών. Όλα τα βασικά παιχνίδια του franchise είχαν κάτι μοναδικό, ήταν τεχνολογικά και καλλιτεχνικά επιτεύγματα, ήταν ξεχωριστές εμπειρίες που έγραψαν το όνομά τους στην gaming ιστορία με χρυσά γράμματα. Το Survive καταφέρνει να είναι όσο πιο ‘generic’ γίνεται, χωρίς να προσφέρει τίποτα το αξιοσημείωτο. Πρόκειται για μια κουραστική και καθόλη τη διάρκεια της βαρετή εμπειρία. Ακόμα και το προηγούμενο Metal Gear spin-off, το Rising: Revengeance που προσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ, είχε να προσφέρει το γρήγορο, έντονο και διασκεδαστικό gameplay για το οποίο ξεχωρίζει η PlatinumGames.

Ας προσπεράσουμε όμως το γεγονός πως το νέο Metal Gear πρόκειται για ένα generic survival παιχνίδι με ζόμπι…πως τα πάει στην κατηγορία του; Καθόλου καλά. Το Survive είναι ίσως το πιο ‘γκρινιάρικο’ survival παιχνίδι που έχω παίξει, σε βαθμό που εκνευρίζει και εν τέλει κουράζει. Στο παιχνίδι πρέπει να λαμβάνετε υπόψιν την πείνα, την δίψα και -ανάλογα την περιοχή που βρίσκεστε- το οξυγόνο του χαρακτήρα σας. Μέχρι και τις τελευταίες σχεδόν αποστολές του campaign συνέχεια το παιχνίδι δεν με άφηνε να παίξω και να το απολαύσω. Συνεχώς κάτι έλειπε. Έπρεπε να ‘φαρμάρω’ για το ελάχιστο φαγητό που υπάρχει στον χάρτη, να βρω πόσιμο νερό ή να αφήσω στην μέση την αποστολή μου και να επιστρέψω στην βάση για να γεμίσω την φιάλη μου με οξυγόνο. Αντιλαμβάνομαι πως εν μέρει η ουσία των Survival παιχνιδιών βρίσκεται και σε αυτή την πτυχή, αλλά πιστέψτε με όταν σας λέω ότι το Survive υπερβάλει σε βαθμό που εκνευρίζει. Εφόσον ξεκίνησα να μιλάω για το gameplay, να επισημάνω σε αυτό το σημείο πως το παιχνίδι κάνει χρήση της Fox μηχανής γραφικών της πρώην Kojima Productions και δανείζεται απίστευτα πολλά assets από το Metal Gear Solid V.

Εδώ έρχεται, λοιπόν, το δεύτερο μεγάλο αγκάθι. Κάθε αποστολή ολοκληρώνεται με τον ίδιο τρόπο. Δεν το χωράει ο νους μου πως γίνεται να δανείζεσαι την Fox Engine του Metal Gear Solid V, στο οποίο οι επιλογές ήταν πραγματικά ατελείωτες και να δημιουργείς ένα τόσο μονότονο, επαναλαμβανόμενο, κουραστικό και βαρετό gameplay. Πρακτικά όλες, μα όλες, οι αποστολές του παιχνιδιού είναι είτε fetch quests είτε horde mode παραλλαγές. Συνολικά, το single-player campaign απαρτίζεται από 25 chapters πριν να πέσουν τα credits. Τα 15 από αυτά αναθέτουν στον παίκτη να πάει σε κάποιο σημείο του χάρτη και να φέρει κάτι. Τις περισσότερες φορές αυτό το κάτι είναι memory boards, υπολογιστές διασκορπισμένοι στον χάρτη που περιέχουν δεδομένα για το επόμενο objective. Δηλαδή ως παίκτες πηγαίνουμε σε ένα προκαθορισμένο σημείο, βρίσκουμε τον υπολογιστή, παίζει ένα animation δύο δευτερολέπτων, γυρνάμε στη βάση και αναλαμβάνουμε ξανά να φέρουμε πάλι κάτι πίσω. Πέρα από memory boards, τα άλλα quests μου ζήτησαν να φέρω πίσω στη βάση μου επιζώντες ή διάφορα αντικείμενα, πάλι είχα να κάνω με βαρετά και επαναλαμβανόμενα fetch quests. Τέλος, έμειναν τα horde mode quests, μια χιλιοειπωμένη gameplay δομή που καθιερώθηκε από τα Gears of War και από τότε έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε. Σε αυτού του είδους τα quests, όπως μπορείτε να μαντέψετε, έπρεπε να υπερασπιστώ ένα σημείο του χάρτη καθώς ολοένα και περισσότερα zombies ερχόντουσαν προς αυτό. Υπάρχουν και side quests, τα οποία μαντέψτε, είναι όλα fetch quests, πήγαινε φέρε έναν επιζώντα πίσω στη βάση, σκότωσε δύο και κάνε loot δύο ζώα και ούτω καθεξής.

Οι εχθροί, πρακτικά, είναι σχεδόν πάντα οι ίδιοι και πρόκειται για τα τυπικά zombies, που σύμφωνα με το lore, ονομάζονται Wanderers. Υπάρχουν μεν διαφορετικές κατηγορίες από zombie, αλλά εμφανίζονται αραιά και που, κυρίως, προς το τέλος του παιχνιδιού. Ο τρόπος που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε αυτά τα ζόμπι είναι με melee κατά βάση όπλα. Υπάρχει η επιλογή του stealth, αλλά το παιχνίδι δεν την ευνοεί ιδιαίτερα και όσο και αν το προσπάθησα τελικά, ο τεράστιος αριθμός των απέθαντων με απέτρεψε. Καταφεύγουμε, λοιπόν, στη λύση του σφάζω τα πάντα στο δρόμο μου. Βέβαια, ο χαρακτήρας μας είναι τόσο ανίκανος που δεν μπορεί να κουνάει ούτε ένα μπαστούνι του μπέιζμπολ με φυσιολογική ταχύτητα, οπότε καταφεύγουμε τελικά στην λύση του “σφάζω τα πάντα στο δρόμο μου πίσω από φράχτες”. Στο Survive έχουμε τη δυνατότητα να τοποθετήσουμε εμπόδια όπως φράχτες ή ακόμα και εκρηκτικά ή αυτόματα όπλα για να κάνουμε τη ζωή μας απέναντι στα ζόμπι ευκολότερη. Το παιχνίδι σε αναγκάζει κατά κάποιον τρόπο να χρησιμοποιήσεις τους φράχτες, αφού ο χαρακτήρας σου πεθαίνει γελοία εύκολα με ένα-δυο χτυπήματα. Το gameplay γίνεται έτσι τρομερά ανιαρό, αφού πάντα κατέληγα να είμαι πίσω από ένα φράχτη και να καρφώνω με ένα δοκάρι τα απίστευτα χαζά ζόμπι που δεν μπορούν συνήθως ούτε να κάνουν τον κύκλο τριγύρω του. Να σημειώσω πως οι φράχτες και τα υπόλοιπα gadgets που έχει στη διάθεση του ο παίκτης χρησιμοποιούνται και στις horde mode αποστολές είτε αυτές εκτυλίσσονται σε κάποιο τυχαίο του χάρτη, είτε στη βάση που ο παίκτης μπορεί να προσαρμόσει όπως θέλει.

Σε αυτό το σημειώσω να τονίσω πως η δικαιολογία “τα Survival παιχνίδια αργούν να πάρουν μπρος” δεν με συγκινεί. Πρώτον, το Survive δεν παίρνει μπρος. Ποτέ. Παραμένει επαναλαμβανόμενο και εκνευριστικό μέχρι και τα τελευταία του λεπτά. Δεύτερον, ένα παιχνίδι που βασανίζει τον παίκτη για 15 ώρες μέχρι να δείξει τις αρετές του, παραμένει κακό παιχνίδι. Παίζω για να διασκεδάσω ή να ψυχαγωγηθώ, δεν παίζω για να εκτελέσω μια ατελείωτη αγγαρεία. Αν ήθελα να κάνω αγγαρείες θα πήγαινα να πλύνω τα πιάτα.

Κάθε πτυχή του παιχνιδιού μου έδωσε την εντύπωση πως είναι σχεδιασμένη για να εκνευρίσει. Όπως για παράδειγμα οι υπερβολικά μεγάλοι χρόνοι που παίρνει το loot και το ελάχιστο stamina που κάνει την περιήγηση στον χάρτη αγγαρεία. Όσον αφορά τον χάρτη…ο άδειος, βαρετός και αντιγραμμένος από το MGS V χάρτης που είναι γεμάτος ομίχλη, που δεν σε αφήνει να ξεχωρίσεις τίποτα μετά τα 20 μετρά και το γεγονός πως μέσα στην προαναφερθείσα ομίχλη δεν δουλεύουν τα waypoints και πρέπει να μυρίσεις τα νύχια σου για το που να πας, αφού ο χάρτης δεν έχει σοβαρά σημεία αναφοράς και μοιάζει παντού ίδιος, αλλά και τα επαναλαμβανόμενα objectives, όλα αποτελούν έναν εφιάλτη πλοήγησης.

Ή βασικά, τώρα που το σκέφτομαι, το παιχνίδι δεν είναι σχεδιασμένο για να εκνευρίσει. Όχι φυσικά. Το παιχνίδι είναι σχεδιασμένο για πουλήσει. Να πουλήσει microtransactions. Θέλετε να αναφερθώ σε όλα τα πράγματα που προσπαθήσει να σου πουλήσει η Konami; Σας προειδοποιώ πως η λίστα είναι μεγάλη. Όπως λένε και οι Βρετάνοί, “ας ξεκινήσουμε με τον ελέφαντα στο δωμάτιο”. Τα νέα saves κοστίζουν 10€. Ναι. Καλά διαβάσετε. Τα saves κοστίζουν €10. Τα saves, ναι, τα saves, κοστίζουν. Αν θέλετε να δημιουργήσετε έναν δεύτερο χαρακτήρα για να δείτε το εναλλακτικό τέλος πρέπει να πληρώσετε €10 ή να διαγράψετε το save σας και να ξεκινήσετε τα πάντα από την αρχή. Από την στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου να παίζει βιντεοπαιχνίδια, από το πρώτο Metal Gear Solid που ο Psycho Mantis διάβαζε την Memory Card του PS1, τα saves ήταν δωρεάν και χωρίς κανέναν περιορισμό. Αυτή η θρασύτατη κίνηση είναι μόνο η αρχή. Όντας Survival τίτλος που έχει βαλθεί να κάνει τη ζωή του παίκτη δύσκολη, δεν θα μπορούσε να μην υπάρχει μια λύση για τους καλοπληρωτές. Καλωσορίστε τα Premium Boost Passes, τα οποία αυξάνουν τον ρυθμό με τον οποίο παίρνετε Kuban Energy, ένα άκρως βασικό στοιχείο της οικονομίας του τίτλου που καθορίζει και το level του χαρακτήρα σας και συγχρόνως αυξάνει και τα resources που παίρνετε από τη βάση σας, λύνοντας το πρόβλημα του νερού και του φαγητού που ταλαιπωρεί του απλούς, κοινούς παίκτες που δεν άνοιξαν το πορτοφόλι τους. Αυτά είναι μόνο η αρχή…Ο περισσότερος χώρος στο inventory για περίσσια όπλα κοστίζει €5 για κάθε αναβάθμιση, το κάθε νέο unit που μπορείτε να στείλετε για να σας φέρει πόρους κοστίζει €10, το κάνε νέο loadout κοστίζει €3 και φυσικά υπάρχουν και επί πληρωμή κοσμητικά αντικείμενα αν θέλετε να αλλάξετε την εμφάνιση των χαρακτήρων σας. Να σημειωθεί, επίσης, πως το παιχνίδι είναι και always online και δεν μπορείτε να παίξετε αν δεν έχετε ενεργή σύνδεση στο διαδίκτυο ή αν δεν δουλεύουν οι servers της Konami. Τελικά, μπορεί ο τίτλος να πωλείται στην μειωμένη τιμή των €40, αλλά βασανίζεται από αμέτρητους βαλτούς περιορισμούς που υπονομεύουν την εμπειρία και ζητάνε από τον παίκτη να πληρώσει για πράγματα που μέχρι σήμερα οι gamers τα θεωρούσαμε αυτονόητα.

Παρασύρθηκα με τα του gameplay και των microtransactions και παραλίγο να ξεχάσω την ιστορία. Δεν θα με παραξένευε όμως και να την ξεχνούσα…Αφήστε πίσω σας τον Snake, τον Big Boss, τον Ocelot, τον Zero, τον Raiden και όλους τους χαρακτήρες που λατρέψατε στα προηγούμενα κεφάλαια της σειράς. Το Survive δείχνει για πέντε δευτερόλεπτα τον Big Boss, ο οποίος δεν λέει ούτε μια λέξη και μετά δίνει την σκυτάλη σε ένα νέο καστ χαρακτήρων. Όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, παρέμειναν παγερά αδιάφοροι καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και έπεφταν σε τρομερά κλισέ, από την καλή νοσοκόμα που θέλει να τους σώσει όλους, μέχρι τον ατομιστή στρατιώτη που θέλει απλά να γυρίσει πίσω και τελικά γίνεται καλός. Ως παίκτες εμείς σχεδιάζουμε την εμφάνιση του κεντρικού πρωταγωνιστή, ο οποίος παραμένει σιωπηλός για όλο το παιχνίδι και είναι μια απλή μαριονέτα που κουνιέται προς όποια κατεύθυνση του δείχνουν οι άλλοι, αδιάφοροι, χαρακτήρες. Η δράση του παιχνιδιού λαμβάνει χώρα αμέσως μετά τα γεγονότα του Metal Gear Solid V: Ground Zeroes, όπου μια πύλη στο χωροχρόνο ανοίγει πάνω από το Mother Base και ρουφά την βάση και τους στρατιώτες του Big Boss. Σας αφήνω ένα λεπτό για να χωνέψετε αυτό που μόλις διαβάσετε. Ναι, η ιστορία των MGS σίγουρα δεν είναι και η πιο εύκολη ως προς την κατανόηση και έχει πολλές παραξενιές, αλλά εδώ αγγίζουμε ένα άλλο επίπεδο. Το Survive ξεφεύγει προς την άσχημη κατεύθυνση. Τελικά, όλα όσα κάνουμε καταλήγουν στο τίποτα για το γενικότερο lore. Είτε παίξετε το Survive είτε όχι είναι απολύτως το ίδιο και το αυτό για τα υπόλοιπα Metal Gear, τα γεγονότα του είναι σα να μην έγιναν ποτέ. Η ιστορία πάει να πάρει μπρος προς το τέλος, αφού μένει από παγερά αδιάφορη έως ανύπαρκτη για τις πρώτες…15 ώρες, αλλά τελικά δεν κατάφερε να με συγκινήσει και ήταν προβλέψιμη και πρακτικά ανούσια. Αξιοσημείωτο είναι πως και ο τρόπος με τον όποιο παρουσιάζεται η ιστορία την κάνει ακόμα πιο βαρετή. Το παιχνίδι δεν έχει σχεδόν καθόλου cutscenes πέρα από την εισαγωγή και τον τερματισμό του. Όλα αποδίδονται μέσω στατικών εικόνων με τους διαλόγους να γράφονται στην οθόνη. Τουλάχιστον υπάρχουν και μερικά τυπικά, μετριότατα voice overs. Ναι, δεν αντιλέγω, και τα παλιότερα Metal Gear είχαν το codec και προσωπικά μου άρεσε να το διαβάζω, αλλά είχαν και cinematics για τις σημαντικές σκηνές. Εδώ υπάρχει μόνο το Codec.

Συνεχίζοντας, θέλω να αναφερθώ στον οπτικοακουστικό τομέα. Η έκδοση που δοκίμασα ήταν αυτή του Xbox One X και το παιχνίδι κατάφερε πάλι να με απογοητεύσει. Το μόνο θετικό είναι τα 60fps, αν και υπάρχουν frame drops. H ανάλυση για την X έκδοση ανέρχεται σε 2560×1440, στο Pro το παιχνίδι τρέχει στα 2134×1440 με reconstruction, στο απλό PS4 σε 1600×1080 και το απλό Xbox One βασανίζεται τρέχοντας στα 720p, μια τεράστια υποβάθμιση από το 900p του Phantom Pain. Παρόλο που έχει περάσει καιρός από την κυκλοφορία του MGS5 και το παιχνίδι χρησιμοποιεί την ίδια μηχανή γραφικών, προσωπικά βρίσκω το οπτικό αποτέλεσμα αρκετά υποδεέστερο. Ο τεχνικός τομέας δεν είναι καθόλου εντυπωσιακός, με textures χαμηλής ανάλυσης σε σημεία, frame drops και αρκετά bugs. Επίσης, γενικώς το μουντό και μονότονο εικαστικό δεν βοηθά καθόλου. Στα του ήχου δηλώνω απογοητευμένος από την μουσική επένδυση, η οποία συνήθως απουσιάζει και όταν υπάρχει για να συνοδεύσει την δράση δεν συγκινεί στο ελάχιστο.

Τέλος, όσον αφορά το περιεχόμενο, η βασική ατραξιόν είναι το single player campaign. Προσωπικά, χρειάστηκα περίπου 25 ώρες για να το ολοκληρώσω, αλλά έχω ακόμα πράγματα να κάνω και υπάρχει φυσικά και ένα post-game για όποιον θέλει να συνεχίσει το ταξίδι του. Το πολυδιαφημισμένο co-op δεν είναι τίποτα άλλο από ένα horde mode, στο οποίο μπορείτε να αμυνθείτε απέναντι σε ορδές από ζόμπι μαζί με τέσσερις φίλους σας.

Πηγή: unboxholics.com