Αλέξης Γεωργούλης: Αυτονόητη η επιλογή να συμμετάσχω στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ

13:59 23/5/2019 - Πηγή: altsantiri

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Μανώλης Καλουδάς
Κάμερα / Σκηνοθεσία: Σωκράτης Πάτσος

Πολιτισμός. Αυτό θα είναι γραμμένο πάνω πάνω στην «ατζέντα» του Αλέξη Γεωργούλη εφόσον εκλεγεί ευρωβουλευτής με το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, καθώς σύμφωνα με τον ίδιο «ο πολιτισμός είναι ένα άγονο έδαφος στο ευρωκοινοβούλιο».

Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης παραχώρησε συνέντευξη στο altsantiri.gr στην οποία αποκαλύπτει τον άνθρωπο που τον παρακίνησε ώστε να είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής, μιλά για την όξυνση του

πολιτικού κλίματος, ενώ θα έδινε τους ρόλους των Κώστα Χατζηχρήστου και Ντίνου Ηλιόπουλου στους Αλέξη Τσίπρα και Κυριάκο Μητσοτάκη στη γνωστή ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες».

Αλέξη ποια ήταν η αφορμή για την απόφασή σου να κατέβεις υποψήφιος στις ευρωεκλογές;

«Η αφορμή ήταν καθαρά ο Λευτέρης Κρέτσος που συντόνισε και έφτιαξε το ΕΚΟΜΕ (σ.σ.: Εθνικό Κέντρο Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας), μια ανώνυμη εταιρία που διαχειρίζεται τις επιστροφές φόρων σε οπτικοακουστικές παραγωγές.

Αυτό δεν υπήρχε ποτέ στην Ελλάδα. Υπάρχει τώρα έναν χρόνο περίπου, έχει κάνει έναν ολόκληρο κύκλο, εννοώντας ότι μια παραγωγή έκανε την αίτηση και έφτασε στο σημείο να πάρει πίσω τα χρήματα, οπότε είδαμε όλο πως λειτουργεί.

Λειτούργησε με επιτυχία, είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχουν κάνει. Δηλαδή εγώ όταν το σκέφτομαι είναι σαν να είναι τα θεμέλια για να φτιάξουμε μια βιομηχανία κινηματογράφου στην Ελλάδα. Αυτό δεν θα υπήρχε ποτέ αν δεν γινόταν κάτι τέτοιο, δεν μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο.

Στις άλλες χώρες και κυρίως στις γειτονικές μας χώρες αυτό υπάρχει χρόνια, ήταν ο λόγος που έχουμε ακούσει αρκετές φορές που έρχονται ταινίες να γυριστούν στην Ελλάδα με ελληνικό θέμα και δεν γυρίζονται στην Ελλάδα, γυρίζονται σε άλλες χώρες. Όπως στη Μάλτα, στην Κροατία, στην Ισπανία».

Αυτό συνέβαινε λόγω γραφειοκρατίας, έτσι δεν είναι;

«Όχι δεν είναι η γραφειοκρατία, είναι η έλλειψη αυτού του μέτρου, της επιστροφής φόρων. Εμείς το έχουμε 35%, ο Καναδάς το έχει φτάσει μέχρι το 45%. Το μέτρο που έχει φτιάξει η Νέα Υόρκη στο 30%. Υπάρχουν, δηλαδή κυμαίνεται, βέβαια κάνοντας τη μελέτη σου βλέπεις πόσο μπορείς να επιστρέψεις ποιο ποσό σε ποσοστό.

Αυτό το μέτρο δεν θα ανοίξει μόνο στον κινηματογράφο, δεν είναι μόνο αυτό δηλαδή για κινηματογράφο, τηλεόραση, ας πούμε ότι είναι ένα οπτικοακουστικό δηλαδή υλικό».

Όλες τις οπτικοακουστικές παραγωγές.

«Δεν θα ανοίξει αυτές τις παραγωγές, δεν είναι ότι θα έρθουν περισσότερα χρήματα επειδή θα γίνουν αυτές οι παραγωγές εδώ, που δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο το ποσό. Ας πούμε το ΜΑΜΑ ΜΙΑ ήταν μια παραγωγή 80 εκατομμυρίων το physical production, δηλαδή πόσα ξοδεύονται στο γύρισμα να ήταν τα 30 εκατομμύρια; Οπότε 30 εκατομμύρια ξοδεύτηκαν στη χώρα που γυρίστηκε.

Είναι σημαντικό το δέλεαρ για μια παραγωγή όταν λες το 30% θα σου το γυρίσω πίσω οπότε νομίζω ότι έχουμε στήσει καλά τα θεμέλια να ξεκινήσει αυτό.

Ξεκινώντας αυτό, πρώτον απασχολούμε 150 επαγγέλματα γιατί δεν είναι μόνο ηθοποιοί, δεν είναι μόνο οι σεναριογράφοι που ασχολούνται με αυτό, είναι οι οδηγοί, είναι οι εταιρίες ενοικιάσεως αυτοκινήτων, είναι τα ξενοδοχεία που θα φιλοξενήσουν τον κόσμο, είναι τα catering, είναι μια μικρή κοινωνία.

Έξω απ’ αυτό οι άνθρωποι αυτοί έρχονται, φωτογραφίζουν. Η μαγνητοσκόπηση είναι φωτογραφίες στη σειρά, φωτογραφίζουν, φεύγουν και το υλικό αυτό κάνει το γύρο του κόσμου».

Το οποίο μπορεί να αποτελέσει αφορμή για μια άλλη ταινία εννοείς.

«Που είναι αφορμή για μια άλλη ταινία, είναι διαφήμιση για την Ελλάδα, είναι.., ας πούμε το ΜΑΜΑ ΜΙΑ όταν βγήκε στις αίθουσες ανέβασε πάρα πολύ τον τουρισμό της Σκιάθου γιατί διαφημίστηκε η Σκιάθος, ο κόσμος είχε το ενδιαφέρον, άκουσε πάρα πολύ για την Σκιάθο που έγιναν τα γυρίσματα κλπ., είδε πολύ ωραία πλάνα. Στην Ελλάδα όπου και να γυρίσεις έχεις πλάνα. Όπου και να τη στήσεις την κάμερα θα βρεις ένα πλάνο πολύ ωραίο και σωστό.

Και στις διακοπές του θέλησε να πάει στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Σκόπελο. Υπάρχει μελέτη από τον ΕΟΤ πολύ παλιά που λέει πως σε οποιοδήποτε νησί έχει γυριστεί κινηματογραφική ταινία έχει αυξηθεί ο τουρισμός κατακόρυφα και από τότε δεν ξανά έπεσε. Και βάζω μέσα την Αμοργό, δηλαδή δεν έχει να κάνει μόνο με μεγάλα νησιά, μεγάλες ταινίες. Ταινίες οι οποίες απλώς ήταν χωρίς να έχουν πολύ μεγάλη επιτυχία βοηθήσανε πάρα πολύ στον τουρισμό της περιοχής. Άρα και σε πιο γενικά και της χώρας».

Εν ολίγοις, αυτός που πήρε τηλέφωνο ήταν ο Λευτέρης ο Κρέτσος;

«Ναι, συζητήσεις είχαν γίνει αρκετές με διάφορο κόσμο όπως είχα αναφέρει κάποια στιγμή και όχι μόνο από την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εκεί που βρήκαν έδαφος οι συζητήσεις να διανθίσουν ήταν με τον Λευτέρη Κρέτσο. Και όχι μόνο επειδή είχαν ενδιαφέρον οι συζητήσεις. Ήταν και αυτά που έκανε ήταν πάρα πολύ σημαντικά και πολύ καθαρά και σωστά στημένα έτσι όπως θα έπρεπε.

Ήμουν πάρα πολύ σίγουρος ότι αυτό το πράγμα θέλω να το υποστηρίξω. Αλλά δεν σταμάτησε εκεί η όλη διαδικασία γιατί ασχολούμενοι με το θέμα και πώς μπορούμε να το στηρίξουμε είδαμε ότι υπάρχει ένα κοινό στον πολιτισμό και το πώς βγαίνει η χώρα, όχι μόνο η δική μας και οι υπόλοιπες χώρες στην Ευρώπη.

Στην Ευρώπη και κυρίως στο ευρωκοινοβούλιο είναι σαν να είναι λίγο παραγκωνισμένο. Δεν έχει τόση βαρύτητα όσο εγώ πιστεύω ότι πρέπει να έχει ο πολιτισμός στο ευρωκοινοβούλιο. Οπότε είδα αυτό το έδαφος ότι είναι άγονο, θέλησα πάρα πολύ να κάνω κάτι για αυτό και ήταν πολύ και επόμενο η επιλογή του να κατέβω στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ να είναι σχεδόν αυτονόητη».

Μιας και είπες για τις συζητήσεις που είχες κάνει το προηγούμενο διάστημα πριν αποφασίσεις να είσαι υποψήφιος με το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία, μεταξύ άλλων τα πολιτικά σχήματα που συζήτησες ήταν και της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό όπως καταλαβαίνεις προκάλεσε έναν ιδιαίτερο ντόρο.

«Ναι, δεν έγινε για σωστό λόγο. Καταρχάς οι συζητήσεις είχαν ξεκινήσει σε ένα πολιτικό επίπεδο και να ασχοληθώ με τα κοινά πιο έμπρακτα από το 2014 που είχαμε τις δημοτικές εκλογές που συμμετείχα στο ψηφοδέλτιο του Κώστα Τζανακούλη, πάλι για τον ίδιο λόγο, για στερεώσουμε κάτι πολιτιστικό στην περιοχή της Λάρισας.

Συγκεκριμένα, θα ήθελα να κάνω κάτι σαν μια ακαδημία κινηματογράφου και θεάτρου που να μην έχει μόνο μια δραματική σχολή, να μπορεί κάποιος να κάνει και τη σκηνοθεσία, να κάνει και σκηνογραφία ακόμα και συγγραφή. Αλλά δεν ήταν τόσο εύφορο το έδαφος. Τότε υπήρχε μόνο ο αναπτυξιακός νόμος που όταν ήρθαμε σε επαφή με τον Κώστα Τζανακούλη υπήρχε πολύ ενδιαφέρον, θέλαμε να το κάνουμε πάρα πολύ αλλά δυστυχώς δεν κερδίσαμε τις εκλογές. Δεν είχαμε εμείς το πάνω χέρι να προτείνουμε και να θέσουμε κάποια πράγματα σε πορεία.

Οπότε καθίσαμε στην αντιπολίτευση. Εγώ εκείνη την εποχή είχα κλείσει και το «The Durrells» που απαιτούσε έξι μήνες να λείπω από τη Λάρισα. Οι απαιτήσεις ήταν δυο φορές το μήνα να βρίσκομαι στα δημοτικά συμβούλια και να μην λείψω παραπάνω από τρεις συνεχόμενες οπότε ήταν φυσικό και επόμενο να παραιτηθώ και να συνεχίσω την πορεία μου στην ηθοποιία.

Θέλω να προσφέρω κάτι πολιτιστικά. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ και είναι ένας πολύ ωραίος λόγος να έρχομαι στην Ελλάδα και να σπέρνω κάτι από κάτι που είδα έξω. Να το μοιράζομαι με έναν τρόπο που να μην είναι «γεια σας παιδιά, εγώ τι έκανα», αλλά «παιδιά μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο».

Όπως ήταν και η πρώτη μου επιθυμία πριν γεννηθεί το ΕΚΟΜΕ. Ευτυχώς δηλαδή που κάπως εισακούστηκε όχι από εμένα αλλά γενικώς όλοι οι άνθρωποι του χώρου με έναν τρόπο το απαιτούσαν και το ζητούσαν».

Άρα αν τελικά εκλεγείς ευρωβουλευτής φαντάζομαι η προτεραιότητά σου, η ατζέντα σου, έχει να κάνει με θέματα πολιτισμού.

«Ναι, η προτεραιότητά μου είναι όπως είναι και η προτεραιότητά μου στη ζωή. Είναι ο πολιτισμός. Για εμένα η κοινωνία ζει και υπάρχει και στήνεται για να απολαμβάνει έναν πολιτισμό. Δεν είναι για να απολαμβάνει μια ωραία οικονομία ή μια ωραία διανομή ηλεκτρικής ενέργειας, γενικότερα τις ενέργειες ή κάποιου είδους πλούτου.

Ο πλούτος μιας κοινωνίας είναι ο πολιτισμός της, δεν είναι κάτι άλλο. Όλα τα άλλα είναι κομμάτια που μπορούν, βασικοί πυλώνες δεν τους αγνοώ, ούτε τους παραγκωνίζω, είναι βασικοί πυλώνες για να στηρίξουν τον πολιτισμό που μπορεί να παράξει μια κοινωνία. Για αυτό το λόγο νομίζω ότι υπάρχουμε εδώ σαν άνθρωποι και μέσω αυτής της πορείας μπορούμε να βρούμε μια ευτυχία».

Αλέξη, πώς αυτοπροσδιορίζεσαι πολιτικά;

«Εγώ πιστεύω ότι όποιος άνθρωπος έχει μια φιλοσοφία που την ψάχνει, την εξελίσσει, την αναθεωρεί είναι και πολιτική όταν την εκφράζει και περιμένει να βρει σαν να λέμε ομοϊδεάτες ή ανθρώπους που μπορούν να πλησιάσουν σε αυτό να συντονιστούν και να δημιουργήσουν ένα ρεύμα.

Κάτι τέτοιο για εμένα είναι η πολιτική σε μια γενική έκφραση. Τοποθετούμαι περισσότερο στο σύνολο, πιστεύω, χωρίς να είναι απόλυτο και αυτό δηλαδή μια ισορροπία ανάμεσα στην προσωπική πρωτοβουλία, ανάμεσα στο εγώ πως μπορούμε να το στηρίξουμε και να το δυναμώσουμε αλλά με στόχο να γυρίσουμε στο εμείς.

Αυτή είναι η βασική μου φιλοσοφία και κάπως από εκεί βγαίνουν και οι πολιτικές μου σκέψεις. Δηλαδή δεν πιστεύω στην απόλυτη ελευθερία, ο καθένας μόνος του στη ζούγκλα που λέμε και όποιος επιβιώσει είναι ο νικητής. Και ούτε στο ότι όλοι είναι ίσοι, όλοι είναι ίδιοι.

Πρέπει να υπάρξει μια ισορροπία σε αυτό. Πρέπει να δώσουμε ευκαιρίες και στις ατομικές σκέψεις και πορείες αλλά ευκαιρίες και στο σύνολο ώστε να μπορέσουμε να κρατήσουμε μια ισορροπία σε ένα σύνολο και όχι ο καθένας μόνος του».

Αυτό που λες όμως στα λόγια όντως έτσι είναι και συμφωνούμε όλοι φαντάζομαι σε αυτό, στην πράξη όμως βλέπουμε ότι πολλές φορές δεν συμβαίνει. Και ειδικά τώρα.

«Με έναν τρόπο υπάρχει μια σύγκρουση και μέσα σε αυτή τη σύγκρουση γιατί υπάρχει μεγάλη διαφωνία, ο ένας λέει το άλφα και ο άλλος λέει το βήτα. Δεν είναι απαραίτητο να διαφωνούν, μπορεί να λέει ο καθένας κάτι διαφορετικό αλλά είναι τόσο σκληρή η πόλωση που φαίνεται σαν να διαφωνούν κιόλας».

Μήπως όμως οι άνθρωποι που έχουν διάθεση να βοηθήσουν με τον τρόπο που λες, τελικά δεν μπορούν λόγω της όξυνσης του πολιτικού κλίματος;

«Ακριβώς αυτό. Και στην τελική ο πρωταγωνιστής αυτής της πόλωσης είναι η κόντρα, είναι ο καυγάς, είναι ο πόλεμος, είναι κάτι που δεν αφορά το σύνολο. Γιατί για να λέμε ότι υπάρχουν πόλοι σημαίνει ότι υπάρχουν δύο. Αυτοί οι δυο δημιουργούν ένα σύστημα, αυτό είναι το σύστημα.

Άρα το σύστημα αυτό όταν υπάρχει η πόλωση τόσο μεγάλη ο πρωταγωνιστής είναι η διχόνοια, είναι η σύγκρουση με αποτέλεσμα να χάνει το σύνολο. Άρα για αυτό και εγώ επιμένω πάρα πολύ στον πολιτισμό γιατί ο πολιτισμός μπορεί να εξομαλύνει αυτές τις διαφωνίες, να μειώσει το χάσμα, να έρθουμε σε μια επικοινωνία και να μπορέσουμε μέσα από μια εποικοδομητική διαφωνία να δούμε ποιο είναι το καλύτερο για το σύνολο.

Εκεί είναι που πιστεύω ότι το σύνολο θα πρέπει να υπάρχει και σίγουρα οι απόψεις πρέπει να είναι και σε ένα προσωπικό επίπεδο, δηλαδή να είναι έμπνευση κάποιου αλλά χωρίς όμως να την κρατά για τον εαυτό του. Θα πρέπει να είναι ένα μοίρασμα. Δηλαδή θα πρέπει όπως σκεφτόμαστε μια πυραμίδα ότι υπάρχει η κορυφή πρέπει να διοχετεύεται παντού η ιδέα, το φως, να μεταλαμπαδεύεται αυτή η ενέργεια της έμπνευσης».

Στην πραγματικότητα αυτός δεν είναι και ο πραγματικός ρόλος ενός πολιτικού;

«Ναι. Και το έλεγα πριν σε μια άλλη συνέντευξη συγκρίνοντας τον πολιτικό με τον ηθοποιό. Η δική μου προσέγγιση στον ηθοποιό και η κατανόηση μετά από τόσα χρόνια που ασχολούμαι με την υποκριτική είναι ότι ο ηθοποιός δεν πρέπει να είναι εγωιστής, δεν πρέπει να έχει εγώ. Θα πρέπει να έχει χαμηλωμένο εγώ, θα πρέπει να είναι ταπεινόφρων, θα πρέπει να το έχει μαζεμένο ή ακόμα και συρρικνωμένο ας επιτραπεί και αυτή η έκφραση στον ηθοποιό ώστε να μπορέσει ο ρόλος να υπάρξει μέσα από τη δική του αναπνοή, το δικό του μυαλό, την δική του καρδιά.

Έτσι γίνεται πιο αρεστός στον κόσμο γιατί ο κόσμος μπορεί να ταυτιστεί πιο εύκολα σε έναν τέτοιο ρόλο και κερδίζει το κοινό. Δηλαδή ο καλός ηθοποιός είναι όχι ο τεχνικός, που εντάξει τον θαυμάζω γιατί είναι πάρα πολύ καλός, αλλά βλέπω ξέρω εγώ τον τάδε να κάνει μια πολύ ωραία ερμηνεία.

Όταν ο ηθοποιός είναι συνειδητοποιημένος και έχει μαζέψει το εγώ του ο θεατής ταυτίζεται με τον ρόλο. Και έτσι ο συγγραφές κερδίζει τον θεατή με αποτέλεσμα να του δώσει αυτό που θέλει να πει και να βγει νικητής τελικά το θέατρο, ο κινηματογράφος και όχι ο πρωταγωνιστής που έπαιξε πολύ καλά το ρόλο και δεν καταλάβαμε τι ακριβώς ήταν το θέατρο.

Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με τους πολιτικούς. Εάν ο πολιτικός κρατήσει πάρα πολύ το εγώ του δυνατό και πει αυτές είναι οι απόψεις μου, εκεί θα οδηγήσω εγώ το λαό, αυτό θα κάνουμε και το κρατάει για τον εαυτό του και όχι προς το λαό εκείνη την ώρα θα αναγκαστεί να πει και ψέματα για να μπορέσει να τον πείσει γιατί δεν γίνεται ο λαός να ταυτιστεί με έναν άνθρωπο χωρίς να είναι δοτικός.

Χωρίς να αφήνει χώρο να υπάρξουν και οι απόψεις του λαού ή να υπάρξουν και τα όνειρα του λαού μέσα σε αυτό που θέλει να κάνει με αποτέλεσμα να γίνεται σαν να λέμε ένας σκληρός ας το πούμε ηγέτης που τραβάει ένα δρόμο που περιμένει να τον ακολουθήσουν οι άλλοι. Δεν θα πρέπει να είναι έτσι γιατί στο τέλος είναι στείρο αυτό, δεν θα παίρνει την ενέργεια και θα αναγκαστεί να κάνει πράγματα για το προσωπικό του όφελος, να ανελιχθεί αυτός και όχι να περιμένει το λαό να συνειδητοποιήσει, να αφομοιώσει και να του δώσει ξανά ενέργεια για να συνεχίσει.

Ακούγεται πολύ ρομαντικό όλο αυτό, ακούγεται σαν να λες ότι εντάξει από πού ήρθες, αυτή είναι η θεωρία και όπου μπορείς να κινηθείς και να πλησιάσεις με αυτό, αν δηλαδή δημιουργήσεις ένα τέτοιο πρίσμα πολλές αποφάσεις έρχονται και λίγο αβίαστα που καμιά φορά είναι και δύσκολες.

Γιατί αν κάποιος πρέπει να πάρει κάποιες αποφάσεις με τίμημα σαν να λέμε το δικό του το εγώ, όταν σκεφτεί ότι είναι για τον κόσμο, είναι για τους πολλούς, είναι για αυτούς που με έναν τρόπο με ψηφίσανε θα το πάρει αβίαστα, θα την πάρει αβίαστα αυτή την απόφαση και ας χάσει τη θέση του.

Και τότε ο κόσμος θα το συνειδητοποιήσει αυτό και θα του την ξαναδώσει. Δηλαδή θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αφήνουμε κάτι που έχουμε ως κεκτημένο, που το κεκτημένο αφορά το εγώ μου».

Μου έκανες ωραία «πάσα» με τον παραλληλισμό που έκανες. Αν διαλέγαμε ως πρωταγωνιστές τον Αλέξη Τσίπρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη, σε ποια ταινία ή θεατρικό έργο θα μπορούσαν να παίξουν;

«Κοίταξε, δεδομένης της κατάστασης που υπάρχει τώρα σίγουρα θα πήγαινα σε μια κωμωδία. Σε μια κωμωδία, σε μια ελληνική κωμωδία. Το πρώτο που μου έρχεται είναι οι Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες που καθώς το σκέφτομαι μπορεί να έχει και μεγάλη δόση αλήθειας».

Αν τελικά εκλεγείς θα αυτοπροσδιορίζεσαι ως ηθοποιός – ευρωβουλευτής ή ευρωβουλευτής – ηθοποιός; Το έχεις σκεφτεί αυτό;

«Όχι, το σκέφτομαι τώρα. Αλλά αυτό που θα πω είναι το ένα είναι επάγγελμα, είναι το επάγγελμά μου και το άλλο είναι κάτι που δεν το θεωρώ επάγγελμα, δεν το κάνω ούτε για βιοποριστικό λόγο, ούτε για προσωπικό λόγο.

Μάλλον υπάρχει ο προσωπικός λόγος που έχει να κάνει με την προσφορά μου που θέλω να ενωθώ ας πούμε με το σύνολο. Σαν ηθοποιός θα μπορούσα να κάνω και εκπτώσεις, θα μπορούσα να πω ότι θα κάνω αυτό γιατί μετά αυτό θα μου δώσει αυτό το ρόλο και θα μπορέσω να εξελιχθώ ή να ανεβάσω το κασέ μου, να ανεβάσω το κύρος μου σαν ηθοποιός».

Και σαν ευρωβουλευτής, με συγχωρείς, μπορείς να το κάνεις. Μπορεί να σε δούμε μετά βουλευτή ή Υπουργό.

«Ξέρεις δεν θα το σκεφτώ όμως ποτέ σαν ότι εγώ θα μπορούσα να κάνω αυτό. Σκέφτομαι ότι αυτό που μπορώ να προσφέρω μπορεί να πιάσει τόπο. Άρα δεν το σκέφτομαι σαν επάγγελμα. Δεν το σκέφτομαι ότι αν αυτό πιάσει τόπο προφανώς θα γυρίσει και σε εσένα αλλά ο σκοπός μου δεν είναι να πιάσει τόπο για να γυρίσει σε εμένα γιατί μπορεί να βρεις πολλά πράγματα που να σε κάνουν πιο δημοφιλή σε ένα πολιτικό πλαίσιο και να σε ανεβάσουν πιο ψηλά και πιο ψηλά.

Δεν έχω δηλαδή στόχο να κάνω πολιτική καριέρα. Μακάρι να γίνει η πολιτική καριέρα μέσω της προσφοράς που θα μπορώ, ελπίζω να μπορώ να έχω προς τον κόσμο και να υπάρξει πορεία και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη φορά».

Δεν έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο να είσαι υποψήφιος σε εθνικές εκλογές και να είσαι μέλος μιας Κυβέρνησης;

«Ξέρεις, είχα σκεφτεί το ενδεχόμενο γιατί κάπως έτσι ήταν και οι συζητήσεις πριν πάρω την απόφαση για το ευρωψηφοδέλτιο θα μπορούσα ίσως να προσφέρω κάτι στο κοινοβούλιο, στις εθνικές μας δηλαδή διαστάσεις, αλλά δεν το είδα με τόσο καλό βλέμμα, με τόσο καλή ενέργεια όσο είδα για τη ευρωβουλή.

Μου φαίνεται λίγο δύσκολο να καθίσω μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το δικό σου πεζοδρόμιο είναι πιο κοντά από το δικό μου, να έχουμε τέτοιες κόντρες. Δηλαδή μου φαίνεται σαν να δημιουργηθεί ένας εμφύλιος μπαίνοντας μέσα».

Συνήθως η διαδρομή είναι αντίθετη. Πρώτα βουλευτής και μετά ευρωβουλευτής.

«Ξέρεις τι; Αν το σκεφτόμουν σαν πολιτικός θα έλεγα ναι, πήγαινε πρώτα στα δικά μας εδώ, δες τι γίνεται, να σε γνωρίσει ο κόσμος καλύτερα, να σε υποστηρίξει και, και.

Αλλά εγώ βλέπω ότι μπορώ να προσφέρω περισσότερο σε κάτι προς τα έξω, κάτι που έχω γνωρίσει τον τελευταίο καιρό στο επίπεδο και στο πλαίσιο που εγώ γνωρίζω, δηλαδή έχω την εμπειρία όχι ότι το γνωρίζω, το έχω αφομοιώσει και το κατέχω καλά γιατί κάθε φορά που περνάει μια εμπειρία σου δίνει καινούργια δεδομένα και όπως λέμε γηράσκω αεί διδασκόμενος. Το διδασκόμενος το κρατάμε, το γηράσκω δεν ξέρω ακόμα.

Αλλά πιστεύω ότι το κοινοβούλιο θα ήταν πολύ σκληρό για εμένα, ίσως να μην μπορούσα να υπάρξω».

Ίσως γιατί έχεις στο μυαλό σου τις τελευταίες συνεδριάσεις. Λέω δεν ξέρω…

«Ναι, ίσως να με πειράζει αυτό πάρα πολύ. Αλλά δεν ξέρω, θέλω περισσότερο ξέρεις από όταν έγινα ηθοποιός και άρχισα να εκφράζομαι καλλιτεχνικά, το νούμερο ένα που είχα μέσα στο μυαλό μου ήταν γιατί εμείς που παράγουμε τόση τέχνη αυτή τη στιγμή γιατί τότε υπήρχε ένας οργασμός καλλιτεχνικός, δηλαδή είχε παραχθεί πάρα πολύ υλικό, γιατί παράγουμε υλικό και το κρατάμε μόνο για τον εαυτό μας. Δηλαδή για εσωτερική κατανάλωση.

Είμαστε κομμάτι της Ευρώπης, θα πρέπει να δημιουργούμε και ευρωπαϊκά προϊόντα όχι μόνο ξέρεις τώρα μεγάλες σειρές που κάναμε πέφτανε πάρα πολλά λεφτά και ένας ξένος αν τις έβλεπε δεν θα μπορούσε να καταλάβει γιατί το χιούμορ ήταν δικό μας. Το κρατούσαμε με έναν τρόπο.., είχαμε μια εσωστρέφεια. Δεν λέγαμε α, αυτό θα το καταλάβει ένας Γερμανός, θα το καταλάβει ένας Άγγλος; Γιατί να μην πουλήσει αυτή η σειρά και στη Γερμανία;

Πάντα το σκεφτόμουν και ήθελα πραγματικά να βγω προς τα έξω να γνωρίσω πράγματα και όταν είχα κάνει το My Life in Ruins που ήταν μια χολιγουντιανή παραγωγή μου δόθηκε η ευκαιρία να μπορέσω να βγω έξω, να μελετήσω πράγματα και να σκεφτώ ότι τελικά η ρίζα μας είναι τόσο δυνατή και τόσο βαθιά που θα πρέπει και τα κλαδιά μας να ανοίξουν τόσο πολύ γιατί πραγματικά μετράμε.

Όταν βγαίνουμε έξω με τις ρίζες μας βαθιά στη γενέτειρά μας, στην Ελλάδα μας αποδέχεται ο κόσμος και μας βλέπει με πολύ ενδιαφέρον. Δεν μας βλέπουν με ενδιαφέρον και υπάρχει και καχυποψία όταν πάμε πολύ επιφανειακά χωρίς να υπερασπιστούμε μια χώρα, επιφανειακά να βρούμε μια λύση και να το φτιάξουμε τώρα έτσι λίγο προσωρινά.

Αυτό μου το είχε πει και ο Λευτέρης ο Κρέτσος όταν είχε φτιάξει πια αυτό το πρόγραμμα και ήθελε να το επικοινωνήσει σε μεγάλους παραγωγούς στην Αμερική. Στην αρχή τον βλέπαμε με τέτοια καχυποψία που δεν θέλανε καν να το δουν. Λέγανε εντάξει μιλήσατε με τη γραμματέα μου, θα δούμε και υπήρχε μια καθυστέρηση πράγμα που ουσιαστικά σου στέλνει το μήνυμα ότι δεν ξέρω, δεν σου έχω εμπιστοσύνη.

Παρόλα αυτά τα κατάφερε και κέρδισε την εμπιστοσύνη τους και πρόσφατα είχαν προσκαλέσει για να δουν την Ελλάδα, να δουν τους χώρους, να επικοινωνήσουν καλύτερα το πρόγραμμα και τα προγράμματα του ΕΚΟΜΕ όλους τους μεγάλους παραγωγούς. Από ΗΒΟ, NETFLIX, όλες τις μεγάλες αμερικάνικες παραγωγές, FOXLIFE, 20th CENTURY, και όταν φύγανε μείνανε με τις καλύτερες εντυπώσεις.

Είπαν, γιατί και εγώ τους επισκέφτηκα και μίλησα μαζί τους, ήταν πάρα πολύ χαρούμενοι και είμαι σίγουρος ότι θα δούμε μεγάλες παραγωγές να έρχονται στην Ελλάδα και να παράγονται εδώ».

Αλέξη, ευχαριστούμε πάρα πολύ.

«Ευχαριστώ».