Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι αυτοί, ποιοι;

Γράφει ο Μανώλης Καλουδάς

Ανάσα για εκατοντάδες ζευγάρια που θέλουν να υιοθετήσουν ένα παιδί – ή να γίνουν ανάδοχοι γονείς – αποτελεί το νομοσχέδιο που προωθεί το υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, το οποίο θα μειώσει δραστικά τον χρόνο αναμονής, τη γραφειοκρατία και θα βελτιώσει τη διαφάνεια στην όλη διαδικασία.

Αν αυτή τη στιγμή απαιτούνται περίπου 4-5 χρόνια αναμονής για την τυπική ολοκλήρωση μιας υιοθεσίας, μετά τη σχετική ψήφιση θα χρειάζονται, όπως η Έφη Αχτσιόγλου υπογράμμισε, μόνο 8-12 μήνες. Κι αν για κάποιους αυτό δεν λέει πολλά, ρωτήστε

και την άποψη των ζευγαριών που περιμένουν εναγωνίως – μετά από τεράστιες προσπάθειες – ένα παιδί για να κάνει «άνω-κάτω» τη ζωή τους.

Μία διάταξη του νομοσχεδίου προβλέπει πως αναδοχή – και όχι υιοθεσία – μπορεί να γίνει από άτομα που έχουν συνάψει μεταξύ τους σύμφωνο συμβίωσης, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για ετερόφυλο ή ομόφυλο ζευγάρι. Το νομοσχέδιο, όπως διάβασα, σωστά δεν διαχωρίζει τα ετερόφυλα από τα ομόφυλα ζευγάρια, όπως ακριβώς συμβαίνει άλλωστε και στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο.

Κάποιοι, ακόμα και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι αντίθετοι, προβάλλοντας διάφορα χαζά επιχειρήματα, όπως την πιθανότητα να κατηγορηθεί η κυβέρνηση γι’ ανακολουθία (λόγω των όσων ειπώθηκαν στη συζήτηση για το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών), αλλά και τη θρησκεία. Εδώ γελάμε. Και στις δύο περιπτώσεις και μάλιστα δυνατά. Δεν χρειάζεται ν’ αναλύσω γιατί. Καταλαβαίνετε.

Το εν λόγω νομοσχέδιο, ανεξάρτητα αν σε κάποιους αρέσει ή όχι, αποτελεί μία ακόμη επέκταση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Όπως ακριβώς συνέβη και με την ψήφιση του νόμου που προβλέπει τη σύναψη συμφώνου συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών, έτσι πρέπει να συμβεί και τώρα. Και πρέπει να συνεχίσει να συμβαίνει μέχρι να ψάχνουμε να βρούμε το επόμενο αυτονόητο ατομικό μας δικαίωμα.

Keywords
Τυχαία Θέματα