Αρχαιοελληνικά αγάλματα και… μικρά πέη – Μια παράξενη σχέση (εικόνες)

08:36 24/2/2018 - Πηγή: altsantiri

Το διαχρονικό και μόνιμο αστείο μεταξύ των μαθητών όταν επισκέπτονται ένα αρχαιολογικό μουσείο αφορά πάντα τα περιορισμένα… «προσόντα» των γυμνών ανδρικών αγαλμάτων.

Τα παραδείγματα είναι πολλά και περιέργως αφορούν συνήθως τα αγάλματα προσώπων (πραγματικών ή μυθικών) που θα περίμενε κανείς να «ευνοηθούν» από την καλλιτεχνική ματιά του γλύπτη.

Γιατί λοιπόν τα αρχαιοελληνικά αγάλματα είχαν τόσο μικρά πέη;

Δείγμα ευστροφίας το… μικρό

Για να γίνει κατανοητή η παράξενη -για εμάς- αρχαιοελληνική εμμονή, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι στην αρχαιότητα,

αν και το πέος ήταν ένα θετικό σύμβολο γονιμότητας, δεν συμβόλιζε επουδενί την ισχύ.

Η ισχύς, η ρώμη και η δύναμη συμβολίζονταν στο ανθρώπινο σώμα μέσω των γυμνασμένων μυών και τα ανδρικά αγάλματα πάντοτε έδιναν ιδιαίτερη σημασία σε αυτή την πλευρά.

Ωστόσο, οι άνδρες που απαθανατίζονταν ως αγάλματα ήταν πρόσωπα που είχαν κερδίσει τον σεβασμό συνήθως για την εξυπνάδα τους και τα κατορθώματά τους σε πνευματικό επίπεδο. Έτσι, ένα μικρό πέος συμβόλιζε τον αυτοέλεγχο, την αυτοσυγκράτηση και την ευστροφία, χαρακτηριστικά τα οποία απολάμβαναν ιδιαίτερης εκτιμήσεως στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό.

Κακός, αλλά προικισμένος

Από την άλλη πλευρά τα μεγάλα πέη δεν ήταν «ξένα» προς την αρχαιοελληνική τέχνη.

Συγκεκριμένα, η απεικόνιση αρνητικών προτύπων, συνήθως περιλάμβανε ένα υπερμεγέθες και μερικές φορές ερεθισμένο πέος.

Το ίδιο συνέβαινε και στo αρχαιοελληνικό θέατρο στις περιπτώσεις ρόλων περιορισμένης διανοητικής ικανότητας.

«Οι Έλληνες ταύτιζαν τα μικρά, μη ερεθισμένα πέη με την μετριοφροσύνη που ήταν μια από τις κύριες αρετές που διαμόρφωνε τον ιδανικό τύπο αρρενωπότητας», εξηγεί ο καθηγητής του Harvard, του Columbia και του NYU, Andrew Lear. «Υπάρχει αντίθεση μεταξύ των μικρών, μη ερεθισμένων πεών των ιδανικών ανδρών (ηρώων, θεών, αθλητών κλπ.) και των υπερμεγέθων, ερεθισμένων πεών των Σατύρων και άλλων μη-ιδανικών ανδρών. Για τον ίδιο λόγο και οι υπέργηροι άνδρες συχνά απεικονίζονται με μεγάλα πέη».

Για παράδειγμα, στις Νεφέλες του Αριστοφάνη, ένας μη-αθλητικός και ατιμωμένος νέος Αθηναίος περιγράφεται να έχει «μαλακή επιδερμίδα», «στενό στέρνο», «μεγάλη αγριότητα», και «τεράστιο πέος».

Από την πλευρά της η Ellen Oredsson, που διατηρεί ιστολόγιο για την Ιστορία της Τέχνης, υποστηρίζει ότι τα αγάλματα της εποχής έδιναν έμφαση στην ισορροπία και την εξιδανίκευση. «Ο ιδανικός Έλληνας άνδρας ήταν ορθολογικός, διανοούμενος και εξουσιαστικός. Μπορεί να έκανε αρκετό σεξ, όμως αυτό ήταν εντελώς άσχετο από το μέγεθος του πέους του. Το μικρό πέος μάλιστα του επέτρεπε να παραμένει ψυχρά λογικός», εξηγεί.

Πως άλλαξε όλο αυτό;

Υπάρχουν αρκετές θεωρίες σχετικά με το πώς το «ιδανικό» μέγεθος πέους άλλαξε τόσο δραματικά από το… «μικρό» της αρχαιότητας μέχρι το «όσο μεγαλύτερο τόσο καλύτερα» του σήμερα. Ο Lear υποστηρίζει ότι η εξάπλωση της πορνογραφίας, αλλά και η ίδια ιδεολογική τάση να υποβληθούν και οι άνδρες στην ίδια σωματική απογοήτευση που αντιμετώπιζαν οι γυναίκες, βρίσκονται πίσω από τη σύγχρονη έμφαση που δίνουν οι κοινωνίες μας στα μεγάλα πέη.

Ωστόσο, συνεχίζει ο Lear, και στις δύο περιπτώσεις τα ιδανικά μεγέθη «δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα και την αισθητική». Σε αντίθεση με τους αστικούς μύθους, δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι ένα μεγάλο πέος έχει συνάρτηση με την σεξουαλική ικανοποίηση. Ούτε, από την άλλη πλευρά, υπάρχει καμία απόδειξη ότι ένα μικρό πέος είναι δείγμα μετριοπάθειας και ορθολογισμού.

«Οι αρχαίοι Έλληνες άνδρες έβλεπαν συνεχώς ο ένας τον άλλο γυμνούς στο γυμναστήριο και λογικά ήταν σαφές σε όλους σε κάποιο επίπεδο ότι δεν είχε κάθε σεβάσμιος και μετριοπαθής άνδρας μικρό πέος και ότι δεν είχαν όλοι οι δειλοί μέθυσοι μεγάλα πέη», εξηγεί ο Lear.

Κάπως έτσι λοιπόν φαίνεται ότι ανταλλάξαμε μια ανυπόστατη, αρχαιοελληνική θεωρία με μια εξίσου ανυπόστατη, σύγχρονη θεωρία.