Δημήτρης Σταράκης: Είσαι μάνα; Να μπορείς!

15:00 26/1/2018 - Πηγή: altsantiri

Τα βλέμματα μας δέχθηκαν τις τελευταίες ημέρες την υπερπροβολή της μάχης που δίνει για τη ζωή του ένα κορίτσι 14 μηνών, όταν οι πυροσβέστες το έσωσαν από τις φλόγες την πλατεία Αττικής. Τα αναθέματα; Μυριάδες. Οι χαρακτηρισμοί; Ακόμα περισσότεροι.

Είναι πολύ βολικό να σηκώσει όλες τις κατηγορίες μία μητέρα 35 ετών. Ειδικότερα, όταν έχει στην πορεία της ζωής της πρότερα συμβάντα κακοποίησης και παραμέλησης των παιδιών της. Η μάνα αυτή όμως τα σηκώνει όλα στις πλάτες της. Και «πρέπει» να μπορεί τα πάντα. Τι συμβαίνει όμως όταν μια μάνα δε μπορεί να τα βγάλει πέρα; Η απάντηση σε αυτές τις

περιπτώσεις από τους περισσότερους από εμάς έχει τη μορφή εντολής: «Να μπορέσει!».

Οι καθημερινές πιέσεις σε μια μονογονεϊκή οικογένεια είναι πάμπολλες και απαιτούν την άμεση διαχείριση τους. Τα ζητήματα που προκύπτουν δεν αναβάλλονται, ούτε και αφήνονται στο να μπουν σε διαδικασία σκέψης. Σε αυτήν την ατμόσφαιρα, ποια είναι η βοήθεια και η στήριξη προς αυτές τις μητέρες; Βρίσκεται αφημένη στην τύχη των εκάστοτε συνθηκών και της όποιας συγκυρίας. Και κάπως έτσι, η μάνα πρέπει να μπορεί τα πάντα. Με τον απόντα πατέρα να έχει το βολικό της μη ανάληψης ευθύνης σε ορισμένες περιπτώσεις, εξαιτίας της μη φυσικής του ύπαρξης (και πολλές φορές, της πλήρους απουσίας και επικοινωνίας), οι μητέρες καλούνται να γίνουν οι πραγματικοί άτλαντες, οι οποίες σηκώνουν έναν ολόκληρο κόσμο στα χέρια τους. Άλλες φορές σκληραίνουν σημαντικά, αρνούνται την επαφή και τη συζήτηση, αφού αυτός είναι ο μόνος τρόπος που αντιλαμβάνονται ως απάντηση στην αντιμετώπιση της σκληρής καθημερινότητας.

Έτσι, χωρίς διέξοδο, χωρίς στιγμές ηρεμίας και αποφόρτισης από την αναπόδραστη πίεση που φέρνουν οι απρόβλεπτες ανάγκες της ζωής, δε είναι λίγες οι φορές όπου η δυσφορία τους κατευθύνεται προς τα ίδια τα παιδιά τους. Ίσως όχι επειδή δεν τα αγαπούν, αλλά επειδή είναι τα μόνα διαθέσιμα για να γίνουν οι δέκτες αποφόρτισης της έντασης τους. Μια αγάπη εκφρασμένη με έναν παράξενο, μεταμφιεσμένο τρόπο. Μια αγάπη με μια μορφή μίσους. Παράξενο, μα συνηθισμένο αυτό στον άνθρωπο.

Ο Πρόεδρος του «Χαμόγελο του Παιδιού» Κώστας Γιαννόπουλος, δήλωσε μεταξύ άλλων για το περιστατικό αυτό: «Η πρόνοια δεν έχει τη δυνατότητα, δεν έχει το χρόνο και δε συνεχίζει να παρακολουθεί οικογένειες που βρίσκονται σε κρίση. Δυο τρεις κοινωνικοί λειτουργοί για κάποια εκατομμύρια κόσμο δεν προλαβαίνουν. Αν αποφασίσουν να πάρουν προσωπικό, να οργανωθούν τότε θα μπορούσαμε να πούμε πως σώζονται παιδιών και ανθρώπων που κινδυνεύουν, ακόμα και των παππούδων και των γιαγιάδων που βασανίζονται».

Γιατί όμως να υπάρξει κοινωνική μέριμνα για τα παιδιά και τις μοναχές μανάδες; Η εποχή μας εθελοτυφλεί βολικά, πάνω σε αυτά τα ζητήματα. Από τη μία, τονίζεται ότι οι άνθρωποι θα πρέπει πάντοτε και παντού να φέρουν συνεχώς ευθύνη για της καταστάσεις που βιώνουν και να είναι εντάξει με αυτό και από την άλλη, γνωρίζουμε ότι τα μεγαλύτερα προβλήματα σήμερα στον άνθρωπο προκύπτουν από τον φόβο και την απειλή που αισθάνεται όταν διαπιστώσει την ίδια του την ανημπόρια. Έτσι, οι άνθρωποι «απαγορεύεται να μη μπορούν», με αποτέλεσμα να δικαιολογούν την όποια στάση τους, μόνοι και έρημοι σε μία θάλασσα ανθρώπινης φλυαρίας, εγκατάλειψης και πανεύκολων, βιαστικών συμπερασμάτων.