Δημήτρης Σταράκης: Το παιδί που νοσεί, γκρεμίζει και θεούς

12:03 22/9/2017 - Πηγή: altsantiri

«Δεν μπορείς να βρίσκεσαι δίπλα σε ένα ετοιμοθάνατο παιδί και να συνεχίσεις να πιστεύεις στον θεό»

Μπέρτραντ Ράσελ

Η παραπάνω φράση ανήκει σε έναν από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους του περασμένου αιώνα. Παιδί βαθύτατα θρησκευόμενων γονιών, ο Ράσελ κατέληξε στην αθεΐα, μα δεν ξέχασε την αγάπη προς τον πλησίον. Ίσως γιατί η συνύπαρξη είναι το μόνο που μπορεί να μας σώσει ως είδος.

Οι γονείς της γλυκιάς Νεφέλης πέτυχαν να συγκεντρώσουν χρήματα προκειμένου να μεταβεί στην Ιταλία και να δώσει τον επιθυμητό αγώνα για ζωή. Τα κατάφεραν χάρη στην καλοσύνη των ξένων. Άνθρωποι που δε

θα γνωρίσουν ποτέ τη Νεφέλη και τους γονείς της έκαναν μία μικρή κίνηση για μία μεγάλη προσπάθεια ενός παιδιού που επιθυμεί να ζήσει.

Ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου είναι πάντοτε πύρινος στα κείμενα του. Οξύς και αιχμηρός. Με το δικό του στυλ και τη δική του ταυτότητα. Χθες, έγραψε ένα κείμενο-ύμνο του κυνισμού με αφορμή την προσπάθεια ενός παιδιού να σωθεί. Το κείμενο του συνδέθηκε με την πολιτική κατάσταση που αφορά τη χώρα μας και κατέληξε στη δήλωση πλήρους αδιαφορίας και εν τέλει καταδίκης για την τύχη ενός παιδιού που νοσεί.

Αγνοώ την φρασεολογία, γιατί δεν έχει σημασία στα μάτια μου και φρονώ ότι αν μείνω εκεί, τότε θα δω το δέντρο και θα χάσω το δάσος. Έτσι, μπορώ να πω ότι, στην προσπάθεια του να κριτικάρει μια κατάσταση, ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου μετατρέπει την οικονομική και πολιτική ασφυξία των Ελλήνων σε μοχλό δικαιολόγησης αφανισμού, ακόμα και των ίδιων των θυμάτων αυτής. Με άλλα λόγια, η κατάληξη γίνεται έτσι και αιτία για οριζόντια και τυφλή καταδίκη όλων. Αλίμονο όμως αν κάθε μνημόνιο μας επιτρέψει να κυλήσουμε στον κυνισμό και την αδιαφορία για τον διπλανό μας, για τον άγνωστο άλλον. Και τέλος, αλίμονο αν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να φταίνε τα παιδιά για την σημερινή μας κατάσταση. Κάτι τέτοιο, θα έκοβε μια για πάντα τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε θύτες και θύματα.

Καλή και θεμιτή η κριτική στις δύσκολες εποχές μας. Όταν όμως ένα παιδί φτάνει στο σημείο ν’ αγωνιά για τη ζωή του, τότε γκρεμίζει και θεούς, όπως έγινε στα μάτια και στο μυαλό του Ράσελ. «Υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα» τραγούδαγε ο Σιδηρόπουλος. Αν λοιπόν ένα παιδί μπορεί να γκρεμίσει θεό, τότε μπορεί να γκρεμίσει και το τέρας της πλήρους αδιαφορίας που καιροφυλακτεί για να μας κυριεύσει. Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα.

Όσο και αν υποφέρουμε σήμερα, το στοίχημα με την συνείδηση μας είναι, νομίζω, ένα: Να μην ισοπεδώσουμε αυτά τα στοιχεία που διατηρούν μέσα μας την ανθρώπινη υπόσταση. Και ένας άνθρωπος χωρίς τη δυνατότητα ενεργοποίησης μιας απροϋπόθετης αγάπη μπορεί να μετατραπεί σε μια ψυχρή μηχανή. Σαν αυτές που αλέθουν με περίσσια ακρίβεια τον κιμά.

Καλή δύναμη, Νεφελάκι. Θα νικήσεις.