Για τη Μελίνα, 25 χρόνια μετά…

13:16 9/3/2019 - Πηγή: altsantiri

Γράφει ο Γιάννης Βασιλακόπουλος

Εκείνη την 6η Μαρτίου του 1994 ξαφνικά συννέφιασε βαριά. Ήταν Κυριακή, απομεσήμερο… Τα γήπεδα ακόμη γεμάτα, η μπάλα πάλευε ακόμη να κρατήσει την αγνότητα του… Τα «Παιδιά του Πειραιά», η ομάδα του Ολυμπιακού , ξακουστά κι από εκείνη την βραχνή, επιβλητική φωνή της Μελίνας, έπαιζαν στο γήπεδο της Νέας Σμύρνης κόντρα στον Πανιώνιο. Κόσμος πολύς… Και για μια στιγμή πάγωσαν , όλοι, όσο και τα τσιμέντα στο ιστορικό γήπεδο. Τα μεγάφωνα διακόπτουν τη ροή του αγώνα. «Με θλίψη

ανακοινώνουμε ότι η Μελίνα Μερκούρη, έχασε τη μάχη για τη ζωή», λέει μια βαριά αντρική φωνή . Σε ένα δευτερόλεπτο, θαρρείς, άλλαξαν, όλα. Σταμάτησαν… Ασχήμυναν… Τα Παιδιά του Πειραιά σαν να ορφάνεψαν… Το «Ποτέ την Κυριακή» δεν το σεβάστηκε ο Θάνατος…

Λίγες ώρες αργότερα, ένας μοναχικός περίπατος στην Πλάκα. Μια μεσόκοπη, τότε, δασκάλα δάκρυζε, μπρος στην πόρτα του πανέμορφου δίπατου σπιτιού της… Είχε να θυμηθεί: Πως η Μελίνα, όμορφη σαν την ήρεμη θάλασσα και κυριαρχική σαν τον άνεμο, σταμάτησε μια μέρα στην πόρτα της, ενώ ήταν υπουργός πολιτισμού, ντυμένη στ άσπρα και της είπε. «Μαγικό το σπίτι Σου. Κερνάς καφέ». Κι ανέβηκε πάνω. Έβγαλε, τα τσιγάρα της, τα παπούτσια της κι ήπιε καφέ , απολαυστικά, μερακλίδικα … Πήγε ξανά την επομένη … Και ξανά … Και ξανά … Έγιναν φίλες… Ενώ ήταν άγνωστες … Από εκείνο το σούρουπο, η μπλε καρέκλα μπροστά στο τραπεζάκι, του ευρύχωρου χολ, έμεινε άδεια…

Αυτή ήταν η Μελίνα … Ηθοποιός; Πολιτικός; Ημίθεα; Απλός άνθρωπος; … Ο ορισμός της γυναίκας κι η απεικόνιση της επανάστασης. Μια γυναίκα που δε δίστασε να ρουφά αχόρταγα, με πάθος τη ζωή, χωρίς να την εμποδίζει, σ αυτό η ιδιότητα, ή ο θεσμικός της ρόλος. Μια ατόφια αριστερή που δεν δίσταζε να πεί ότι αγαπά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και ότι «τον ήθελε στην Αριστερά». Από τότε που με παρέμβαση της, στα 1956 ακόμη, ο Καραμανλής παραχώρησε χωρίς δεύτερη σκέψη, θέατρο στον κυνηγημένο, τότε από θεούς και δαίμονες, Μάνο Κατράκη.

Την Μελίνα, την ανασαίνεις παντού και σήμερα. Όταν χώνεσαι στο «σπίτι» της, σε ένα café που φέρει το όνομα της, στην οδό Λυσίου, στην αγαπημένη, στη δική της Πλάκα. Και είναι σαν να ζείς μαζί της καθώς το βλέμμα ταξιδεύει σε φωτογραφίες της – σωστή ιστορία. Με τον Ντασέν, το Χατζηδάκι, το Χορν, τον Τσαρούχη, τον Καζαντζάκη, τον Αντρέα. Και κάθεσαι κι αναρωτιέσαι, ποια Μελίνα να πρωτολατρέψεις. Τη Μελίνα της Φαίδρας, της Στέλλας, του «Ποτέ την Κυριακή», αυτήν που «έκαψε» σε μια βραδιά τις Κάννες, τη Μελίνα του αντιδικτατορικού αγώνα, που τα νιάτα της ήταν ο Χατζηδάκις, ο Τσαρούχης, ο Τσιτσάνης κι άλλοι πολλοί και που έγινε πηγή έμπνευσης ; Να λατρέψεις τη μούσα του Ντασέν, ή την υπουργό που έδωσε και την ψυχή της ακόμα για τον πολιτισμό που έλεγε πως είναι το Ελληνικό πεπρωμένο ;

Η απάντηση είναι απλή όσο κι αν μοιάζει μπελαλίδικη. Η Μελίνα ήταν ΜΙΑ κι ήταν αξιολάτρευτη. Απλώς, όπως όλες οι Θεές, μπορούσε να παίρνει πολλές μορφές. Η τελευταία Ελληνίδα Θεά που έφυγε εκείνη τη συννεφιασμένη Κυριακή του Μάρτη. Γεμάτη από όλα… Μα, κυρίως, γεμάτη Ελλάδα… Και, σήμερα, λείπει…