Κωνσταντίνος Ταχτσίδης: «Η μη καταβολή δεδουλευμένων δε συνιστά βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας»

19:02 12/7/2017 - Πηγή: altsantiri

Δεκαπέντε (15) μήνες απλήρωτη.

Δεκαπέντε μήνες εκτός ορίων αυτού που, πολλοί από εμάς, ονομάζουμε κανονική ζωή.

Δεκαπέντε μήνες μετά, μια 42χρονη εργαζόμενη στις επιχειρήσεις «Καρυπίδη» (πρώην Αρβανιτίδη), στα Γιαννιτσά, έδωσε τέλος σε αυτό το… κάτι σαν ζωή που βίωνε.

Η αιτία; Αυτό που πριν λίγες μέρες, με απόφασή του ο Άρειος Πάγος, το ανώτατο δικαστήριο της χώρας, απεφάνθη πως «δε συνιστά βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας». Η μη καταβολή δεδουλευμένων.

Άλλοι 1.400 περίπου εργαζόμενοι στη συγκεκριμένη επιχείρηση αλλά και χιλιάδες άλλοι σε εταιρείες σε όλη την Ελλάδα,

βρίσκονται εγκλωβισμένοι στη μέγγενη της νέας εργασιακής «κανονικότητας». Επιχειρήσεις σταματούν τη λειτουργία τους, χωρίς να καταγγείλουν τις συμβάσεις εργασίας, με αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να μην έχουν δικαίωμα επιδόματος ανεργίας και να μένουν απλήρωτοι για μήνες.

Την ίδια ώρα οι ιδιοκτήτες αυτών των εταιρειών-«ζόμπι» μπορούν να «επενδύουν» κανονικά την προσωπική τους περιουσία, όπου αλλού τους κάνει κέφι. Στο ποδόσφαιρο, για παράδειγμα.

Το ίδιο θα συνέβαινε και με τους εργαζόμενους στο Μαρινόπουλο, αν δεν είχε επέμβει σωτήρια ο Σκλαβενίτης. Το ίδιο συνέβη και στο MEGA και σε εκατοντάδες άλλες επιχειρήσεις, επιφανών λεφτάδων που «καταπίνανε» τα θαλασσοδάνεια σαν πανάκριβο ουίσκι, αλλά όταν έκλεισε η κάνουλα, είπαν στους εργαζόμενους… «μαζί τα φάγαμε».

Το ίδιο συνέβη και στη χώρα.

Ναι. Φυσικά και φταίει το κράτος για την, 15 μήνες απλήρωτη, εργαζόμενη που αυτοκτόνησε. Ποιος φταίει; ο, εντιμότατος και νομιμότατος, σύμφωνα με τον Άρειο Πάγο, εργοδότης; Οι δημοσιογράφοι των pay-roll; Ο φιλελές που στο πρόσωπο των αυτών των επιχειρηματιών, βλέπει το είδωλό του; Οι παρανοϊκοί που λένε “είναι απαραίτητη δημοσιονομική προσαρμογή γιατί ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας. Το μνημόνιο είναι ευλογία για τον τόπο”. Όχι. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν και την κάνουν καλά.

Φταίει η πολιτεία που αδυνατεί να προστατέψει το μίνιμουμ του δικαιώματος… αυτό της αξιοπρεπούς διαβίωσης. Που ξέρει πως αδυνατεί, αλλά κάνει πως δεν πρόκειται για μια χώρα αποικία χρέους όπου κάθε ανθρώπινο και εργασιακό δικαίωμα μπαίνει στο «μεταρρυθμιστικό» κρεβάτι του Προκρούστη.

ΥΓ. Είναι σίγουρο, πως τις επόμενες ώρες, σε κάποιο Δελτίο ειδήσεων θα «παίξει» η είδηση και η 42χρονη θα εμφανιστεί να είχε «ψυχολογικά προβλήματα».
Πάντα έτσι δε συμβαίνει;
Αυτοκτονεί μεγαλοεπιχειρηματίας: «είχε φιλότιμο», «φταίνε τα capital control, η Μαρφίν, η Κούβα, ο Τσε Γκεβάρα και η τρύπα του όζοντος»!
Αυτοκτονεί φτωχός εργαζόμενος: «δεν άντεξε το βάρος», «είχε ψυχολογικά προβλήματα», «ερωτική απογοήτευση», «τα παιδιά του δεν τα σκέφτηκε;»… «η αυτοκτονία δεν είναι λύση».